David Bowie - Aladdin Sane, 40th Anniversary Edition

Een paar weken na het verschijnen van het verrassend sterke The Next Day ligt er al weer een volgende release van David Bowie in de winkel. Dit keer betreft het geen nieuw materiaal, maar een verjaardagsfeestje ter ere van de veertigste verjaardag van Aladdin Sane; één van de betere platen in het rijke oeuvre van het Britse icoon. Aladdin Sane verscheen in 1973 en was de opvolger van het nauwelijks te overtreffen  The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars. Na Aladdin Sane zou Bowie een aantal zwakkere platen maken, maar met Aladdin Sane was helemaal niets mis. Aladdin Sane is uiteindelijk vooral bekend van uptempo en door glamrock geïnspireerde songs als het van de Stones bekende Let’s Spend The Night Together en The Jean Genie, maar de plaat bevat ook flink wat meer ingetogen en bij vlagen behoorlijk experimentele songs, waaronder de Bowie klassieker Time. Net als bij de reissue van The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars valt bij beluistering van Aladdin Sane op dat er met de houdbaarheid van de plaat niet zoveel mis is. Aladdin Sane klinkt veertig jaar na de release nog altijd als een essentiële rockplaat en weet zowel met rechttoe rechtaan rocksongs als met wat meer experimentele songs volop te overtuigen. De inmiddels uit duizenden herkenbare en op deze plaat verrassend sterke vocalen van David Bowie vormen de rode draad op Aladdin Sane, maar hiernaast mogen zowel het gitaarspel van Mick Ronson als het pianospel van Mike Garson niet onvermeld blijven. Ronson gaat met name in de wat meer uptempo songs tekeer als een ware gitaargod en strooit driftig met memorabele riffs. Garson is vooral op dreef in de songs waarin het experiment niet wordt geschuwd en verrast met prachtig jazzy pianospel. Aladdin Sane was in 1973 de eerste Bowie plaat die de top van de Britse hitlijst wist te halen en het blijkt ook met de kennis van nu een belangrijke plaat. Op Aladdin Sane gooit Bowie meerdere lijntjes uit en deze lijntjes komen uit bij de platen die hij een aantal jaren later zou maken. De flirts met soul en jazz zouden uiteindelijk leiden tot Young Americans en Station To Station, terwijl de meer experimentele tracks op de plaat de basis zouden vormen voor de platen uit Bowie’s Berlijnse periode. Ondanks het succes van Aladdin Sane in 1973 en de invloed van de plaat op de verdere muzikale ontwikkeling van David Bowie, zijn er maar weinig Bowie fans die de plaat zullen noemen als hun favoriete Bowie plaat en is het zeker niet de Bowie plaat die in hele brede kring in de kast staat. De reissue van Aladdin Sane laat horen dat dit niet terecht is. In 1973 presteerde Bowie op de toppen van zijn kunnen en leverde hij een plaat af die door de BBC volkomen terecht werd samengevat als “one of the finest forty-five minutes in rock”. De 2013 editie van Aladdin Sane is niet voorzien van bonustracks. Dat is opvallend en aan de ene kant ook jammer, maar aan de andere kant is het ook niet zo erg om te focussen op datgeen waar het echt om gaat; de 10 unieke tracks van Aladdin Sane. Overigens vind ik The Next Day ook na een maand extra bezinning nog altijd een prima plaat, maar Aladdin Sane is nog een flink stuk beter. Erwin Zijleman