Paula Cole - Raven

Bij Paula Cole denk ik aan twee dingen. Ik denk aan haar single Where Have All The Cowboys Gone?, die halverwege de jaren 90 de start had moeten zijn van een hele mooie en glanzende carrière en ik denk aan haar cd Amen uit 1999, die ik in het betreffende jaar kocht bij Tower Records in San Francisco en al snel uit wist te groeien tot de soundtrack van een mooie reis door het Zuiden van de Verenigde Staten. Paula Cole maakte sinds Amen nog twee platen, waarvan ik er een (Ithaca uit 2010) volledig heb gemist en de andere (Courage uit 2007) toch niet het magische gevoel van weleer wist op te roepen. Onlangs verscheen Raven, al weer de zesde cd van Paula Cole. Het is een plaat die, net als al zijn  voorgangers, direct weet op te vallen door de krachtige en uit duizenden herkenbare stem van Paula Cole, maar het is ook een plaat die, net als Amen uit 1999, weet op te vallen door memorabele popliedjes. Raven werd gefinancierd door de fans van Paula Cole en deze fans hoeven zich zeker niet bekocht te voelen. Raven sluit voor een belangrijk deel aan op de platen die Paula Cole meer dan tien jaar geleden maakte en dat is een verstandige keuze. Juist in warmbloedige en authentieke aandoende singer-songwriter muziek weet Paula Cole zich immers te onderscheiden van de meeste van haar concurrenten. Dat doet ze voor een belangrijk deel met haar fantastische stem, maar ook de kwaliteit van de songs en de veelzijdigheid van de instrumentatie dragen nadrukkelijk bij aan de schoonheid van Raven. Ondanks het feit dat Paula Cole zuinig aan moest doen tijdens de opnames van Raven, is het een vol en bij vlagen zelfs groots klinkende plaat. De keuze voor een behoorlijk vol en rijk geluid is een verstandige keuze geweest, want de stem van Paula Cole komt hierin veel beter tot zijn recht dan in een sobere setting. Het is raar, maar wanneer Raven uit de speakers komt waan ik me direct weer op de Amerikaanse highways en trekken indrukwekkende landschappen aan me voorbij. Op hetzelfde moment is Raven ook een plaat vol emotie, die het uitstekend doet wanneer de zon onder is, maar de dag nog niet voorbij is. Ik was in 1999 bij de eerste beluistering van Amen direct verkocht en ook Raven had me, in tegenstelling tot zijn voorgangers, onmiddellijk te pakken. In de VS is de muziek van Paula Cole altijd al op de juiste waarde geschat (ze won een Grammy en haalde meerdere Grammy nominaties binnen), maar in Europa moeten we tot dusver niet zoveel hebben van de muziek van de singer-songwriter uit Rockport, Massachusetts. Wat mij betreft moet dat maar eens gaan veranderen met het uitstekende Raven. Met Raven heeft Paula Cole immers een van haar betere platen gemaakt en dat zegt wat. Heel wat zelfs. Erwin Zijleman