Texas - The Conversation

Het is heel lang geleden, maar wat had ik ooit een zwak voor Texas. Southside, het debuut van de Schotse band, stond vol met memorabele popliedjes die vooral uitblonken door de krachtige vocalen van zangeres Sharleen Spiteri en het werkelijk briljante gitaarwerk van Ally McErlaine. Southside klonk Amerikaans en Schots tegelijk en vermengde op geheel eigen wijze invloeden uit de blues en de pop. Omdat Texas ook op het podium zeer wist te overtuigen, schaarde ik Texas jaren lang onder mijn persoonlijke favorieten en vergaf ik de band de twee wat zwakkere platen die volgden op Southside. In 1997 leek de fut er wat uit bij Texas, maar tot ieders verrassing wist de band met het in dat jaar verschenen White On Blonde alsnog een groot publiek te bereiken. Texas deed dat door Motown soul aan haar muziek toe te voegen en met singles als Say What You Want en Black Eyed Boy wereldhits te scoren. Opvolger The Hush uit 1999 was zo mogelijk nog poppier, maar wist nog altijd genadeloos te verleiden met schaamteloos aanstekelijke popsongs. Hierna verloor ik Texas vrijwel helemaal uit het oog, al heb ik Red Book uit 2005 volgens mij wel eens gehoord. Sinds het mislukken van de solocarrière van Sharleen Spiteri is Texas weer tot leven gekomen, al verloor het onderweg bijna gitarist Ally McErlaine aan een zware hersenbloeding. Op The Conversation wordt Texas bijgestaan door culthelden als Richard Hawley en Bernard Butler en dat heeft de band goed gedaan. Texas keert op The Conversation niet helemaal terug naar de gloriedagen van Southside, maar is waarschijnlijk nooit zo dicht bij geweest. The Conversation is een plaat met lekker in het gehoor liggende songs, maar Texas lijkt niet langer op zoek naar wereldhits. The Conversation heeft de invloeden uit de Motown soul vrijwel volledig overboord gezet en kiest voor een mix van blues en retro pop. Producer Richard Hawley kon het niet laten om de songs op The Conversation te voorzien van een 50s tintje (en een vleugje Phil Spector), maar Texas heeft ook haar eigen geluid behouden, al is het maar vanwege het herkenbare stemgeluid van Sharleen Spiteri en de belangrijke rol voor het gitaarwerk. De platen die Texas in de tweede helft van de jaren 90 maakte, waren stuk voor stuk bonbons die er prachtig uit zagen, maar uiteindelijk allemaal hetzelfde smaakten en al snel te veel waren. Op The Conversation maakt Texas weer op ambachtelijke wijze chocolade en dat smaakt naar veel meer. The Conversation zal qua succes niet in de buurt komen van White On Blonde en The Hush, maar is als je het mij vraagt een verrassend sterke plaat, die veel meer aandacht verdient dan de plaat tot dusver krijgt. Bij mij bloeit de oude liefde voor Texas in ieder geval weer aardig op, want The Conversation blijkt ook nog eens een eersteklas groeiplaat. Erwin Zijleman