Elton John - The Diving Board

Ik heb een week of wat geleden een paar keer in mijn ogen gewreven, maar het stond er echt. Het gerenommeerde Britse muziektijdschrift Uncut durfde het deze week verschenen The Diving Board van Elton John een meesterwerk te noemen en bovendien een plaat die kan worden vergeleken met zijn beste platen. Nadat ik The Diving Board een paar keer had gehoord vond ik dat net wat teveel eer, maar The Diving Board is zeker de beste Elton John plaat in heel veel jaren. Dat is ook niet zo moeilijk. De Brit maakte tussen 1970 en 1975 meer dan een handvol meesterwerken (Elton John, Tumbleweed Connection, Madman Across The Water, Honky Chateau, Don't Shoot Me I'm Only The Piano Player , Goodbye Yellow Brick Road, Captain Fantastic And The Brown Dirt Cowboy) en ook een aantal andere platen uit deze periode zou hij later niet zomaar overtreffen (11-17-70, Caribou, Rock of the Westies). In de jaren 80 en 90 maakte Elton John eigenlijk maar één echt goede plaat (Too Low For Zero uit 1983) om vervolgens, net als veel van zijn generatiegenoten, heel behoorlijk te beginnen aan net nieuwe millennium. Dat leverde een aantal redelijke platen op, met het samen met zijn held Leon Russell gemaakte The Union uit 2010 als uitschieter, maar in de buurt van de briljante serie uit de vroege jaren 70 kwam Elton John niet. Dat komt The Diving Board Wel. Voor The Diving Board werd Elton John wederom gekoppeld aan producer T-Bone Burnett, die ook The Union produceerde en Elton John dit keer uitdaagde om weer eens muziek te maken zoals hij dat in een inmiddels heel ver verleden deed. De basis van The Diving Board bestaat net als in de gouden jaren uit een knap spelende ritmesectie en het heerlijke pianospel van Elton John. Bassist Raphael Saadiq en drummer Jay Bellerose ondersteunen dit fraaie pianospel van Elton John echt op geweldige wijze, hier en daar bijgestaan door gitarist Doyle Bramhall II of wat strijkers. De prima zang van de inmiddels 66-jarige Brit, de prima songs op de plaat en natuurlijk de productie van T-Bone Burnett doen de rest. The Diving Board herinnert in meerdere opzichten aan de geweldige platen die Elton John zo’n 40 jaar geleden maakte met Bernie Taupin (die ook op The Diving Board weer van de partij is). De instrumentatie is vrijwel gelijk, de balans tussen lome ballads en net wat meer up-tempo songs is hersteld, maar boven alles straalt The Diving Board de urgentie uit die zo lang ontbrak op de platen van Elton John. Ik kan me niet herinneren dat ik de afgelopen 30 jaar een Elton John plaat heb gehoord die me langer dan een paar tracks kon boeien (en dan vaak alleen for old times’ sake om vervolgens snel Madman Across The Water weer eens op te zetten), maar The Diving Board is hier inmiddels vele malen glansrijk in geslaagd). Op The Diving Board heeft Elton John zijn oude vorm hervonden en komt hij op zijn minst in de buurt van zijn beste platen. Of dit echt een meesterwerk is dat past in het bovenstaande rijtje klassiekers durf ik nog niet te zeggen, maar zo idioot als de woorden van Uncut een paar weken geleden klonken zijn ze al lang niet meer. Wat een verrassing. Erwin Zijleman