Phosphorescent - Muchaco
Phosphorescent maakte de afgelopen tien jaar een zestal unieke platen. Het onlangs verschenen Muchacho is de beste van het stel en is ondanks het feit dat het jaar pas net is begonnen een serieuze jaarlijstjeskandidaat. De muziek van singer-songwriter Matthew Houck uit Athens, Georgia, was altijd al veelkleurig, maar het kleurenpalet dat op Muchacho voorbij trekt is van een bijna onwerkelijke schoonheid. Phosphorescent maakt muziek die zich bijna niet in een hokje laat duwen. Aan de ene kant hoor je vooral invloeden uit de Americana, maar deze wordt vervolgens gecombineerd met een zo nu en dan behoorlijk prominent atmosferisch elektronisch klankentapijt dat je in dit genre nooit tegen komt. Muchacho loopt hierdoor bijna over van de onderhuidse spanning, maar de muziek van Phosphorescent is ook gewoon bloedmooi. Matthew Houck beschikt over een geweldige stem, die net zo goed overweg kan met tot op het bot uitgeklede folksongs als met rijk aangeklede songs die op een of andere manier soulvol klinken. Bij beluistering van Muchacho val je, zeker in eerste instantie, van de ene in de andere verbazing. Steeds weer weet Matthew Houck te verrassen met een geluid dat je nog nooit eerder hebt gehoord en steeds weer blijken de songs van een bijzonder hoog niveau, waarbij het niet zoveel uitmaakt of de verrassing moet komen van elektronica of van hemelse harmonieën. Muchacho is hierdoor een plaat die zich nauwelijks laat vergelijken met het werk van anderen. Soms heeft het wat van Bon Iver, soms wat van Will Oldham, maar zeker in de wat uitbundigere tracks blijft van deze vergelijkingen maar bar weinig over. Liefhebbers van Americana zullen bij een aantal tracks zeer enthousiast opveren, maar zullen zich toch ook een paar keer stevig verbazen over de instrumentatie en de grootse arrangementen op de plaat. Op voorhand had ik niet verwacht dat een flinke bak elektronica en bijna ambient achtige klanken zich makkelijk zouden laten combineren met een pedal steel en mariachi trompetten, maar de combinatie is prachtig en uiterst trefzeker. Het is razend knap hoe Matthew Houck al deze uitersten aan elkaar weet te verbinden, maar hij doet het ook nog eens met prima songs, die direct na de eerste verbazing al snel memorabel zijn. Er verschijnen momenteel een heleboel goede platen, maar er zijn er niet veel die je van de eerste tot de laatste noot het gevoel geven dat je naar iets unieks zit te luisteren. Muchacho van Phosphorescent is wel zo’n plaat en het is er een die na de eerste onuitwisbare indruk eigenlijk alleen maar mooier en overtuigender wordt. Iedereen die de vorige platen van Matthew Houck kent weet dat dit er aan zat te komen. Voor de rest van ons is Muchacho een enorme verrassing. Jaarlijstjesplaat, let maar op! Erwin Zijleman
Phosphorescent maakte de afgelopen tien jaar een zestal unieke platen. Het onlangs verschenen Muchacho is de beste van het stel en is ondanks het feit dat het jaar pas net is begonnen een serieuze jaarlijstjeskandidaat. De muziek van singer-songwriter Matthew Houck uit Athens, Georgia, was altijd al veelkleurig, maar het kleurenpalet dat op Muchacho voorbij trekt is van een bijna onwerkelijke schoonheid. Phosphorescent maakt muziek die zich bijna niet in een hokje laat duwen. Aan de ene kant hoor je vooral invloeden uit de Americana, maar deze wordt vervolgens gecombineerd met een zo nu en dan behoorlijk prominent atmosferisch elektronisch klankentapijt dat je in dit genre nooit tegen komt. Muchacho loopt hierdoor bijna over van de onderhuidse spanning, maar de muziek van Phosphorescent is ook gewoon bloedmooi. Matthew Houck beschikt over een geweldige stem, die net zo goed overweg kan met tot op het bot uitgeklede folksongs als met rijk aangeklede songs die op een of andere manier soulvol klinken. Bij beluistering van Muchacho val je, zeker in eerste instantie, van de ene in de andere verbazing. Steeds weer weet Matthew Houck te verrassen met een geluid dat je nog nooit eerder hebt gehoord en steeds weer blijken de songs van een bijzonder hoog niveau, waarbij het niet zoveel uitmaakt of de verrassing moet komen van elektronica of van hemelse harmonieën. Muchacho is hierdoor een plaat die zich nauwelijks laat vergelijken met het werk van anderen. Soms heeft het wat van Bon Iver, soms wat van Will Oldham, maar zeker in de wat uitbundigere tracks blijft van deze vergelijkingen maar bar weinig over. Liefhebbers van Americana zullen bij een aantal tracks zeer enthousiast opveren, maar zullen zich toch ook een paar keer stevig verbazen over de instrumentatie en de grootse arrangementen op de plaat. Op voorhand had ik niet verwacht dat een flinke bak elektronica en bijna ambient achtige klanken zich makkelijk zouden laten combineren met een pedal steel en mariachi trompetten, maar de combinatie is prachtig en uiterst trefzeker. Het is razend knap hoe Matthew Houck al deze uitersten aan elkaar weet te verbinden, maar hij doet het ook nog eens met prima songs, die direct na de eerste verbazing al snel memorabel zijn. Er verschijnen momenteel een heleboel goede platen, maar er zijn er niet veel die je van de eerste tot de laatste noot het gevoel geven dat je naar iets unieks zit te luisteren. Muchacho van Phosphorescent is wel zo’n plaat en het is er een die na de eerste onuitwisbare indruk eigenlijk alleen maar mooier en overtuigender wordt. Iedereen die de vorige platen van Matthew Houck kent weet dat dit er aan zat te komen. Voor de rest van ons is Muchacho een enorme verrassing. Jaarlijstjesplaat, let maar op! Erwin Zijleman