Matthew E. White ziet er niet uit als een soulzanger (hij is blank, heeft lang haar en een lange baard), maar klinkt zo nu en dan wel als een echte soulzanger. Het is slechts één van de vele tegenstrijdigheden waar je bij beluistering van de man’s debuut Big Inner tegenaan loopt. Big Inner telt slechts zeven tracks, maar duurt desondanks meer dan 40 minuten. Matthew E. White had er met een beetje fantasie ook één track van 40 minuten van kunnen maken, want de muziek van de Amerikaan schiet alle kanten op en houdt zich geen moment aan de conventies voor het schrijven van een song met een kop en een staart. Dit wekt misschien de indruk dat Big Inner een hele ontoegankelijke plaat is, maar dat is zeker niet het geval. Matthew E. White vermengt op zijn debuut soul, jazz, New Orleans rhythm & blues, pop, psychedelica en zelfs een vleugje Tropicalia tot een geluid dat zo uit de jaren 60 of 70 lijkt te stammen en gelijke delen Allen Toussaint, Dr. John, Bill Withers, Curtis Mayfield en Randy Newman met elkaar combineert. Matthew E. White pakt bij het creëren van dit geluid flink uit. Naast de standaard bezetting met een voorname rol voor de piano en gitaren, duiken flink wat strijkers en blazers op en zo nu en dan komt Matthew E. White zelfs met een compleet koor op de proppen. Matthew E. White laat zich door de soms bijna overdadige arrangementen overigens niet van de wijs brengen en voorziet de mooie klanken van bijzonder lome vocalen. In eerste instantie had ik het idee dat White maar een matig zanger was, maar na een aantal luisterbeurten moet ik deze mening toch bijstellen. De songs van de muzikant uit Richmond, Virginia, blinken zoals gezegd niet uit door een duidelijke structuur, waardoor je geen idee hebt met welke track Matthew E. White en al zijn medemuzikanten bezig zijn. Dat is meestal dodelijk, maar op Big Inner van Matthew E. White maakt het op een of andere manier niet zoveel uit. Big Inner bevat 40 minuten muziek die vermaakt en intrigeert en het maakt niet zoveel uit of deze muziek is verdeeld over 1, 7 of 20 tracks. Big Inner zal je in veel gevallen mee terug nemen naar de jaren 60 of 70, maar een aantal andere passages zijn niet zo heel ver verwijderd van de muziek van bands als Lambchop en Palace (Will Oldham). Ik heb inmiddels wel geleerd dat het belangrijk is om je volledig over te geven aan Big Inner. Wanneer je geforceerd probeert om alles te horen en te begrijpen, is het een vermoeiende plaat zonder al te veel aanknopingspunten. Geef je echter over aan de muziek van Matthew E. White en je krijgt 40 minuten lang lekker dromerige en lome muziek die geen moment verveelt. Big Inner is vervolgens een heerlijke zondagochtend plaat, maar ik ga hem de rest van de week ook zeker proberen. Dit vat vol tegenstrijdigheden komt volgens mij namelijk altijd tot zijn recht, als je je er maar voor open stelt. Erwin Zijleman
