Howe Gelb - The Coincidentalist

De naam Howe Gelb is onlosmakelijk verbonden met de muziek scene van Tucson, Arizona. Gelb stond aan de basis van de band Giant Sand, dat op haar beurt weer aan de basis stond van uit Tucson afkomstige bands als The Friends Of Dean Martinez, OP8 (hun enige plaat Slush is een vergeten klassieker) en natuurlijk Calexico. Gelb, die overigens in Pennsylvania werd geboren, heeft inmiddels ook een flinke stapel soloplaten op zijn naam staan en ook hier zitten er een aantal tussen die in geen enkele platenkast mogen ontbreken. De naam Howe Gelb is bijna een synoniem voor de muziek uit Tucson, Arizona, maar Gelb woonde zelf het grootste deel van het afgelopen decennium in Denemarken, waar hij de liefde van zijn leven vond. Vorig jaar bracht hij vanwege de wederopstanding van Giant Sant veel tijd door in Arizona en maakte hij ook The Coincidentalist. Samen met topproducer en muzikant John Parish heeft Howe Gelb een behoorlijk ingetogen plaat gemaakt, die niet alleen een overzicht geeft van de lange carrière van Howe Gelb zelf, maar ook goed laat horen door welke muziek Gelb zich de afgelopen decennia heeft laten beïnvloeden. Dat The Coincidentalist een behoorlijk ingetogen plaat is blijkt overigens niet uit de indrukwekkende gastenlijst, waarop onder andere de namen van Bonnie 'Prince' Billy, Andrew Bird, M. Ward, Caroline Isaacs, KT Tunstall en Steve Shelley prijken. The Coincidentalist heeft een warm en donker geluid dat je af en toe mee lijkt te nemen naar bijna verlaten nachtclubs. Wat opvalt bij beluistering van The Coincidentalist is dat de stem van Howe Gelb lager, lomer en donkerder is geworden de laatste jaren. Zeker wanneer de instrumentatie stemmig en sfeervol wordt ingekleurd en vrouwelijke vocalisten worden ingezet voor een voller en veelkleuriger geluid, dringt de vergelijking met Leonard Cohen zich voorzichtig op, al blijft Howe Gelb natuurlijk ook de eigenzinnige muzikant die hij inmiddels al enkele decennia is. Gelb staat al jaren bekend om platen die zelfs met veel geweld niet in een hokje zijn te proppen en ook The Coincidentalist schiet weer meerdere kanten op. Een aantal tracks heeft het zo kenmerkende geluid van de woestijn in Arizona, maar ook jazzy klanken spelen op de nieuwe plaat van Howe Gelb een zeer belangrijke rol. Het geluid varieert van vol tot buitengewoon sober en het is lastig kiezen tussen deze twee uitersten. Gelb is tot dusver op zijn best wanneer hij zich omringt met een broeierig, donker en beeldend geluid, maar ook wanneer hij zich slechts laat begeleiden door een piano blijft hij met opvallend gemak overeind. Howe Gelb heeft inmiddels zijn naam staan op tientallen platen, dus ik ging er van uit dat de kans op verrassing inmiddels klein zou zijn. The Coincidentalist heeft me echter enorm weten te verrassen en bovendien alleen maar in positieve zin. Het onderstreept nogmaals het belang van de muzikant Howe Gelb en het levert een hele boeiende en aangename herfstplaat op, die zomaar op kan duiken in de jaarlijstjes over een week of vijf. Het zou zeker niet onverdiend zijn. Erwin Zijleman