Ducktails - The Flower Lane

Ducktails (geestige naam) was tot dusver niet veel meer dan een hobbyproject van Matthew Mondanile, die we vooral kennen van de Amerikaanse band Real Estate (die met Real Estate en Days twee jaarlijstjesplaten maakte). Het leverde een aantal aardige platen op met ruimte voor experiment en rammelpop, maar persoonlijk kon ik er eerlijk gezegd niet zo heel veel mee. Op The Flower Lane kruipt Ducktails wat dichter naar Real Estate toe en klinkt de band rond Matthew Mondanile opeens een flink stuk toegankelijker. The Flower Lane is een lekker in het gehoor liggende plaat met popliedjes die wel wat aan Real Estate doen denken, maar dat is zeker niet de enige naam die bij me op komt bij beluistering van The Flower Lane. Ik moest bij beluistering van de nieuwe plaat van Ducktails afwisselend denken aan 80s bands als Prefab Sprout, Aztec Camera, The Go-Betweens en Orange Juice, maar The Flower Lane heeft ook het 70s geluid dat Destroyer zo bijzonder exploiteerde op het onderschatte Kaputt. The Flower Lane verschijnt in de winter, maar is wat mij betreft een echte zomerplaat. De popliedjes van Ducktails klinken warm en zonnig en gaan het vast uitstekend doen op broeierige zomeravonden. Zeker vergeleken met de vorige platen van Ducktails klinkt het allemaal erg vol, mooi geproduceerd en heerlijk dromerig. Bij invloeden uit de 70s en 80s pop ligt de kitsch op de loer, maar wat mij betreft blijk Ducktails met gemak aan de goede kant van de streep. The Flower Lane is een plaat die vol staat met mooie en verleidelijke popliedjes, de ene keer wat meer psychedelisch, de volgende keer voorzichtig funky. Het zijn popliedjes die je al een aantal decennia lijkt te kennen, maar de muziek van Ducktails is niet alleen maar nostalgisch. Zeker in de tracks waarin Ducktails net wat meer tijd neemt, is er nog altijd ruimte voor eigentijds experiment, al is dit niet meer zo tegendraads als we dat van de band kennen, maar is het keurig ingepast in de zo zonnige klanken die Ducktails heeft omarmd. Ik vond The Flower Lane direct een verrassend aangename plaat, maar net als bij het eerder genoemde Kaputt van Destroyer had ik nog wel wat twijfels over de houdbaarheid van de plaat. Deze zijn inmiddels wel weggenomen. Iedere keer als ik de funky gitaren, de heldere synths en de heerlijke saxofonen voorbij hoor komen is het, midden in de winter, steeds weer even zomer. Ducktails was tot dusver niet veel meer dan een uitstapje naast het veel belangrijkere werk van Real Estate, maar na The Flower Lane is het op zijn minst een aardig alternatief voor de platen van Real Estate. Ook toe aan een portie zonnestralen? Probeer The Flower Lane van Ducktails eens. Erwin Zijleman