Buffoon - Chromoscope

De eerste keer dat ik deze plaat hoorde kon ik er helemaal niets mee. Chromoscope van de Belgische band Buffoon bestaat uit twee tracks van rond de twintig minuten, maar het hadden net zo goed 80 tracks van een halve minuut kunnen zijn, of 160 tracks van 15 seconden. In de 40 minuten die Chromoscope duurt staat psychedelica centraal, maar het is ook direct het enige houvast dat de plaat biedt. De muziek van Buffoon gaat op Chromoscope van de hak op de tak en weer terug. Het ene moment worden je oren getrakteerd op heerlijke lome psychedelische klanken, maar het volgende moment krijg je vervormde elektronica, aardedonkere drones of stiekem bijna toegankelijke popmuziek voor de kiezen. Het volgt elkaar in zo’n hoog tempo op dat je in eerste instantie moet happen naar adem en zelfs wanneer je een beetje gewend bent geraakt aan de muziek van Buffoon duurt het nog een hele tijd voor je deze plaat kunt waarderen. Chromoscope is bij mij inmiddels flink wat keren voorbij gekomen en het is nog altijd geen plaat die ik op de vroege ochtend op zal zetten, maar inmiddels valt er toch heel veel op zijn plaats. Chromoscope neemt flink afstand van het concept van de popsong en serveert vooral flarden muziek, maar op een of andere manier vallen de puzzelstukjes na enige gewenning in elkaar en ga je de twee lange tracks steeds meer als een eenheid beluisteren. Het is een eenheid waarin teveel gebeurt om op te noemen, maar zeker na enige gewenning is bijna alles mooi. Psychedelica vormt zoals gezegd de basis van de muziek van Buffoon, maar 60s psychedelica is voor de band rond Peter Vleugels (ook bekend als Pi) slechts een startpunt. Als je goed naar Chromoscope luistert hoor je dat een aantal decennia popmuziek voorbij komen, variërend van stokoude folk en psychedelica tot hypermoderne elektronica, eigenzinnige indierock en zelfs flirts met funk en hiphop. De muzikale collage die Chromoscope vormt biedt in eerste instantie heel veel losse onderdelen die niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar iedere keer als ik de plaat op zet worden de grenzen weer wat vager en ontdek ik steeds meer geheimen in de muziek van Buffoon. Een toegankelijke plaat gaat dit natuurlijk nooit worden, maar iedereen die ook maar een beetje energie in deze plaat steekt hoort al snel veel meer dan een opeenstapeling van (goede) ideeën. Buffoon heeft met Chromoscope een plaat gemaakt die heel veel respect afdwingt. Het is bovendien een plaat die de fantasie bijna eindeloos zal prikkelen en wat is er mooier dan dat? Erwin Zijleman