Shannon Wright - In Film Sound
Op de laatste dag van 2013 aandacht voor een miskend talent: Shannon Wright. Shannon Wright maakte halverwege de jaren 90 als frontvrouw van de band Crowsdell één van de vergeten meesterwerken van de jaren 90. Over Dreamette uit 1995 schrijft AllMusic.com het volgende: "If there was ever a debut album that deserved a bigger audience and instant classic status, Crowsdell's Dreamette is it. At turns fierce, poetic, and fragile, Dreamette is, at every turn, incredible". Ik kan dit alleen maar bevestigen, want ik koester de plaat (die helaas nauwelijks meer is te krijgen) nog altijd. Crowsdell maakte nog een tweede plaat, die zo mogelijk nog minder aandacht kreeg (het is me helaas nooit gelukt om een exemplaar te bemachtigen, dat moet genoeg zeggen), waarna Shannon Wright gedesillusioneerd aan een solocarrière begon. Ook deze heeft tot dusver een stapeltje geweldige platen opgeleverd (allemaal goed voor jubelrecensies in de alternatieve muziekpers), maar op één of andere manier lukt het Shannon Wright maar niet om de waardering te oogsten die ze zo verdient. Eerder dit jaar verscheen In Film Sound en ook dit was helaas weer een parel voor de zwijnen. Ik heb de plaat zelf ook een tijd laten liggen, want je wordt bijna moedeloos als je naar de muziek van Shannon Wright luistert. De oorspronkelijk uit Jacksonville, Florida, afkomstige, maar inmiddels al geruime tijd vanuit The Big Apple opererende singer-songwriter, wordt er zelf waarschijnlijk ook moedeloos van, want In Film Sound klinkt weer wat donkerder, indringender en stekeliger dan haar vorige plaat, het ook op deze BLOG bejubelde Secret Blood. In Film Sound opent met een behoorlijk stevige rocksong, maar ook als Shannon Wright de gitaren niet laat scheuren heeft haar muziek iets rauws en desolaats. De muziek die P.J. Harvey aan het begin van haar carrière maakte is zinvol vergelijkingsmateriaal, maar Shannon Wright heeft na al die jaren ook een authentiek klinkend eigen geluid. De rocksongs op de plaat klinken best lekker, maar het zijn de meer ingetogen songs met uitbarstingen die de meeste indruk maken. In deze songs domineert muziek die qua intensiteit en dynamiek wel wat doet denken aan die van Nick Cave & The Bad Seeds. Donkere stemmige klanken, een rauwe gitaar die er doorheen beukt en de indringende stem van Shannon Wright die dwars door de ziel snijdt. Het is muziek met een ongelooflijke impact, maar het is ook muziek die ondanks de aardedonkere klanken wonderschoon is. De schoonheid zit voor een deel in het bijzondere gitaarwerk (ook al een van de meest bepalende ingrediënten in de muziek van Crowsdell), maar het is vooral de compromisloze wijze waarop Shannon Wright muziek maakt die heel veel indruk maakt. Iedereen die het oeuvre van Shannon Wright kent, weet dat ze songs kan schrijven die een breed publiek kunnen bereiken. Deze songs zijn niet van de partij op het meedogenloze In Film Sound, maar voor de liefhebber van songs die overlopen van dynamiek, intensiteit en zeggingskracht heeft de plaat enorm veel te bieden. Het is zeker niet de makkelijkste plaat van Shannon Wright (Honeybee Girls uit 2010 is een veel makkelijkere instapplaat), maar wat is het een intense en indrukwekkende plaat. Shannon Wright hoort al jaren bij de groten in de popmuziek, maar helaas weet bijna niemand het. Wanneer gaat dat eens veranderen? Ik hoop in 2014. Erwin Zijleman
Op de laatste dag van 2013 aandacht voor een miskend talent: Shannon Wright. Shannon Wright maakte halverwege de jaren 90 als frontvrouw van de band Crowsdell één van de vergeten meesterwerken van de jaren 90. Over Dreamette uit 1995 schrijft AllMusic.com het volgende: "If there was ever a debut album that deserved a bigger audience and instant classic status, Crowsdell's Dreamette is it. At turns fierce, poetic, and fragile, Dreamette is, at every turn, incredible". Ik kan dit alleen maar bevestigen, want ik koester de plaat (die helaas nauwelijks meer is te krijgen) nog altijd. Crowsdell maakte nog een tweede plaat, die zo mogelijk nog minder aandacht kreeg (het is me helaas nooit gelukt om een exemplaar te bemachtigen, dat moet genoeg zeggen), waarna Shannon Wright gedesillusioneerd aan een solocarrière begon. Ook deze heeft tot dusver een stapeltje geweldige platen opgeleverd (allemaal goed voor jubelrecensies in de alternatieve muziekpers), maar op één of andere manier lukt het Shannon Wright maar niet om de waardering te oogsten die ze zo verdient. Eerder dit jaar verscheen In Film Sound en ook dit was helaas weer een parel voor de zwijnen. Ik heb de plaat zelf ook een tijd laten liggen, want je wordt bijna moedeloos als je naar de muziek van Shannon Wright luistert. De oorspronkelijk uit Jacksonville, Florida, afkomstige, maar inmiddels al geruime tijd vanuit The Big Apple opererende singer-songwriter, wordt er zelf waarschijnlijk ook moedeloos van, want In Film Sound klinkt weer wat donkerder, indringender en stekeliger dan haar vorige plaat, het ook op deze BLOG bejubelde Secret Blood. In Film Sound opent met een behoorlijk stevige rocksong, maar ook als Shannon Wright de gitaren niet laat scheuren heeft haar muziek iets rauws en desolaats. De muziek die P.J. Harvey aan het begin van haar carrière maakte is zinvol vergelijkingsmateriaal, maar Shannon Wright heeft na al die jaren ook een authentiek klinkend eigen geluid. De rocksongs op de plaat klinken best lekker, maar het zijn de meer ingetogen songs met uitbarstingen die de meeste indruk maken. In deze songs domineert muziek die qua intensiteit en dynamiek wel wat doet denken aan die van Nick Cave & The Bad Seeds. Donkere stemmige klanken, een rauwe gitaar die er doorheen beukt en de indringende stem van Shannon Wright die dwars door de ziel snijdt. Het is muziek met een ongelooflijke impact, maar het is ook muziek die ondanks de aardedonkere klanken wonderschoon is. De schoonheid zit voor een deel in het bijzondere gitaarwerk (ook al een van de meest bepalende ingrediënten in de muziek van Crowsdell), maar het is vooral de compromisloze wijze waarop Shannon Wright muziek maakt die heel veel indruk maakt. Iedereen die het oeuvre van Shannon Wright kent, weet dat ze songs kan schrijven die een breed publiek kunnen bereiken. Deze songs zijn niet van de partij op het meedogenloze In Film Sound, maar voor de liefhebber van songs die overlopen van dynamiek, intensiteit en zeggingskracht heeft de plaat enorm veel te bieden. Het is zeker niet de makkelijkste plaat van Shannon Wright (Honeybee Girls uit 2010 is een veel makkelijkere instapplaat), maar wat is het een intense en indrukwekkende plaat. Shannon Wright hoort al jaren bij de groten in de popmuziek, maar helaas weet bijna niemand het. Wanneer gaat dat eens veranderen? Ik hoop in 2014. Erwin Zijleman