Amanda Shires - Down Fell The Doves
Natuurlijk denk ik al voorzichtig na over mijn jaarlijstje. Een plaat die hier vrijwel zeker in op zal duiken is Southeastern van Jason Isbell. Een van de gasten op deze plaat, die overigens niet alleen door mij tot de betere rootsplaten van 2013 wordt gerekend, is zijn vrouw Amanda Shires, die zowel met haar stem als met haar viool indruk maakte op de plaat van manlief. Diezelfde Amanda Shires maakte eerder dit jaar een nauwelijks opgemerkte soloplaat, Down Fell The Doves. Het is overigens niet de eerste soloplaat van Amanda Shires, want ze debuteerde al in 2005 en heeft inmiddels vier platen op haar naam staan. Down Fell The Doves is mijn eerste kennismaking met de muziek van Amanda Shires en het is een kennismaking die zeker naar meer smaakt. De twee dingen die we al van Amanda Shires kennen, spelen ook op Down Fell The Doves een hoofdrol. In flink wat tracks zorgt haar viool voor even smaakvolle als stekelige accenten, terwijl de bijzondere stem van Amanda Shires voor een belangrijk deel het geluid van Down Fell The Doves bepaalt. Amanda Shires richt zich met haar plaat vooral op liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar ze maakt het de liefhebbers van deze rootsmuziek zeker niet makkelijk. In flink wat tracks raakt Amanda Shires immers flink verwijderd van de gebaande paden van de rootsmuziek en flirt ze nadrukkelijk met popmuziek. Het levert bijzondere muziek op die niet makkelijk in een hokje is te duwen, maar hierdoor eigenlijk alleen maar meer intrigeert. Zeker in de tracks waarin invloeden uit de rootsmuziek domineren hoor je dat Amanda Shires in dit genre eenvoudig zou kunnen uitgroeien tot één van de smaakmakers. Ze voorziet haar songs van een mooi warm geluid, waarin de gitaren niet altijd in het keurslijf hoeven te passen en voorziet deze mooie klanken van warmbloedige vocalen met een voorzichtige snik en een zuidelijke tongval. In vrijwel alle songs op Down Fell The Doves gebeurt echter wel iets dat je niet verwacht. De ene keer door opvallende ritmes, de volgende keer door een popsong die na één keer horen memorabel is, dan weer door bijzonder vioolspel of geweldig gitaarwerk. Down Fell The Doves is door alle invloeden en verrassende wendingen een veelzijdige plaat met zowel ingetogen als uitbundige momenten. De instrumentatie en zang zijn bovengemiddeld goed, maar ook de songs van Amanda Shires reiken tot ver boven de middelmaat. Down Fell The Doves bevat mooie verhalen (waaronder een song die fantaseert over een ontmoeting met Leonard Cohen) en Amanda Shires vertelt deze verhalen vol gevoel en doorleving. De plaat van Jason Isbell gaat Amanda Shires niet onmiddellijk overtreffen, maar Down Fell The Doves is beter dan heel wat vrouwelijke singer-songwriter platen die ik dit jaar heb gehoord. Een mooie ontdekking dus en ik heb het idee dat we van Amanda Shires nog veel meer gaan horen, met of zonder Jason Isbell. Erwin Zijleman
Natuurlijk denk ik al voorzichtig na over mijn jaarlijstje. Een plaat die hier vrijwel zeker in op zal duiken is Southeastern van Jason Isbell. Een van de gasten op deze plaat, die overigens niet alleen door mij tot de betere rootsplaten van 2013 wordt gerekend, is zijn vrouw Amanda Shires, die zowel met haar stem als met haar viool indruk maakte op de plaat van manlief. Diezelfde Amanda Shires maakte eerder dit jaar een nauwelijks opgemerkte soloplaat, Down Fell The Doves. Het is overigens niet de eerste soloplaat van Amanda Shires, want ze debuteerde al in 2005 en heeft inmiddels vier platen op haar naam staan. Down Fell The Doves is mijn eerste kennismaking met de muziek van Amanda Shires en het is een kennismaking die zeker naar meer smaakt. De twee dingen die we al van Amanda Shires kennen, spelen ook op Down Fell The Doves een hoofdrol. In flink wat tracks zorgt haar viool voor even smaakvolle als stekelige accenten, terwijl de bijzondere stem van Amanda Shires voor een belangrijk deel het geluid van Down Fell The Doves bepaalt. Amanda Shires richt zich met haar plaat vooral op liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar ze maakt het de liefhebbers van deze rootsmuziek zeker niet makkelijk. In flink wat tracks raakt Amanda Shires immers flink verwijderd van de gebaande paden van de rootsmuziek en flirt ze nadrukkelijk met popmuziek. Het levert bijzondere muziek op die niet makkelijk in een hokje is te duwen, maar hierdoor eigenlijk alleen maar meer intrigeert. Zeker in de tracks waarin invloeden uit de rootsmuziek domineren hoor je dat Amanda Shires in dit genre eenvoudig zou kunnen uitgroeien tot één van de smaakmakers. Ze voorziet haar songs van een mooi warm geluid, waarin de gitaren niet altijd in het keurslijf hoeven te passen en voorziet deze mooie klanken van warmbloedige vocalen met een voorzichtige snik en een zuidelijke tongval. In vrijwel alle songs op Down Fell The Doves gebeurt echter wel iets dat je niet verwacht. De ene keer door opvallende ritmes, de volgende keer door een popsong die na één keer horen memorabel is, dan weer door bijzonder vioolspel of geweldig gitaarwerk. Down Fell The Doves is door alle invloeden en verrassende wendingen een veelzijdige plaat met zowel ingetogen als uitbundige momenten. De instrumentatie en zang zijn bovengemiddeld goed, maar ook de songs van Amanda Shires reiken tot ver boven de middelmaat. Down Fell The Doves bevat mooie verhalen (waaronder een song die fantaseert over een ontmoeting met Leonard Cohen) en Amanda Shires vertelt deze verhalen vol gevoel en doorleving. De plaat van Jason Isbell gaat Amanda Shires niet onmiddellijk overtreffen, maar Down Fell The Doves is beter dan heel wat vrouwelijke singer-songwriter platen die ik dit jaar heb gehoord. Een mooie ontdekking dus en ik heb het idee dat we van Amanda Shires nog veel meer gaan horen, met of zonder Jason Isbell. Erwin Zijleman