Patty Griffin - American Kid

Deze zaterdag eens geen aandacht voor onbekend talent in het rootssegment, maar aandacht voor één van de grootheden in het genre. Het is een grootheid die niet de staat van dienst heeft van een icoon als Emmylou Harris en niet de bekendheid van veel van haar soortgenoten en een tijdgenoot als Lucinda Williams, maar de concurrentie in het genre kan ze met gemak aan. Patty Griffin, want daar gaat het om, maakt inmiddels zo’n 17 jaar platen en wordt door iedereen die haar platen kent gerekend tot de smaakmakers in het rootssegment. Heel productief is Patty Griffin tot dusver niet. In de eerste acht jaar van haar carrière maakte ze nog vijf platen, maar de afgelopen negen jaar zijn daar maar drie platen bij gekomen. Het zijn in totaal wel acht platen om in te lijsten, want Living With Ghosts (1996), Flaming Red (1998), 1,000 Kisses (2002), A Kiss in Time (2003), Impossible Dream (2004), Children Running Through (2007) en Downtown Church (2010) zijn stuk voor stuk bovengemiddeld goede platen, met 1,000 Kisses en Children Running Through als persoonlijke favorieten. Plaat nummer acht heb ik nog niet genoemd. Het is het onlangs verschenen American Kid; als je het mij vraagt de meest indrukwekkende plaat van Patty Griffin tot dusver en dat zegt wat. Op het drie jaar geleden verschenen Downtown Church gaf Patty Griffin nog alle ruimte aan invloeden uit de gospel muziek, maar op American Kid draait alles om Americana. Patty Griffin behoort als sinds haar debuut al tot de mooiste stemmen in de Americana, maar wat ze op American Kid laat horen gaat nog een stapje verder en staat garant voor lang aanhoudend kippenvel. American Kid werd geïnspireerd door de ernstige ziekte van Patty Griffin’s vader en heeft hierdoor een melancholische ondertoon. Het is een ondertoon die perfect past bij de doorleefde stem van Patty Griffin, die vaak aan Emmylou Harris doet denken, maar uiteindelijk toch een geheel eigen klank en kleur heeft. Patty Griffin heeft zich op American Kid weten te omringen door een uitstekende band, die met name de nodige snarenwonders telt. Het gitaarwerk, de mandoline en de pedal-steel zijn hier en daar hemeltergend mooi en geven de toch al zo mooie songs van Patty Griffin nog wat extra lading. Patty Griffin vertolkte op haar vorige plaat nog werk van anderen, maar imponeert nu met een serie prachtige persoonlijke songs. Folk en country staan centraal op American Kid en dat is een wijs besluit. Het is immers in deze genres dat de emotievolle stem van Patty Griffin het best tot zijn recht komt. American Kid is twaalf tracks lang van een bijna ongekende schoonheid, met de tracks met niemand minder dan Robert Plant als voorzichtige uitschieters. Ben ik de laatste tijd zo onder de indruk geweest van een rootsplaat? Nee. Is American Kid van Patty Griffin daarom één van de voorlopige hoogtepunten van 2013? Ja! Erwin Zijleman