White Lies - BIG TV

Toen White Lies in 2009 debuteerde met To Lose My Life was de tweede postpunk golf (die werd aangevoerd door bands als Franz Ferdinand en Interpol) al lang over zijn hoogtepunt heen. Niemand zat meer te wachten op een band die de hoogtijdagen van Joy Division, Gang Of Four en Echo & The Bunnymen deed herleven, maar dit was wel precies wat White Lies deed. De band deed het kennelijk goed, want To Lose My Life werd ondanks de overdosis platen in het genre gedurende de jaren ervoor uitstekend ontvangen. Daar valt nog altijd weinig op af te dingen, want toen ik To Lose My Life, dat ik in de begindagen van deze BLOG bestempelde als een wereldplaat, onlangs weer eens in de cd speler stopte was ik direct weer onder de indruk van de kwaliteit van het debuut van White Lies en van de aanstekelijkheid van de toch gitzwarte songs van de band. De twee jaar later verschenen opvolger Ritual was, op wat subtiele verschillen en name wat extra synths en wat meer zonneschijn na, zeker niet minder dan het debuut en bevestigde het talent van de band uit Londen. Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en is het tijd voor de derde plaat van White Lies. Waar White Lies op haar tweede plaat slechts een bescheiden ontwikkeling liet horen (feitelijk die van Joy Division naar New Order), zet de band op BIG TV een grotere stap. Op BIG TV is White Lies de invloeden uit de postpunk van de late jaren 70 niet vergeten, maar pikt het ook flink wat invloeden uit de jaren 80 mee. De kleine donkere clubs zijn verruild voor de grote stadions en hier hoort een geluid bij waarin je in deze stadions uit de voeten kunt. BIG TV is elektronischer dan zijn voorganger en bevat hier en daar flink wat invloeden uit de 80s synthpop. Deze worden op fraaie wijze gecombineerd met de postpunk invloeden die we kennen van de band en met de grandeur van de grote bands uit de 80s, onder wie natuurlijk U2 en Simple Minds. Heel wat bands zouden plat op hun bek gaan met een groots klinkende plaat als BIG TV, maar White Lies kan het als je het mij vraagt hebben. Ondanks de keuze voor een groots en meeslepend geluid, heeft White Lies wat mij betreft haar eigen geluid gehouden, waardoor BIG TV absoluut het voordeel van de twijfel verdient. Als de plaat dit voordeel van de twijfel eenmaal heeft gekregen hoor je hoe knap het allemaal in elkaar steekt, hoe White Lies er nog steeds in slaagt om aardedonkere thematiek te verpakken in aanstekelijke songs en hoe de band ook moeiteloos overeind blijft als er flink gas terug wordt genomen. Het is heel erg makkelijk om een plaat als BIG TV neer te sabelen, maar hiermee doe je de band uit Londen flink te kort. Ook de derde plaat van White Lies is een goede plaat. Een hele goede plaat zelfs. Erwin Zijleman