Op de laatste dag van 2013 aandacht voor een miskend talent: Shannon Wright. Shannon Wright maakte halverwege de jaren 90 als frontvrouw van de band Crowsdell één van de vergeten meesterwerken van de jaren 90. Over Dreamette uit 1995 schrijft AllMusic.com het volgende: "If there was ever a debut album that deserved a bigger audience and instant classic status, Crowsdell's Dreamette is it. At turns fierce, poetic, and fragile, Dreamette is, at every turn, incredible". Ik kan dit alleen maar bevestigen, want ik koester de plaat (die helaas nauwelijks meer is te krijgen) nog altijd. Crowsdell maakte nog een tweede plaat, die zo mogelijk nog minder aandacht kreeg (het is me helaas nooit gelukt om een exemplaar te bemachtigen, dat moet genoeg zeggen), waarna Shannon Wright gedesillusioneerd aan een solocarrière begon. Ook deze heeft tot dusver een stapeltje geweldige platen opgeleverd (allemaal goed voor jubelrecensies in de alternatieve muziekpers), maar op één of andere manier lukt het Shannon Wright maar niet om de waardering te oogsten die ze zo verdient. Eerder dit jaar verscheen In Film Sound en ook dit was helaas weer een parel voor de zwijnen. Ik heb de plaat zelf ook een tijd laten liggen, want je wordt bijna moedeloos als je naar de muziek van Shannon Wright luistert. De oorspronkelijk uit Jacksonville, Florida, afkomstige, maar inmiddels al geruime tijd vanuit The Big Apple opererende singer-songwriter, wordt er zelf waarschijnlijk ook moedeloos van, want In Film Sound klinkt weer wat donkerder, indringender en stekeliger dan haar vorige plaat, het ook op deze BLOG bejubelde Secret Blood. In Film Sound opent met een behoorlijk stevige rocksong, maar ook als Shannon Wright de gitaren niet laat scheuren heeft haar muziek iets rauws en desolaats. De muziek die P.J. Harvey aan het begin van haar carrière maakte is zinvol vergelijkingsmateriaal, maar Shannon Wright heeft na al die jaren ook een authentiek klinkend eigen geluid. De rocksongs op de plaat klinken best lekker, maar het zijn de meer ingetogen songs met uitbarstingen die de meeste indruk maken. In deze songs domineert muziek die qua intensiteit en dynamiek wel wat doet denken aan die van Nick Cave & The Bad Seeds. Donkere stemmige klanken, een rauwe gitaar die er doorheen beukt en de indringende stem van Shannon Wright die dwars door de ziel snijdt. Het is muziek met een ongelooflijke impact, maar het is ook muziek die ondanks de aardedonkere klanken wonderschoon is. De schoonheid zit voor een deel in het bijzondere gitaarwerk (ook al een van de meest bepalende ingrediënten in de muziek van Crowsdell), maar het is vooral de compromisloze wijze waarop Shannon Wright muziek maakt die heel veel indruk maakt. Iedereen die het oeuvre van Shannon Wright kent, weet dat ze songs kan schrijven die een breed publiek kunnen bereiken. Deze songs zijn niet van de partij op het meedogenloze In Film Sound, maar voor de liefhebber van songs die overlopen van dynamiek, intensiteit en zeggingskracht heeft de plaat enorm veel te bieden. Het is zeker niet de makkelijkste plaat van Shannon Wright (Honeybee Girls uit 2010 is een veel makkelijkere instapplaat), maar wat is het een intense en indrukwekkende plaat. Shannon Wright hoort al jaren bij de groten in de popmuziek, maar helaas weet bijna niemand het. Wanneer gaat dat eens veranderen? Ik hoop in 2014. Erwin Zijleman
Solar Motel van Chris Forsyth haalde zowel in Engeland als in de Verenigde Staten een aantal jaarlijstjes, maar in Nederland heeft de plaat tot dusver geen aandacht gekregen. Jammer en onterecht, want Solar Motel is een bijzonder fascinerende plaat. Ook ik liet me in eerste instantie afschrikken door het etiket avant-garde, dat vrijwel door iedereen op de plaat wordt geplakt. Solar Motel is misschien wel avant garde, maar het is zeker geen ontoegankelijke plaat. Chris Forsyth is een geweldig gitarist en speelt op deze plaat gitaar in vier suites. De eerste suite opent met een aantal repeterende gitaarloopjes, maar eindigt in een lekker stevige jamsessie, waarin Forsyth gezelschap krijgt van een geweldig spelende ritmesectie. Forsyth tovert hierbij hele bijzondere klanken uit zijn gitaar, maar is ook niet vies van een portie zompige rock met zowel invloeden uit de Americana, swamp-rock, progrock als psychedelica. Chris Forsyth schrijft misschien geen compacte popsongs met een kop, een staart en een aanstekelijk refrein, maar de vier suites op de plaat werken wel allemaal fraai naar een climax toe, om vervolgens via totale chaos weer minstens even fraai tot rust te komen. Avant-garde is wel eens muziek zonder enige structuur, maar die vlieger gaat niet op voor Solar Motel van Chris Forsyth. Door al het gitaargeweld, de enorme hoeveelheid dynamiek op de plaat en de wijze waarop alles zo af en toe eindigt in chaos, is Solar Motel van Chris Forsyth geen plaat voor alle momenten, maar als de plaat je eenmaal te pakken heeft en je er met volledige aandacht naar kunt luisteren, is het een plaat die heel veel moois en bijzonders te bieden heeft. Solar Motel heeft dan een hypnotiserende en geestverruimende uitwerking, maar is ook gewoon een bijzonder lekkere gitaarplaat. Geen alledaagse gitaarplaat natuurlijk, maar ook zeker geen overbodige moeilijkdoenerij. Solar Motel is een echte koptelefoon plaat. Bij net wat te oppervlakkige beluistering vervliegen de geweldige gitaarlijnen snel en ontgaat je minstens de helft van alles wat er op de plaat gebeurt. Bij beluistering met de koptelefoon wordt je meegezogen in de bijzondere muzikale wereld van Chris Forsyth. Het is een wereld waarin geweldig gitaarspel domineert en dit gitaarspel de basis vormt voor een rijk en fascinerend geluid dat alleen maar aan kracht en schoonheid wint. De plaat heeft ook wel wat momenten waar ik niet zo veel mee kan, maar dat zijn er maar weinig. Heel weinig zelfs. De rest van de plaat intrigeert, betovert en groeit, groeit en groeit. Solar Motel van Chris Forsyth verdient daarom ook in Nederland op zijn minst enige aandacht. Zegt het voort .... Erwin Zijleman
Heel veel weet ik niet over Forgotten Birds. Ik weet dat het een duo uit Hamburg is en dat dit duo bestaat uit Jan Gazarra en Judy Willms. Ik weet verder dat Sahara het debuut van het tweetal is en dat dit debuut verschijnt op het eigenzinnige Karaoke Kalk label. Veel meer hoef ik eigenlijk ook niet te weten over Forgotten Birds, want de muziek op Sahara spreekt voor zichzelf. Forgotten Birds maakt op haar debuut heerlijk stemmige muziek die met enige fantasie in het hokje Americana past, al hoor ik, met name door de bijzondere en dromerige instrumentatie en door de man-vrouw vocalen ook af en toe wel wat van Prefab Sprout in haar jongere jaren en is ook de verstilde muziek van Low bij vlagen goed vergelijkingsmateriaal . De songs op Sahara vallen op door de mooie en meestal ook wel wat eigenzinnige instrumentatie, door mooi bij elkaar kleurende stemmen en door sfeervolle popliedjes die zich meestal langzaam voortslepen. Zeker wanneer langzame en dromerige gitaarlijnen het geluid van Forgotten Birds bepalen hoor ik raakvlakken met bands uit het hokje slowcore, maar over het algemeen is de muziek van Forgotten Birds te kleurrijk om echt in dit hokje te passen. Wanneer de gitaren weer van wat meer galm worden voorzien, lijkt Forgotten Birds de Sahara te verruilen voor de woestijn rond Arizona, maar ook dit is geen eindbestemming. Laat ik het er maar op houden dat Forgotten Birds zich niet heel makkelijk in een hokje laat duwen en een aantal zeer uiteenlopende invloeden (Mazzy Star en Kings Of Convenience (wie kent ze nog?) heb ik nog niet genoemd) op knappe wijze met elkaar weet te verbinden. Forgotten Birds maakt makkelijk in het gehoor liggende muziek, maar het is muziek met een dubbele bodem. Bijna stiekem steekt de muziek van Forgotten Birds immers veel knapper in elkaar dan je op het eerste gehoor zult vermoeden en met name het gitaarwerk op de plaat blijkt al snel heel bijzonder. Forgotten Birds maakt op Sahara stemmig muziek die het goed doet in het huidige jaargetijde, maar Sahara is zeker geen sombere plaat. In alle popliedjes van Forgotten Birds kan de zon ieder moment doorbreken en in de meeste tracks op de plaat gebeurt dit ook. Sahara is niet alleen een warme en stemmige plaat, maar ook een plaat vol toverkracht. Vaak is het lastig om te voorspellen welke richting een song op gaat, maar het is in vrijwel alle gevallen een wonderschone en bijzondere richting. Sahara is helaas een nauwelijks opgemerkte plaat. Het is een plaat die ongetwijfeld zou zijn bejubeld op Pitchfork of PopMatters, maar hoe komt een Amerikaanse muzieksite op het spoor van een Duitse band, ook nog eens afkomstig uit een stad die er in de popmuziek al lange tijd niet meer toe doet. Mijn invloed is vergeleken met deze muzieksites minimaal, maar ik geef Sahara van Forgotten Birds graag een zetje in de rug. Sahara is niet alleen een hele bijzondere plaat, maar het is ook een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid. Prachtig op deze donkere dagen, maar ik verheug me nu ook al op de lente met Forgotten Birds. Erwin Zijleman
Ik was net de prachtige jaarlijst van de Euroamericana chart (http://www.euroamericanachart.eu) aan het uitpluizen, toen ik een mailtje ontving van ene David Newbould, die me zijn cd Tennessee aanbood. Tennessee was ik toevallig net tegen gekomen in de jaarlijst van de EAC, dus mijn interesse was direct gewekt. Een paar minuten later kwam de cd al uit de speakers (digitaal aangeleverde muziek heeft ook zijn voordelen) en al snel wist ik dat Tennessee van David Newbould een plaat naar mijn hart is. David Newbould komt oorspronkelijk uit het Canadese Toronto, maar na een verblijf in Austin, Texas, streek hij voor het maken van zijn laatste plaat neer in Nashville, Tennessee. Tennessee is David Newbould’s eerbetoon aan Nashville; de bakermat van heel veel goede rootsmuziek. David Newbould ging niet in zijn eentje naar Nashville, maar nam een flinke band mee. Tennessee is hierdoor een vol klinkende plaat geworden met vooral lekker in het gehoor liggende rootsmuziek. Countryrock staat centraal op Tennessee, maar deze wordt door David Newbould op knappe wijze vermengd met invloeden uit de radiovriendelijke rockmuziek die het zo goed doet op de Amerikaanse radiostations. De muziek van de Canadese singer-songwriter is tot dusver vooral vergeleken met die van Ryan Adams (die ook in 2013 helaas weer niets van zich heeft laten horen), maar ik hoor ook geregeld wat van Tom Petty of zelfs Springsteen, zeker wanneer de countryrock wat minder centraal staat en het tempo wat hoger ligt. Persoonlijk ben ik het meest gecharmeerd van de meer ingetogen songs met flink wat invloeden uit de countryrock, zeker wanneer hierin een geweldige zangeres (Kalisa Ewing) opduikt. In deze songs weet David Newbould diep te ontroeren en steekt hij Ryan Adams nadrukkelijk naar de kroon, terwijl de meer uptempo songs vooral een goed gevoel geven. Tennessee is in muzikaal en vocaal opzicht een hele sterke plaat. De instrumentatie is vol en gloedvol en David Newbould beschikt over een hele mooie en bijzondere stem (ik hoor af en toe de melancholie van Roy Orbison), die in het brede muzikale spectrum op Tennessee uitstekend uit de verf komt. De derde sterke troef van Tennessee is de serie uitstekende songs. David Newbould schrijft songs die niet onmiddellijk in de voetsporen treden van alles wat er al is, maar op hetzelfde moment blijven de songs van de Canadees heerlijk hangen en zijn heel veel songs op Tennessee na één keer horen al onmisbaar. Dat de plaat de jaarlijst van de Euroamericana chart heeft weten te halen verbaast me al lang niet meer. Tennessee van David Newbould is één van de smaakmakers van het rootsjaar 2013. Een mooiere laatste zaterdag bijdrage (die ook volgend jaar in het teken zal staan van onbemind of onbekend talent in het rootssegment) had ik me niet kunnen wensen. Prachtplaat. Punt. Erwin Zijleman
Tennessee van David Newbould ligt niet in Nederland in de winkel. Een fysiek exemplaar kan worden verkregen via de website van David Newbould (http://www.davidnewbould.com), voor de digitale versie ben je aangewezen op iTunes (https://itunes.apple.com/us/album/tennessee/id625628453).
De jaarlijstjes met platen uit het hokje 'elektronica' worden dit jaar verrassend vaak aangevoerd door Virgins van Tim Hecker. Nu ben ik meestal niet zo gek op platen die in dit hokje passen, maar van Virgins van Tim Hecker heb ik de afgelopen weken leren houden. Dat was zeker geen makkelijke opgave, maar het was het meer dan waard. De uit het Canadese Montreal afkomstige Tim Hecker maakt inmiddels een jaar of twaalf platen en heeft in die twaalf jaar een indrukwekkende stapel afgeleverd. Virgins is mijn eerste kennismaking met het werk van de Canadees en het is een kennismaking die, zeker na enige gewenning, naar veel meer smaakt. Het eerste dat mij opviel bij beluistering van de plaat is dat het stempel elektronica in het geval van Virgin van Tim Hecker een wat onzinnig stempel is. Virgins wordt zeker niet gedomineerd door elektronica; een heel arsenaal aan akoestische instrumenten is minstens even belangrijk en misschien zelfs wel belangrijker. Tim Hecker maakt op Virgins muziek die ik persoonlijk in het hokje ambient zou duwen. Virgins bevat tracks die ver zijn verwijderd van de conventies van de popsong en het vooral moeten hebben van klanken en sferen. Virgins is een plaat die je op meerdere manieren kunt beluisteren. In eerste instantie probeerde ik de muziek op de plaat te doorgronden en dat valt niet mee. Vaak gebeurt er immers niet zo heel veel op de plaat van Hecker, althans zo lijkt dat, en soms gebeurt er juist weer zoveel dat je het houvast heel snel kwijt bent. Virgins is ook een plaat die je lekker op de achtergrond kunt laten voortkabbelen. Het is dan een plaat met wonderschone en betoverende klanken, die zowel rust als inspiratie bieden. De onderlaag in de muziek van Tim Hecker is rustgevend en soms zelfs bijna hypnotiserend, maar hiertegenover staan bovenlagen die de muziek van de Canadees voorzien van heel veel spanning en dynamiek. Ik ben niet heel goed thuis in dit genre en het is daarom lastig om Virgin van Tim Hecker te voorzien van relevant vergelijkingsmateriaal. Uit een ver verleden hoor ik invloeden van Brian Eno en zeker ook het onderschatte Tangerine Dream, maar de muziek van Tim Hecker staat uiteindelijk toch vooral in het heden. Wat ik persoonlijk zo bijzonder vind aan de muziek van Tim Hecker is het contrast en tegelijkertijd ook het evenwicht tussen schoonheid en lelijkheid. Virgins bevat klassiek aandoende arrangementen met pianospel van een bijna onwerkelijke schoonheid, maar deze worden gecombineerd met vervormde klanken en drones die vooral tegen de haren in strijken. Het geeft Virgins een heel bijzonder eigen geluid en het geeft de plaat uiteindelijk zeggingskracht en avontuur. Virgins van Tim Hecker is een plaat die steeds weer nieuwe dingen laat horen, zeker als je de plaat met de koptelefoon beluistert, maar het is ook een plaat die na een paar keer horen een vertrouwde gast is geworden. Virgins houdt je 50 minuten lang op het puntje van je stoel of juist onderuit gezakt in deze stoel. Tim Hecker maakt door de combinatie van schoonheid en lelijkheid unieke muziek en het is muziek die ver buiten het genre van de 'elektronica' impact kan hebben. Virgins is al met al een hele bijzondere plaat die ik niet graag gemist zou hebben. Buiten de eigen comfort zone luisteren loont, dat blijkt maar weer. Erwin Zijleman
Vreemd hoe je muzikanten die je in een ver verleden een warm hart toe droeg totaal kunt vergeten. Bij toeval las ik in een Amerikaans tijdschrift een mooi verhaal over Robert Cray. Het verhaal, dat inmiddels al meer dan een jaar oud was, ging over de man’s nieuwe plaat Nothin But Love. Ik heb de plaat direct maar even opgezocht via Spotify en wat is het een goede plaat. Nothin But Love verscheen in de zomer van 2012 en laat een Robert Cray horen die je onmiddellijk mee terug neemt naar zijn hoogtijdagen; de dagen van wereldhits als Strong Persuader en Don’t Be Afraid Of The Dark. Nu zijn bluesmuzikanten die wereldhits scoren verdacht bij bluesliefhebbers die hun blues bij voorkeur zo puur mogelijk tot zich nemen. Bluesmuzikanten moeten geen hits scoren, maar de ellende van het dagelijkse bestaan bezingen. Succes is in deze visie gif voor de creativiteit van de bluesmuzikant. Zelf ben ik een stuk milder. Blues moet uit het hart komen en dat komt het bij Robert Cray. Hiernaast is Robert Cray ook nog eens een fantastisch zanger, een uitstekend gitarist en een prima songwriter. Alle reden dus om de platen van de bluesmuzikant uit Columbus, Georgia, te omarmen en dat had ik eerlijk gezegd al heel lang niet meer gedaan. Zonde, want ook Nothin But Love dat horen dat Robert Cray nog altijd in een uitstekende vorm verkeert. Nothin But Love bevat de lekker soulvolle blues die we inmiddels al een aantal decennia van de Amerikaan kennen. De blues van Robert Cray is zeker niet Spartaans. Ook Nothin But Love heeft een mooi vol geluid, waarin lekker veel moddervette blazers, een soulvolle ritmesectie, dampende orgeltjes en fraai pianospel de basis leggen waarop Robert Cray kan excelleren. En dat doet Robert Cray ook dit keer weer met bijzonder veel overtuiging. Cray behoort nog altijd tot de beste zangers in en buiten het genre met zijn stem die herinnert aan die van de grote soulzangers uit het verleden. En als Cray niet zingt speelt hij de ene na de andere weergaloze partij op zijn gitaar. De meeste tracks op Nothin But Love liggen geweldig in het gehoor en zijn potentiële hits, maar Robert Cray is ook niet bang voor een bijna negen minuten durende tranentrekker die zelfs menig bluespurist op de knieën zal krijgen (en dit ondanks de wel wat zwaar aangezette strijkers). Ik heb er ook weer wat oude platen van de Amerikaan bij gepakt, maar als ik eerlijk ben vind ik Nothin But Love beter. Nothin But Love van Robert Cray is een geweldige moderne bluesplaat. Een bluesplaat zoals die in 2013 niet is verschenen. Het is schandalig dat ik bijna anderhalf jaar te laat ben, maar beter laat dan nooit. Ik zet Nothin But Love nog maar eens op en ach wat is het weer mooi. Wereldplaat. Erwin Zijleman
Ieder jaar verschijnen er weer grote stapels kerstplaten en de een is nog erger dan de ander. Wat hierbij opvalt is dat ook muzikanten van naam en faam draken van kerstplaten weten te produceren, waardoor het verstandig is om met een grote boog om de stapels kerstplaten heen te lopen. Toch is er ieder jaar ook wel één kerstplaat die het beluisteren wel waard is. Het is zoeken naar een speld in een hooiberg, maar hij is er echt. Deze kerstplaat is dit jaar gemaakt door Nick Lowe. Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family staat vol met kerstliedjes, maar het is gelukkig ook een echte Nick Lowe plaat geworden. Het is een plaat waarop volop ruimte is voor de sfeervolle ballads waarop Nick Lowe de afgelopen jaren patent heeft, maar ook songs vol invloeden uit de rock ’n roll, rockabilly, skiffle en pub-rock hebben een plekje op deze kerstplaat weten te bemachtigen. Nick Lowe heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een crooner van formaat en dit buit hij ook op Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family weer prachtig en maximaal uit. Ook als Nick Lowe een kerstplaat maakt is het een plaat die overloopt van kitsch en waarvan het glazuur bijna van je tanden springt, maar op een of andere manier komt Nick Lowe er mee weg, waarschijnlijk omdat hij de kerstmis clichés met de nodige humor te lijf gaat. Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family is immers ook een feelgoodplaat en een plaat met melancholische popliedjes die iets met je doen. Natuurlijk heb ik ook liever een gewone plaat van Nick Lowe, maar als ik dan toch een kerstplaat moet opzetten dit jaar is Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family van Nick Lowe met afstand de beste. Op zijn kerstplaat vergrijpt Nick Lowe zich aan traditionals, eigen songs en een enkele cover, waaronder een prachtige vertolking van Hooves On the Roof van Ron Sexsmith, waarbij het opvalt dat de geijkte kerstliedjes gelukkig grotendeels worden vermeden. En als Nick Lowe dan toch het uitgekauwde Silent Night van stal haalt, maakt hij er iets bijzonders van, in dit geval een up-tempo versie vol invloeden uit de rock ’n roll. Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family is geen plaat die ik voor de kerst van 2013 veel heb gedraaid en het is ook geen plaat die ik na de kerst nog veel zou draaien, maar vandaag past het prachtig. Er zijn dit jaar ongelooflijk veel kerstplaten verschenen en het is bijna allemaal niets. Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family is gelukkig een stuk beter. En nu snel de echte opvolger van het al weer ruim twee jaar oude The Old Magic. Erwin Zijleman
Courtney Barnett is een Australische singer-songwriter die in eigen land inmiddels enige bekendheid geniet en onlangs in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk werd onthaald als groot talent. Het is een kwestie van tijd voordat we de singer-songwriter uit Melbourne ook in Nederland gaan omarmen, want haar eerste release is een ware sensatie. The Double EP: A Sea Of Split Peas is samengesteld uit de twee EP’s die Courtney Barnett in Australië heeft uitgebracht en is wat mij betreft een volwaardig debuut. Bij beluistering van The Double EP: A Sea Of Split Peas moest ik in eerste instantie vooral denken aan Patti Smith. Bijvoorbeeld vanwege de zowel warm als onderkoeld klinkende muziek, waarin psychedelisch aandoende gitaren de toon bepalen en de ritmesectie bijdraagt aan het indringende karakter van de muziek. De combinatie van warmte en onderkoeling komt terug in de stem van Courtney Barnett. Het is een stem die net als die van Patti Smith iets urgents heeft en ook bij Courtney Barnett heb je het idee dat alles wat ze zingt poëzie is. The Double EP: A Sea Of Split Peas bevat twaalf songs en ze zijn alle twaalf ijzersterk. Courtney Barnett maakt op haar debuut muziek die is geworteld in de jaren 70. Beluistering van de plaat begint bij Patti Smith, maar in de tracks die volgen komen meerdere smaakmakers uit het meest invloedrijke decennium uit de popmuziek voorbij. Objectief beschouwd kleurt Courtney Barnett op The Double EP: A Sea Of Split Peas vooral binnen de lijntjes, maar de plaat wekt een hele andere indruk; misschien omdat de instrumentatie en de zang op de plaat tegenwoordig eerder atypisch dan gangbaar zijn. Courtney Barnett is op zich geen heel groot zangeres, maar ze weet haar songs op buitengewoon trefzekere en emotievolle wijze te vertolken. De kwaliteit van de songs en de lekker volle instrumentatie doen de rest. Courtney Barnett maakt indringende muziek die alle aandacht opeist. Het is aandacht die wordt beloond, want The Double EP: A Sea Of Split Peas is ook nog eens een groeiplaat, die steeds weer andere parels aan de oppervlakte brengt. Courtney Barnett blijft gelukkig niet steken in de jaren 70, maar maakt ook uitstapjes naar het heden. Bij deze uitstapjes raakt haar muziek aan die van PJ Harvey of Liz Phair in haar jonge jaren; ook voorbeelden waarvoor je je als vrouwelijke singer-songwriter niet hoeft te schamen. Ik kwam The Double EP: A Sea Of Split Peas op spoor via een recensie in een Brits muziektijdschrift en sinds de eerste keer horen ben ik zwaar verliefd op deze plaat. Deze liefde wordt alleen maar sterker, want de songs van Courtney Barnett dringen zich steeds nadrukkelijker op en hebben steeds meer impact. In Nederland hebben we de prachtplaat van Courtney Barnett tot dusver helaas niet opgepikt, maar dat moet gezien de kwaliteit van de plaat gaan veranderen. Ik voorspel daarom nu alvast dat de Australische singer-songwriter gaat uitgroeien tot één van de sensaties van het muziekjaar 2014. Een van de sensaties van 2014 nu alvast horen? Klik op één van de players hieronder. Erwin Zijleman
Vandaag weer eens aandacht voor een tip van een lezer van deze BLOG (bedankt Floor). Een behoorlijk onweerstaanbare tip, want sinds ik het debuut van Scarlet Mae heb ontdekt, blijf ik maar luisteren naar deze plaat. Scarlet Mae is een Nederlandse band met de zeer talentvolle zangeres, pianist en songwriter Marije van Rijn als spil. Marije van Rijn is opgeleid als klassiek pianist, maar kiest op het debuut van Scarlet Mae nadrukkelijk voor de pop. Het is pop met heel af en toe een klassiek randje en verder volop invloeden uit met name de folk en de jazz. Bij beluistering van het debuut van Scarlet Mae valt onmiddellijk op dat Marije van Rijn een uitstekende zangeres is en hoor je bovendien dat het een zangeres is die in meerdere genres uit de voeten kan. Het debuut van Scarlet Mae schiet mede hierdoor alle kanten op. Het ene moment verrast de plaat met speelse ritmes en uit de bocht vliegende instrumenten, het volgende moment met jazzy klanken en heel veel blazers, dan weer met intieme pianoklanken of een stemmige akoestische gitaar of juist zwaar aangezette, bijna klassiek aandoende, muziek flink wat strijkers. Op het titelloze debuut van Scarlet Mae klinkt eigenlijk iedere song weer anders, maar twee dingen zijn constant. Aan de ene kant is er steeds weer de sfeervolle en altijd bijzondere instrumentatie (waarin ook de prima ritmesectie fraaie dingen laat horen) en aan de kant wordt iedere song naar een hoger plan getild door de geweldige stem van Marije van Rijn, die ik persoonlijk het mooist vind in de wat meer ingetogen songs, maar eigenlijk nergens verslapt. De tracks die worden gedomineerd door opvallende ritmes en jazzy accenten doen wel wat denken aan de muziek waarmee Kris Berry vorig jaar verraste (Scarlet Mae maakt gebruik van de diensten van dezelfde producer), maar Scarlet Mae staat ook garant voor tijdloze singer-songwriter muziek, of juist voor wat experimentelere songs, die me ondanks de totaal andere stem wel wat doen denken aan de muziek van Kate Bush uit een inmiddels heel ver verleden. Het debuut van Scarlet Mae is een plaat die durft te experimenteren en die zo af en toe tegen de haren in durft te strijken, maar het is ook een plaat die zich als een warme deken om je heen slaat. Je hoort dat er met heel veel plezier muziek is gemaakt en dat plezier werkt aanstekelijk; het debuut van Scarlet Mae is een plaat die je humeur een enorme boost geeft. Marije van Rijn verloochent haar klassieke roots zeker niet, maar ontpopt zich op het debuut van Scarlet Mae als een zangeres die kan excelleren in pop en jazz. Dat doet ze direct op haar debuut al met verve. Het debuut van Scarlet Mae is een heerlijke frisse en avontuurlijke plaat die eigenlijk alleen maar beter en aanstekelijker wordt. Het zoveelste bewijs voor de stelling dat de Nederlandse popmuziek momenteel bloeit. Erwin Zijleman
Nog maar een plaat uit een van de jaarlijstjes van PopMatters. De Amerikaanse band Speck Mountain dook op in het lijstje van de meest over het hoofd geziene albums van 2013. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van de band gehoord, maar ben inmiddels toch wel onder de indruk van Badwater, als ik het goed heb gezien de derde plaat van de band uit Chicago De derde plaat van Speck Mountain had waarschijnlijk meer aandacht getrokken wanneer Mazzy Star het afgelopen jaar niet uit de as was herrezen. Bij beluistering van Badwater is de associatie met de muziek van Mazzy Star immers nauwelijks te onderdrukken. Een dromerige vrouwenstem, betoverende gitaarloopjes, een lome ritmesectie en flink wat psychedelica zijn belangrijke ingrediënten van de muziek van Speck Mountain, waarmee de overlap met Mazzy Star bijna compleet is. Toch klinkt Speck Mountain uiteindelijk toch anders dan Mazzy Star, bijvoorbeeld omdat zangeres Marie-Claire Balabanian totaal anders klinkt dan Mazzy Star’s Hope Sandoval en omdat gitarist Karl Briederick zich niet alleen maar heeft laten inspireren door de gitaarloopjes uit de dreampop. Badwater roept niet alleen associaties op met de muziek van Mazzy Star, maar doet mij ook regelmatig denken aan de Cowboy Junkies in hun net wat minder ingetogen dagen en doet hiernaast denken aan de zweverige pop van Beach House. Badwater staat vol met songs die lekker klinken, maar zich niet heel nadrukkelijk opdringen. De eerste keer dat ik Badwater beluisterde leek de muziek ergens heel ver weg te klinken. Aangename klanken die op een of andere manier grotendeels langs me heen gingen. Badwater van Speck Mountain is een plaat die zich langzaam opdringt, maar als het kwartje eenmaal valt is het wel een groeiplaat. Het is een plaat waarop het niet draait om songs met een kop en een staart. De songs op Badwater beginnen en eindigen, maar hebben verder weinig raakvlakken met songs die zich laten beschrijven als perfecte popsongs. In de muziek van Speck Mountain draait het om de sfeer en de beelden. Badwater bevat negen tracks, maar het had er net zo goed één kunnen zijn. Speck Mountain maakt muziek die het best tot zijn recht komt wanneer je de fantasie laat prikkelen. Laat je meevoeren door de prachtige gitaarlijnen van Karl Briederick en Badwater transformeert langzaam maar zeker van moeilijk te doorgronden achtergrondklanken in een muzikale reis langs prachtige beelden. Bij iedere beluistering van Badwater begrijp ik heel goed dat deze plaat in 2013 niet heel veel aandacht heeft getrokken, maar aan de andere kant denk ik ook dat veel muziekliefhebbers heel blij gaan worden van deze mooie en bijzondere plaat. Bijvoorbeeld de liefhebbers van Mazzy Star die in 2013 al zijn verwend met de nieuwe plaat van de bijna vergeten band en hiernaast het bijzonder fraaie debuut van Tess Parks kregen voorgeschoteld. Het zijn twee hele mooie platen die uitstekend passen bij het minstens even fascinerende Badwater van Speck Mountain. PopMatters had het ook in dit geval bij het juiste eind. Erwin Zijleman
Op de een na laatste zaterdag van 2013 besteed ik maar weer eens aandacht aan onbemind of minder bekend talent in het rootssegment. Er zijn denk ik niet veel rootsplaten die in 2013 zo vaak naar een plekje op deze BLOG hebben gesolliciteerd als Israel Nash's Rain Plans van Israel Nash Gripka. Een aantal keren ben ik zelfs begonnen aan een recensie van deze plaat, maar er kwam altijd wel weer een andere plaat tussen die zich net wat nadrukkelijker opdrong. Israel Nash's Rain Plans van Israel Nash Gripka is inmiddels een oude bekende geworden en het is bovendien een plaat die op een haar na mijn jaarlijstje over 2013 heeft gemist. De hoogste tijd dus om aandacht te besteden aan deze groeiplaat. Israel Nash Gripka timmert inmiddels al een aantal jaren aan de weg en maakt volgens velen de platen die Neil Young al een tijdje niet meer maakt. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen wanneer ik luister naar Israel Nash's Rain Plans. De eerste naam die opkomt bij beluistering van de plaat is die van Neil Young. Daar is niets mis mee, maar zo lang Neil Young nog prima platen uitbrengt (al dan niet uit zijn archieven) heb je er als muzikant weinig aan. Ik beluister Israel Nash's Rain Plans dan ook liever zonder de associatie met Neil Young. Wat ik dan hoor is dat Israel Nash Gripka veel te bieden heeft. Heel veel zelfs. De Amerikaanse singer-songwriter maakt mooie melodieuze muziek die vaak wat weemoedig klinkt. Het is muziek vol prachtig gitaarwerk, geweldige pedal steel accenten, zompige vocalen die iets los maken en zo nu en dan prachtige harmonieën (die weer aan Crosby, Stills & Nash (en eventueel Young) doen denken). Als ik toch nog een keer de vergelijking met Neil Young van stal haal, valt op dat de muziek van Israel Nash Gripka wat minder rauw en rafelig klinkt dan die van de Canadees. Ook Israel Nash Gripka kan flink uithalen op de gitaar en beschikt over een stem die wat onvast kan zijn, maar vergeleken met de muziek van Neil Young klinkt het allemaal net wat vloeiender en ontspannender. Israel Nash Gripka maakt op Israel Nash's Rain Plans muziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, maar gedateerd klinkt het geen moment. Een aantal songs is net wat steviger, maar Israel Nash Gripka verrast ook met meer ingetogen songs die een psychedelisch karakter hebben. In deze songs klinkt Gripka als Led Zeppelin dat de blues heeft verruild voor de country en ook dat is muziek die naar meer smaakt. Israel Nash's Rain Plans is een plaat die liefhebbers van 70s countryrock onmiddellijk zal aanspreken, maar het is ook een plaat die je een paar keer moet horen voordat je hem op de juiste waarde kunt schatten. Ik heb Israel Nash's Rain Plans inmiddels heel vaak gehoord en raak steeds meer verslingerd aan deze bijzondere plaat. een van de betere rootsplaten van 2013 durf ik inmiddels wel te beweren, al had ik dat eigenlijk een week eerder moeten doen. Erwin Zijleman
Ik ben zeker geen liefhebber van R&B, maar de platen van de in de Verenigde Staten populaire maar in Nederland volslagen onbekende Amel Larrieux, kon ik tot dusver altijd wel waarderen. Dat is niet zo gek, want in tegenstelling tot bij de meeste andere R&B zangeressen draait het bij Amel Larrieux niet in de eerste plaats om de borsten en de billen, maar om de stem. Bravebird uit 2004 is een plaat die de R&B naar een hoger plan tilde en verrijkte met invloeden uit heel veel genres, waaronder veel jazz, maar helaas werd het niet de standaard voor het genre. Persoonlijk vond ik het overigens geen R&B plaat, maar het stickertje zat er op. Een plekje op deze BLOG heeft Amel Larrieux tot dusver niet weten te bereiken, want de zangeres uit New York was de afgelopen zes jaar niet zichtbaar actief, maar met Ice Cream Everyday is Amel Larrieux gelukkig weer terug. In zes jaar kan er veel veranderen en dat gaat ook op voor de muziek van de Amerikaanse. Op haar laatste wapenfeit, Lovely Standards uit 2007, stelde Amel Larrieux nog wat teleur met lome en weinig geïnspireerd klinkende covers van jazz standards, maar op Ice Cream Everyday pakt ze uit met een mengelmoes van stijlen die nog indrukwekkender en veelkleuriger is dan de platen waarmee Larrieux al weer meer dan tien jaar geleden voor het eerst de aandacht trok. Ice Cream Everyday ontsnapt niet aan de vergelijking met de muziek van die andere muzikante die ten onrechte het predicaat R&B krijgt opgeplakt, Janelle Monáe, maar het is een vergelijking die maar in beperkte mate op gaat. Er zijn meerdere redenen om verliefd te worden op Ice Cream Everyday van Amel Larrieux. Natuurlijk is er de geweldige stem, die soul combineert met pop en die zowel zwoel en broeierig als aanstekelijk en lichtvoetig klinkt. De prachtige stem van Amel Larrieux wordt op Ice Cream Everyday gecombineerd met een lekker vol klinkend geluid, dat ruimte biedt aan een flink aantal genres. Ice Cream Everyday klinkt heerlijk soulvol. De muziek van Amel Larrieux verleidt hierdoor vrij makkelijk, maar er valt ook ontzettend veel te beleven in de muziek van de Amerikaanse zangeres. De instrumentatie is opvallend veelzijdig en klinkt altijd bijzonder. Ice Cream Everyday is door de vele bijzondere klanken en de fraaie wijze waarop deze de stem van Amel Larrieux een productioneel hoogstandje, maar op een of andere manier is alles functioneel, waarbij zowel ruimte wordt geboden aan een overvol geluid als aan uiterst subtiele klanken. Soul, pop en R&B domineren het eerste deel van de plaat, maar uiteindelijk biedt Amel Larrieux ook ruimte aan invloeden uit de funk, folk, triphop en dance, om een paar uitstapjes te noemen. Het zijn op zich geen genres die ik dagelijks tot me neem, maar Ice Cream Everyday van Amel Larrieux is voor mij onweerstaanbaar. Laat nu eerst de liefhebbers van R&B de muziek van Amel Larrieux, dan volgt de rest van de wereld vanzelf wel. Maar je kunt Amel Larrieux natuurlijk ook ontdekken voordat de wereld aan haar voeten ligt. Kan nooit lang meer duren. Erwin Zijleman
De New Yorkse singer-songwriter Dave Van Ronk maakte tussen 1959 en 2001 een flinke stapel platen. Met name in de eerste helft van de jaren 60 was Van Ronk naast een stevig aan de weg timmerend muzikant ook een belangrijke inspiratiebron voor vele opkomende singer-songwriters, onder wie natuurlijk Bob Dylan, die in Dave Van Ronk niet alleen een inspiratiebron maar ook een mentor zag. In de jaren die volgden bleef Dave Van Ronk belangrijk als inspiratiebron en mentor (onder andere voor Suzanne Vega) , maar nam zijn succes als uitvoerend artiest wat af. Dave Van Ronk werd uiteindelijk nooit zo bekend als zijn volgelingen, waardoor zijn platen ontbreken in menige goed gevulde platenkast (ik heb zelf alleen Going Back To Brooklyn uit 1994 in de kast staan, maar heb geen idee hoe ik er aan gekomen ben en betwijfel eerlijk gezegd of ik er ooit naar heb geluisterd). Dave van Ronk is inmiddels al bijna 14 jaar niet meer onder ons, hij overleed in februari 2002 op 61-jarige leeftijd, maar van een eerbetoon dat recht doet aan zijn staat van dienst was het tot dusver nog niet gekomen. Dit eerbetoon ligt nu wel in de winkel en is van hoog niveau. Down in Washington Square: The Smithsonian Folkways Collection bestaat uit drie goedgevulde cd’s en beslaat de hele carrière van Dave Van Ronk. Van Ronk maakte op het eerste gehoor betrekkelijk eenvoudige singer-songwriter muziek. Zijn songs bevatten invloeden uit de country, jazz en blues, maar invloeden uit de folk en met name de oude Amerikaanse folk (denk aan Harry Smith's Anthology of American Folk Music) domineren. Van Ronk hield zijn songs graag sober. Vrijwel alle songs in deze fraaie collectie moeten het doen met akoestische gitaar en vocalen. Ook wanneer een muzikant voor de instrumentatie alleen maar vertrouwd op de akoestische gitaar, kan dit een gevarieerd geluid opleveren. Dave Van Ronk was een uitstekend gitarist die op de akoestische gitaar dingen doet waarvan de meeste van ons alleen maar kunnen dromen. Ook de songs van Dave Van Ronk gaan verder dan het beeld dat veel mensen hebben bij de eerste singer-songwriters. De songs op Down in Washington Square: The Smithsonian Folkways Collection, deels traditionals en songs van anderen en deels eigen songs, steken knap in elkaar en vallen op door mooie arrangementen. Luister naar het vroege werk op Down in Washington Square: The Smithsonian Folkways Collection en je begrijpt dat jonge singer-songwriters zich aan het begin van de jaren 60 graag lieten beïnvloeden door de muziek van Dave Van Ronk, die de folk van het platteland naar de stad haalde. Luister naar het latere werk van Dave Van Ronk en je begrijpt niet dat de singer-songwriter uit New York uiteindelijk relatief onbekend is gebleven (of in ieder geval onbekend bij een groot publiek). Dave Van Ronk staat in de boeken als cultfiguur. Deze maand gaat een film in première die op zijn minst is geïnspireerd door het leven van Dave Van Ronk, Llewyn Davis van The Coen Brothers. Volop aandacht voor de persoon, maar de muziek van Van Ronk bleef tot dusver onderbelicht. De met veel smaak en liefde samengestelde verzamelaar Down in Washington Square: The Smithsonian Folkways Collection maakt aan deze periode een eind. Zeer warm aanbevolen aan een ieder met een folk hart. Erwin Zijleman
Brandy Clark voert dit jaar de country lijst van de Amerikaanse muzieksite PopMatters aan. Op de tweede en derde plaats van deze lijst staan de platen van Ashley Monroe en Kacey Musgraves, waarvan ik met name de laatste onder mijn 'guilty pleasures' van 2013 schaar. Ik had daarom ook 12 Stories van Brandy Clark al tot mogelijke guilty pleasure gebombardeerd, maar de plaat blijkt veel meer dan dat. Net als Ashley Monroe en Kacey Musgraves maakt Brandy Clark muziek die het in de Verenigde Staten uitstekend doet, maar die in Nederland over het algemeen niet op heel veel sympathie hoeft te rekenen. Ook Brandy Clark zit immers redelijk dicht tegen de Nashville country aan en daar kunnen we in Nederland slecht tegen, zeker als er ook nog met enige regelmaat goddelijke krachten worden aangeroepen. Een ieder die zijn of haar vooroordelen opzij zet, krijgt met 12 Stories echter een prachtige rootsplaat in handen. De rootsmuziek van Brandy Clark is wat zoeter en zeker ook braver dan we in alt-country kringen gewend zijn, maar de singer-songwriter uit Morton, Washington, zingt zeker niet over koetjes en kalfjes en maakt zo nu en dan muziek die de toppers uit de alt-country naar de kroon steekt. De 12 verhalen op 12 Stories zijn verhalen vol ellende die op prachtige wijze worden verteld. 12 Stories is het debuut van Brandy Clark, maar de songs op de plaat klinken volwassen en zitten knap in elkaar. Dat klopt ook wel, want Brandy Clark schrijft al vele jaren songs voor anderen, onder wie de ook op deze BLOG meerdere malen bejubelde Miranda Lambert. Met de songs op 12 Stories zit het dus wel goed, maar ook in muzikaal opzicht valt er weinig af te dingen op het debuut van Brandy Clark. Op 12 Stories spelen voor zover ik weet geen muzikanten van naam en faam, maar het zijn wel muzikanten die weten hoe een gloedvolle en passievolle country plaat moet klinken. Omdat Brandy Clark ook nog eens een uitstekend zangeres is, overtuigt 12 Stories uiteindelijk vrij makkelijk, waarbij gezegd moet worden dat de plaat enorm aan kracht wint wanneer je in de weemoedige verhalen op 12 Stories duikt. Dankzij deze verhalen is 12 Stories inmiddels al aardig wat keren voorbij gekomen en ik moet zeggen dat het debuut van Brandy Clark groeit. En niet zo’n beetje ook. 12 Stories van Brandy Clark is in Nederland veel te makkelijk opzij gelegd door liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, die haar te makkelijk hebben af geserveerd als Nashville hittepetitje. Brandy Clark is geen Nashville hittepetitje, maar een van de meest getalenteerde singer-songwriter uit de huidige country scene. Het levert een plaat op die ook in Nederland alle aandacht en respect verdient. Erwin Zijleman
PopMatters grossiert dit jaar in mooie jaarlijstjes, maar mijn grootste ontdekking komt toch uit het lijstje met de 10 meest over het hoofd geziene platen van 2013. Uit deze top 10 heb ik er eerlijk gezegd negen over het hoofd gezien, terwijl nummer 10 (Emily Jane White) al een tijdje geduldig op de stapel ligt te wachten (maar daar nog wel een keer af komt). Het meest onder de indruk ben ik echter van de nummer 1 uit de lijst: Blue Rider van Zachary Cale. Zachary Cale (geen familie van John of J.J.) is een niet meer zo heel jonge Amerikaanse singer-songwriter (35+ in ieder geval) die tot dusver een aantal platen heeft gemaakt. Blue Rider verscheen eerder dit jaar en is echt een hele mooie. De openingstrack van Blue Rider begint met fraai akoestisch fingerpicking gitaarspel, waaraan wat donkere elektronische klanken zijn toegevoegd. Als Zachary Cale begint te zingen denk je even met een jonge Dylan te maken te hebben, maar dat is een associatie die bij mij net zo snel verdween als hij gekomen was. Zachary Cale maakt sobere muziek, maar door het volle gitaarspel en de subtiele accenten op de achtergrond (zowel akoestisch als elektronisch) klinkt het zeker niet kaal. De combinatie van het gitaarspel op de voorgrond en de donkere klanken op de achtergrond geven de muziek van Cale een bijzondere spanning, die mooi past bij zijn bijzondere stem. De gebruikte ingrediënten zijn in vrijwel alle tracks gelijk, maar toch is Blue Rider een hele spannende plaat, die steeds weer net wat andere dingen laat horen. Zachary Cale maakt geen singer-songwriter muziek die het goed doet op de achtergrond. Hiervoor zitten zijn songs te ingewikkeld in elkaar en gebeurt er teveel in de songs van de Amerikaan. Blue Rider doet hier en daar wel wat denken aan Kurt Vile en zeker aan Richard Buckner, maar persoonlijk hoor ik ook wel wat van Elliott Smith, al is het aantal verschillen tussen de drie genoemde muzikanten en Zachary Cale aanzienlijk groter dan het aantal overeenkomsten. Blue Rider lijkt een achteloos opgenomen akoestische plaat, maar bewust of onbewust is er veel aandacht besteed aan de productie van de plaat. Blue Rider klinkt opvallend ruimtelijk en heeft vaak een bijna bezwerend karakter, zeker wanneer de akoestische gitaar, de toegevoegde accenten en de stem van Zachary Cale elkaar versterken. Naarmate je de plaat vaker hoort zal je merken dat er steeds meer op zijn plaats valt, waardoor de plaat van Zachary Cale nog lang aan kracht en intensiteit blijft winnen. Blue Rider is zo’n plaat die je zonder een zetje in de goede richting nooit op zal pakken, want de plaat heeft dit jaar nauwelijks aandacht gekregen. Ik ben heel erg blij dat ik de plaat toch nog hen opgepikt, want Blue Rider van Zachary Cale behoort absoluut tot de meest bijzondere platen van het muziekjaar 2013 en is, zoals PopMatters terecht aangeeft, een jaarlijstjesplaat. Liefhebbers van singer-songwriters die ook geregeld een rondje buiten de gebaande paden maken en die muziek maken die is geïnspireerd door het verleden maar alleen maar uit het heden kan komen, zullen hopelijk net zo aangenaam verrast zijn als ik door het buitengewoon fascinerende Blue Rider van Zachary Cale. Erwin Zijleman
De meeste jaarlijstjes zijn weer gepubliceerd en dus is mijn zoektocht naar de verborgen parels van 2013 begonnen. Deze verborgen parels heb ik dit jaar vooral gevonden in de lijstjes van de Amerikaanse muzieksite PopMatters (http://www.popmatters.com) en dan met name in de meer genregerichte of thematische lijstjes. Dat leverde een week of twee geleden al de geweldige plaat van Waxahatchee op, maar de afgelopen dagen was de oogst nog veel indrukwekkender. Ik heb er op de krenten uit de pop de komende drie dagen plezier van en begin bij de PopMatters lijst met de beste Americana platen. Op nummer 1 staat het debuut van het uit New York afkomstige trio The Lone Bellow. The Lone Bellow zette het afgelopen jaar de VS op zijn kop, maar in Nederland heb ik tot dusver niets van de band gehoord. Dat is gek, want de "Brooklyn Country Music" die The Lone Bellow maakt zou het ook in Nederland goed moeten kunnen doen. De muziek van The Lone Bellow sluit immers aan op die van bands als The Lumineers en Mumford & Sons, wat betekent dat ook The Lone Bellow grossiert in opzwepende songs die zich laten inspireren door traditionele muziek, maar hier vervolgens een geheel eigen draai aan geven. The Lone Bellow doet dat misschien nog wel wat beter dan de genoemde concurrenten, vooral omdat de emotie in de songs van The Lone Bellow wat dieper gaat. De songs op het debuut van The Lone Bellow werden geschreven nadat de vrouw van zanger en gitarist Zach Williams zwaar gewond raakte bij een ongeluk. Haar herstel was lange tijd onzeker, waardoor de songs op het titelloze debuut van The Lone Bellow worden gedomineerd door leven tussen hoop en vrees. Het geeft de plaat een diepe emotionele lading die wordt overgedragen op de luisteraar. Niet alleen in emotioneel opzicht vind ik de plaat van The Lone Bellow indrukwekkender dan die van de concurrentie. In muzikaal opzicht is The Lone Bellow veelzijdiger en is hun muziek indringender. Ook The Lone Bellow is niet vies van aanstekelijke en lichtvoetige deuntjes, maar over het algemeen genomen wordt er steviger en complexer gemusiceerd, wat de plaat van The Lone Bellow meer diepgang en dynamiek geeft. Zach Williams is een uitstekend zanger, maar net als de eerder genoemde concurrenten en zeker ook het nog niet genoemde The Civil Wars, is The Lone Bellow niet vies van stevig aangezette meerstemmige vocalen, wat de muziek van The Lone Bellow nog wat meer zeggingskracht geeft. Met name de harmonieën op het debuut van het trio uit New York zijn van een bijzonder hoog niveau en laten die van The Lumineers en Mumford & Sons ver achter zich. Het debuut van The Lone Bellow is direct een indrukwekkende plaat, maar bij beluistering met de koptelefoon hoor je pas echt hoe goed de plaat is. Dan valt op hoe mooi het allemaal klinkt, hoe knap het in elkaar steekt en met hoeveel passie en emotie The Lone Bellow muziek maakt. Het debuut van de band is dan om te janken zo mooi en wordt de komende tijd nog wel wat mooier en indrukwekkender vrees ik. Ik heb nu al spijt van mijn jaarlijstje (want daar moet deze plaat zeker in), maar ben aan de andere kant zielsgelukkig dat ik deze, al in januari verschenen plaat, toch nog heb ontdekt. Een van de betere Americana platen van 2013? Ja, absoluut. Erwin Zijleman
Jaarlijstjes? Het lijkt wel of ik ze ieder jaar minder serieus neem. Het is nog niet eens zo heel lang geleden dat ik reikhalzend uitkeek naar de publicatie van de jaarlijstjes door gerenommeerde muziektijdschriften en muzieksites. Die jaarlijstjes werden vervolgens nauwkeurig geanalyseerd en als het even kon samengevoegd tot de ultieme lijst waarin de mening van alle door mij gerespecteerde sites en tijdschriften werd gecombineerd tot één eindoordeel. Ook het maken van mijn eigen jaarlijstje was nog niet eens zo heel lang geleden een nauwkeurig en daarom tijdrovend proces met een bijna wetenschappelijke precisie. Op de eerste groslijst stonden meestal zo’n 250 platen en pas na vele schiftingsrondes kwam ik in de buurt van de lijst der lijsten, waarbij er nog lang moest worden gewikt en gewogen, want was de plaat op nummer 7 niet net wat beter dan die op nummer 6? Inmiddels weet ik wel beter. Je kunt appels en peren niet met elkaar vergelijken en bovendien weet je al bij voorbaat dat de lijst die met zoveel trots wordt gepresenteerd er een dag later weer heel anders uit zal zien en dat je bovendien ongetwijfeld tot de conclusie zal komen dat je prachtige platen over het hoofd heb gezien (let maar op de komende week). Een jaarlijstje maken is geen nauwkeurig proces, het gaat om gevoel en gevoel kan iedere dag anders zijn.
Dit jaar kies ik voor de afwisseling eens niet de beste platen van het jaar. Ik kies de platen die het meest met me hebben gedaan het afgelopen jaar. Dit jaar daarom geen lijst met de beste 50 platen of de beste 100, uiteindelijk terug gebracht tot 10 of 11. Mijn groslijst bestaat uit ruim 300 platen en dat zijn de platen die ik dit jaar heb gerecenseerd. Die vond ik allemaal goed en de meeste vind ik nog steeds goed, soms zelfs heel goed. Maar welke platen hebben me nu echt geraakt en raken me nog steeds? Bij welke platen krijg ik kippenvel?, welke platen maken me vrolijk?, welke platen ontroeren me?, welke platen geven me het gevoel dat ik de hele wereld aan kan en welke platen doen me realiseren dat ik maar een willekeurige voorbijganger ben in een systeem dat al miljoenen jaren zijn rondjes draait en dat waarschijnlijk ook nog miljoenen jaren zal blijven doen?
Ik heb veel gestreept en uiteindelijk bleven er een aantal platen over, 31 om precies te zijn. Hieronder in alfabetische volgorde mijn platen van 2013. Niet per sé de beste platen, niet per sé de meest bijzondere of baanbrekende platen, maar stuk voor stuk mijn platen van 2013.
Amanda Pearcy - Royal Street
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/02/amanda-pearcy-royal-street.html
Rootsy Singer-songwriters als Amanda Pearcy zijn er heel veel, maar er zijn er maar heel weinig die me echt weten te raken. Amanda Pearcy doet het wel. Keer op keer weet ik inmiddels. Voor mij DE rootsplaat van 2013.
Beaches - She Beats
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/06/beaches-she-beats.html
Hoeveel bands zijn het afgelopen jaar niet aan de haal gegaan met invloeden uit de dreampop en shoegaze? Teveel, waaronder ook een aantal hele grote namen van weleer, aangevoerd door My Bloody Valentine Maar wisten ze echt te verrassen? Nee, maar zelden. Beaches doet dat wel.
Beth Sorrentino - Would You Like To Go: A Curt Boettcher Songbook
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/04/beth-sorrentino-would-you-like-to-go.html
Curt Boettcher schreef prachtige popsongs maar werd nooit begrepen. Beth Sorrentino zet de vergeten singer-songwriter niet alleen op de kaart, maar zorgt er dankzij haar gloedvolle vertolkingen ook nog eens voor dat het kwartje nu wel valt. Het eerbetoon van het jaar.
Billy Marlowe - Show Me The Steps
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/08/best-of-2013-so-far-1-billy-marlowe.html
Een plaat uit vervlogen tijden. Het verhaal achter de plaat is prachtig en zeer ontroerend. De muziek op de plaat past hier prachtig bij. Koude rillingen. Keer op keer en dat gaat ook niet meer over denk ik. De ontdekking van 2013.
Charlie Faye - You Were Fine, You Weren’t Even Lonely
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/08/charlie-faye-you-were-fine-you-werent.html
Een volstrekt tijdloze singer-songwriter plaat maken. Er zijn ieder jaar heel veel vrouwelijke singer-songwriters die het proberen, maar er zijn er maar een paar die er echt in slagen. Charlie Faye is van deze groep misschien wel de meest getalenteerde. Haar plaat is een klassieker in de dop.
Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/09/chelsea-wolfe-pain-is-beauty.html
Pain is Beauty. De titel zegt eigenlijk alles wat je over deze plaat moet weten. Chelsea Wolfe bekijkt het leven niet door een roze bril, maar maakt je deelgenoot van een donkere en duistere wereld, die uiteindelijk diep onder de huid kruipt. Ik zou er niet altijd willen zijn, maar zo af en toe kan ik niet zonder.
Ed Askew - For The World
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/ed-askew-for-world.html
Naast de al lang overleden Billy Marlowe dook dit jaar ook Ed Askew op. Ed Askew maakte zijn meesterwerk heel lang geleden, maar is gelukkig nog springlevend. Het levert een knappe en ontroerende plaat op die schreeuwt om erkenning.
Eleanor Friedberger – Personal Record
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/06/eleanor-friedberger-personal-record.html
Ooit bekend om haar voorliefde voor experimentele muziek zonder enig houvast, maar Eleanor Friedberger maakt ook tijdloze singer-songwriter muziek die grenzeloos vermaakt. Die was nog niet eerder zo mooi als op Personal Record. Voor mij één van de grote verassingen van het jaar.
Garland Jeffreys - Truth Serum
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/garland-jeffreys-truth-serum.html
Garland Jeffreys wordt door velen nog steeds gezien als eendagsvlieg, maar hij maakt inmiddels een aantal decennia muziek van hoog niveau. Ook op deze plaat steekt hij weer menige grootheid naar de kroon. Mick Jagger eat your heart out.
Jason Isbell – Southeastern
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/jason-isbell-southeastern.html
Dat Jason Isbell behoort tot de betere songwriters in het rootssegment was al bekend, maar dat hij in staat zou zijn om een instant klassieker af te leveren durfden de meeste rootsliefhebbers toch niet te voorspellen. Het is wel gebeurd.
Joanna Gruesome - Weird Sister
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/joanna-gruesome-wild-sister.html
Lekker rammelende en noisy songs die stuk voor stuk uitgroeien tot onweerstaanbare popliedjes. Ik hoorde ze het afgelopen jaar niet leuker dan op deze plaat van de band uit Wales. Genegeerd in Nederland en dat is doodzonde, want één keer horen en je bent verkocht.
Julia Holter - Loud City Song
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/08/julia-holter-loud-city-song.html
Muziek die zich continu buiten de gebaande paden begeeft, deel 1. Op het eerste gehoor lastig te doorgronden, maar als deze plaat begint met betoveren stopt hij ook niet meer. Een beetje vreemd, maar o wat is het lekker.
Julianna Barwick – Nepenthe
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/09/julianna-barwick-nepenthe.html
Muziek die zich continu buiten de gebaande paden begeeft, deel 2. Op het eerste gehoor lastig te doorgronden, maar als deze plaat begint met betoveren stopt hij ook niet meer. Een beetje vreemd, maar o wat is het lekker.
Laura Marling - Once I Was An Eagle.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/05/laura-marling-once-i-was-eagle.html
Laura Marling had een ieders knuffelfolkie kunnen zijn. De wereld had inmiddels aan haar voeten kunnen liggen. Geen populaire Amerikaanse serie zonder de muziek van Laura Marling. De Britse singer-songwriter koos echter voor een andere weg. Het dwingt respect af en levert ook nog eens een prachtplaat op.
LeE HARVeY OsMOND - The Folk Sinner
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/04/lee-harvey-osmond-folk-sinner.html
De meest onderschatte plaat van 2013. Zo onderschat dat ik hem zelf ook vergat in mijn halfjaarlijstje. Bloedstollend mooi schreef ik eerder dit jaar. Daar is geen woord van gelogen. Verplichte kost. Echt waar.
London Grammar - If You Wait
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/11/london-grammar-if-you-wait.html
De mooiste stem van het jaar? Het zou zomaar kunnen, maar alleen een mooie stem staat nog niet garant voor een goede plaat. Op deze plaat wordt de geweldige stem gecombineerd met een spannende instrumentatie en prima songs. Een van de meest memorabele debuten van het jaar.
Lorde - Pure Heroine
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/lorde-pure-heroine.html
Gekwelde 16 jarigen die popmuziek maken die niet alleen voor de eigen leeftijdsgroep geschikt is. Het blijft op eieren lopen, maar persoonlijk hoor ik wel wat in de Birdy’s en Lorde’s van deze wereld. De laatste wint, omdat zijn net wat nadrukkelijker haar eigen ding doet op een plaat die stiekem betovert.
Mariecke Borger – Through My Eyes
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/04/mariecke-borger-through-my-eyes.html
De mooiste plaat van eigen bodem dit jaar? De dampende funk van My Baby, de verstilde pracht van Sommerhus? Nee, ik kies voor het bescheiden debuut van Mariecke Borger, omdat deze plaat iedere keer iets met me doet, zonder dat ik precies kan benoemen wat.
Mazzy Star - Seasons Of Your Day
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/09/mazzy-star-seasons-of-your-day.html
Een van mijn favoriete bands aller tijden keerde dit jaar terug na een afwezigheid van 17 jaar. Zo’n comeback kan alleen maar tegenvallen, tenzij het gaat om Mazzy Star. Binnen seconden was het kippenvel er weer en dat is gebleven, al is het maar omdat de band zich niet alleen opnieuw heeft uitgevonden maar zich ook nog eens heeft weten te vernieuwen.
Melissa Greener – Transistor Corazon
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/05/melissa-greener-transistor-corazon.html
O wat was ik onder de indruk toen ik deze plaat voor het eerst hoorde. Maandenlang een van mijn favorieten, maar daarna kwam het dipje. Inmiddels is de liefde weer helemaal terug. Melissa Grenner heeft een grootse rootsplaat gemaakt. Punt.
My Baby - My Baby Loves Voodoo!
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/12/my-baby-may-baby-loves-voodoo.html
Je hebt van die platen die je alleen maar hoeft op te zetten om te zorgen voor een feestje. Het debuut van het Amsterdamse My Baby is zo’n plaat. Een plaat waar Prince alleen maar enorm jaloers op kan zijn. Dat moet genoeg zeggen.
Over The Rhine - Meet Me At The Edge of the World
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/08/over-rhine-meet-me-at-edge-of-world.html
Er zijn niet heel veel bands die een handvol meesterwerken op hun naam hebben staan en desondanks nog onbekend zijn bij heel veel muziekliefhebbers. Over The Rhine is zo’n band en ook Meet Me At The Edge Of The World is weer een meesterwerk.
Prefab Sprout - Crimson/Red
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/prefab-sprout-crimsonred.html
Prefab Sprout heeft al 30 jaar patent op het maken van even unieke als briljante popmuziek en is het gelukkig nog steeds niet verleerd. De band is haar tijd altijd ver vooruit geweest en is dat eigenlijk nog steeds.
Sarah Jarosz - Build Me Up From Bones
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/10/sarah-jarosz-build-me-up-from-bones.html
In Nederland zijn we, nu O Brother, Where Art Thou? weer is vergeten, allergisch voor bluegrass. Sarah Jarosz krijgt daarom geen poot aan de grond. Zelfs niet als ze een van de mooiste rootsplaten van het jaar aflevert en dat heeft ze echt gedaan.
Savages - Silence Yourself
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/05/savages-silence-yourself.html
Ook invloeden uit de postpunk werden het afgelopen jaar weer eindeloos gerecycled, maar ook hier was de vernieuwing over het algemeen ver te zoeken. Savages laat horen hoe het ook kan. En deze plaat blijft maar groeien, al maanden lang.
Sommerhus – Sommerhus
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/09/sommerhus-sommerhus.html
Stilte tot kunst verheffen. Nancy Brick slaagde er vorig jaar in. Dit jaar is het Sommerhus dat een plaat maakt die ver is verwijderd van de schreeuwerige wereld waarin we leven. Onthaasten kan bijna niet aangenamer en zeker niet mooier. Prachtplaat.
Sumie - Sumie
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/12/sumie-sumie.html
Met minimale middelen zorgen voor maximale impact. Het is slechts weinigen gegeven, maar Sumie slaagt er op indrukwekkende wijze in. Bijna minimalistische folksongs, maar ze grijpen je stuk voor stuk genadeloos bij de strot.
Tamikrest – Chatma
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/09/tamikrest-chatma.html
Wereldmuziek neem ik zeer gedoseerd tot me en zelfs dan zijn er maar weinig platen die een onuitwisbare indruk op me maken. Tamikrest doet dat wel. Allereerst vanwege de bijzondere mix van invloeden, maar vooral vanwege het bijna hypnotiserende karakter van deze plaat.
Tess Parks – Hot Blood
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/11/tess-parks-blood-hot.html
Stel dat Mazzy Star niet was opgedoken in 2013. Dan had Tess Parks voor mij toch een van de belangrijkste platen van het jaar gemaakt. Mazzy Star is echter wel opgedoken. Is dat de genadeklap voor Tess Parks? Nee, deze plaat blijft desondanks glansrijk overeind. Tess Parks gaat heel groot worden, let maar op.
The National - Trouble Will Find Me
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/05/the-national-trouble-will-find-me.html
Heel wat grote indie-bands leverden in 2013 een goede plaat af. Een aantal zelfs een hele goede plaat, maar hoe vaak zat ik echt op het puntje van mijn stoel? Niet zo heel vaak, maar bij The National zit ik er wel. En de band presteert dat zeker niet voor het eerst. De grote band onder de indie bands.
TMGS - Rivers & Coastlines: The Ride
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/02/tmgs-rivers-coastlines-ride.html
Alt-country die de zon doet schijnen en de wolken verdrijft. Er waren in 2013 heel erg veel bands die met een prima alt-country plaat op de proppen zijn gekomen, maar nergens scheen het zonnetje net zo lekker als bij TMGS uit België. Mogen we hier in Nederland best jaloers op zijn.
Tot slot
Het best gelezen artikel dit jaar? Dat was met afstand het stukje dat ik schreef na het overlijden van mijn vader. Het is ook het stukje waar ik de meeste reacties op heb gekregen. Dat deed me goed. Hiervoor wil ik iedereen bij deze nog eens bedanken. Wederom met de zo lichtvoetige en tijdloze klanken van Middle Of The Road.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/05/voor-mijn-vader.html
En dan de lastige vraag die ik voor de afwisseling niet uit de weg wil gaan? Stel je mag er maar één kiezen. Eén uit de bovenstaande lijst van 31. Eén plaat in het koffertje voor op het onbewoonde eiland. Eén plaat die net wat meer emotie oproept dan de prachtplaten uit de bovenstaande lijst. Het kan niet, het mag niet, maar het moet.
Op gevoel kiezen kan ik echt niet, dus ik maak een rationele keuze.
Er is er immers maar één in de bovenstaande lijst die de plaat uit de lijst nooit meer gaat overtreffen: Billy Marlowe. Zeventien jaar na zijn overlijden is Show Me The Steps daarom mijn plaat van het jaar:
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2013/08/best-of-2013-so-far-1-billy-marlowe.html
Een in 1983 gemaakte plaat die plaat van het jaar 2013 is? Het laat maar weer eens zien hoe 'onzinnig' jaarlijstjes eigenlijk zijn. Maar volgend jaar doen we het toch weer. Ik ook. En met liefde, want stiekem vond ik het ook dit jaar weer heel erg leuk. Erwin Zijleman
Op de laatste dag van 2013 aandacht voor een miskend talent: Shannon Wright. Shannon Wright maakte halverwege de jaren 90 als frontvrouw van de band Crowsdell één van de vergeten meesterwerken van de jaren 90. Over Dreamette uit 1995 schrijft AllMusic.com het volgende: "If there was ever a debut album that deserved a bigger audience and instant classic status, Crowsdell's Dreamette is it. At turns fierce, poetic, and fragile, Dreamette is, at every turn, incredible". Ik kan dit alleen maar bevestigen, want ik koester de plaat (die helaas nauwelijks meer is te krijgen) nog altijd. Crowsdell maakte nog een tweede plaat, die zo mogelijk nog minder aandacht kreeg (het is me helaas nooit gelukt om een exemplaar te bemachtigen, dat moet genoeg zeggen), waarna Shannon Wright gedesillusioneerd aan een solocarrière begon. Ook deze heeft tot dusver een stapeltje geweldige platen opgeleverd (allemaal goed voor jubelrecensies in de alternatieve muziekpers), maar op één of andere manier lukt het Shannon Wright maar niet om de waardering te oogsten die ze zo verdient. Eerder dit jaar verscheen In Film Sound en ook dit was helaas weer een parel voor de zwijnen. Ik heb de plaat zelf ook een tijd laten liggen, want je wordt bijna moedeloos als je naar de muziek van Shannon Wright luistert. De oorspronkelijk uit Jacksonville, Florida, afkomstige, maar inmiddels al geruime tijd vanuit The Big Apple opererende singer-songwriter, wordt er zelf waarschijnlijk ook moedeloos van, want In Film Sound klinkt weer wat donkerder, indringender en stekeliger dan haar vorige plaat, het ook op deze BLOG bejubelde Secret Blood. In Film Sound opent met een behoorlijk stevige rocksong, maar ook als Shannon Wright de gitaren niet laat scheuren heeft haar muziek iets rauws en desolaats. De muziek die P.J. Harvey aan het begin van haar carrière maakte is zinvol vergelijkingsmateriaal, maar Shannon Wright heeft na al die jaren ook een authentiek klinkend eigen geluid. De rocksongs op de plaat klinken best lekker, maar het zijn de meer ingetogen songs met uitbarstingen die de meeste indruk maken. In deze songs domineert muziek die qua intensiteit en dynamiek wel wat doet denken aan die van Nick Cave & The Bad Seeds. Donkere stemmige klanken, een rauwe gitaar die er doorheen beukt en de indringende stem van Shannon Wright die dwars door de ziel snijdt. Het is muziek met een ongelooflijke impact, maar het is ook muziek die ondanks de aardedonkere klanken wonderschoon is. De schoonheid zit voor een deel in het bijzondere gitaarwerk (ook al een van de meest bepalende ingrediënten in de muziek van Crowsdell), maar het is vooral de compromisloze wijze waarop Shannon Wright muziek maakt die heel veel indruk maakt. Iedereen die het oeuvre van Shannon Wright kent, weet dat ze songs kan schrijven die een breed publiek kunnen bereiken. Deze songs zijn niet van de partij op het meedogenloze In Film Sound, maar voor de liefhebber van songs die overlopen van dynamiek, intensiteit en zeggingskracht heeft de plaat enorm veel te bieden. Het is zeker niet de makkelijkste plaat van Shannon Wright (Honeybee Girls uit 2010 is een veel makkelijkere instapplaat), maar wat is het een intense en indrukwekkende plaat. Shannon Wright hoort al jaren bij de groten in de popmuziek, maar helaas weet bijna niemand het. Wanneer gaat dat eens veranderen? Ik hoop in 2014. Erwin Zijleman
