Young Galaxy - Ultramarine

Young Galaxy werd een jaar of vijf geleden opgericht door voormalig Stars gitarist Stephen Ramsay en zijn vriendin Catherine McCandless. Het op het hippe Canadese Arts & Crafts label uitgebrachte debuut van de band schuurde nog dicht tegen de muziek van Stars aan en op opvolger Invisible Republic werd deze lijn doorgetrokken. Beide platen waren zeker niet slecht, maar wisten zich niet te onderscheiden van de platen van de concurrentie in het genre. Op het in 2011 verschenen Shapeshifting koos Young Galaxy voor een nieuwe koers. Aan de hand van de Zweedse producer Dan Lissvik (bekend van de band Studio) werd de eigenzinnige indiepop en indierock verruild voor minstens even eigenwijze elektronische popmuziek. De muziek van Young Galaxy wordt sindsdien in het hokje synthpop geduwd. Daar is op zich wel wat voor te zeggen, al mag niet onvermeld blijven dat de Canadese band behoort tot één van de meer eigenzinnigere en avontuurlijke bewoners van dit hokje. Een tijdje geleden verscheen de nieuwe plaat van Young Galaxy, Ultramarine. De vierde van Young Galaxy heeft bij mij lang op de stapel gelegen, maar dat was niet terecht. Ultramarine is immers een ijzersterke plaat en met gemak de beste van Young Galaxy tot dusver. Op haar vierde plaat trekt de Canadese band de lijn van Shapeshifting door. Elektronica domineert het geluid van Young Galaxy en heeft de gitaren uit het verleden vrijwel volledig naar de achtergrond gedrongen. Young Galaxy is echter veel meer dan de zoveelste synthpop band. Ultramarine is een plaat waarop lekker in het gehoor liggende elektronische popliedjes zijn voorzien van verrassende ingrediënten. Wat vooral opvalt bij beluistering van Ultramarine zijn de bijzondere ritmes op de plaat. Het zijn ritmes die je makkelijk op het verkeerde been zetten of tegen de haren instrijken, maar het zijn ook ritmes die de muziek van Young Galaxy iets unieks geven. Tegenover de opvallende ritmes staan de rijke elektronische klankentapijten die zowel warm en gloedvol als kil en steriel kunnen klinken en de soms wat vervormde maar soms ook heerlijk aards klinkende stem van  Catherine McCandless. Ultramarine is zeker geen ontoegankelijke plaat, maar Young Galaxy is geen synthpop band die met meezingers op de proppen komt. Ultramarine is een mooie en veelzijdige plaat die zowel ouderwets (70s en 80s) als modern, zowel koud als warm en zowel aanstekelijk als vervreemdend klinkt. In het hokje synthpop is het momenteel overvol, maar eigenzinnige en avontuurlijke bands als Young Galaxy zijn er maar heel weinig. Het maakt Ultramarine tot een van de betere en meest bijzondere platen in het genre en het levert bovendien een plaat op die ook door liefhebbers van meer organisch klinkende popmuziek zal worden gewaardeerd. Erwin Zijleman