De Canadese zangeres Rachel Zeffira zal een enkeling nog kennen van het gelegenheidsproject Cat’s Eyes, waarin de sopraan samenwerkte met Faris Badwan, beter bekend als voorman van de Britse band The Horrors. Met The Deserters heeft Rachel Zeffira haar eerste soloplaat afgeleverd en het is een plaat die vooralsnog gemengde reacties oplevert. The Deserters is een plaat die je niet kunt verdragen of die je niet kunt weerstaan; een tussenweg is er eigenlijk niet. Rachel Zeffira verloochent op The Deserters haar achtergrond niet een maakt klassiek aandoende muziek. Dat hoor je zowel in de instrumentatie, waarin breed uitwaaiende pianoklanken domineren en strijkers en blazers zorgen voor de stemmige accenten, als in de klassiek geschoolde vocalen. Ondanks de klassieke achtergrond is The Deserters toch vooral een popplaat en het is als je het mij vraagt een popplaat die veel te bieden heeft. The Deserters is een plaat die zich met van alles en nog wat laat vergelijken. Hier en daar heeft het wel wat van de new age achtige klanken van Enya, af en toe doet de zweverige muziek van de Canadese denken aan de surrealistische klanken van The Cocteau Twins en hier en daar herinnert het pianowerk aan de betere soundtracks van Michael Nyman, maar ook de muziek van het begin vorig jaar bewierookte maar vervolgens snel vergeten Cat’s Eyes klink nadrukkelijk door op The Deserters, dat in één track ook niet vies is van een stevige beat. Met name wanneer de muziek op The Deserters iets heftiger is en een repeterend karakter heeft, is de muziek van Rachel Zeffira bijna bezwerend en behoorlijk overweldigend, zeker wanneer je het volume wat opschroeft. Hiertegenover staat wat meer ingetogen songs die het vooral moeten hebben van de wat subtielere betovering. Met name bij deze songs verslapt mijn aandacht zo nu en dan, maar op de achtergrond kabbelen de dromerige klanken van Rachel Zeffira heerlijk voort. Alles bij elkaar genomen is The Deserters een lastige plaat. Voor veel liefhebbers van popmuziek zal de muziek die Rachel Zeffira op haar solodebuut maakt wat te klassiek zijn, maar liefhebbers van klassieke muziek vinden het ongetwijfeld teveel pop. The Deserters vraagt daarom om een open houding en af en toe een compromis, maar uiteindelijk krijg je er veel voor terug. Met name wanneer Rachel Zeffira wat aardsere muziek maakt is The Deserters een indrukwekkende plaat, die er zelfs in slaagt om het van My Bloddy Valentine bekende To Here Knows When op een aansprekende manier te coveren, maar ook de wat zweverigere tracks maken steeds meer indruk. The Deserters van Rachel Zeffira is vooral een hele bijzondere, maar bij vlagen ook bloedstollend mooie, zondagochtend plaat. Al een tijdje uit in Engeland, maar een Nederlandse release wordt pas in januari verwacht. Erwin Zijleman
