Riff Cohen - A Paris

Ik ging er van uit dat ik na mijn vakantie rustig aan de slag kon gaan met mijn aanwinsten uit de Franse supermarkten, maar de nieuwe interessante releases zijn net zo snel gekomen als de nieuwe mosselen (die vroeger ook pas opdoken als de r in de maand zat). Daarom tot dusver nog niet veel aandacht voor de soundtracks van mijn vakantie, maar A Paris van Riff Cohen kan ik niet langer voor mezelf houden. Om liefhebbers van Franse zuchtmeisjes of Franse zangeressen met respect voor de tradities van het Franse chanson niet teleur te stellen, vertel ik maar direct dat Riff Cohen een vreemde eend in de bijt is, zeker in het Franse muzikale landschap van het moment. Op de cover ziet ze er nog zachtaardig uit met haar lieve paardenstaartjes, maar Riff Cohen is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Riff Cohen is overigens geen 100% Française, maar heeft naast Frans ook Israëlisch, Tunesisch en Algerijns bloed door haar aderen lopen. Invloeden uit het Midden-Oosten klinken nadrukkelijk door in haar muziek, maar ze worden gecombineerd met invloeden uit de garagerock, de surfrock en een punky attitude. Riff Cohen is zeker geen groot zangeres; er zullen zelfs volop mensen zijn die beweren dat de "Française" helemaal niet kan zingen, maar op één of andere manier sleept ze je met haar bijzondere muziek mee haar wereld in. De liedjes van Riff Cohen zijn een mengelmoes van van alles en nog wat.  De bij vlagen behoorlijk stevig uitpakkende gitaren zijn absoluut beïnvloed door de garagerock en punk, maar klinken hier en daar ook als de surf-gitaren uit de jaren 60 of hebben juist een Noord-Afrikaanse klank. Het ene moment schreeuwt Riff Cohen de longen uit haar lijf en is het weer even 1977, het volgende moment steekt ze The White Stripes naar de kroon, maar ook voor een bezwerende song vol Arabische invloeden, een zwaar aangezette psychedelische track of elektronische popmuziek ben je bij Riff Cohen aan het juiste adres. Ik behoor niet tot de categorie muziekliefhebbers die beweert dat Riff Cohen niet kan zingen, maar erg vast is het allemaal niet. Het past echter op één of andere manier wel bij haar unieke muziek. A Paris springt van de hak op de tak en gaat van het ene uiterste naar het andere uiterste. Het debuut van Riff Cohen lijkt hierdoor in niets op de andere platen die ik in het rek bij de Franse supermarkt vond en lijkt ook in niets op alle andere platen die het afgelopen jaar zijn verschenen. Het is allemaal niet even mooi of indrukwekkend, maar alleen al vanwege het getoonde lef verdient Riff Cohen alle respect. A Paris van Riff Cohen is een plaat waar iedereen zijn of haar eigen ding uit kan pikken. De rest moet je niet te snel aan de kant schuiven, want na enige gewenning wordt vrijwel alles op deze plaat leuk. A Paris is geen moment wat ik er van verwacht had, maar op één of andere manier is de plaat me dierbaar geworden. Wie volgt? Erwin Zijleman