David Crosby - Croz
Ik heb van David Crosby maar één soloplaat in mijn bezit en dat is er direct één die nauwelijks of waarschijnlijk zelfs niet is te overtreffen. If I Could Only Remember My Name uit 1971 behoort tot de kroonjuwelen van de popmuziek en is met afstand de beste soloplaat die David Crosby heeft gemaakt. Croz, zijn eerste soloplaat in een jaar of 15, zaagt dan ook niet aan de stoelpoten van de klassieker van weleer, maar is wel een bijzonder aangename plaat, die me beter bevalt dan de muziek die Crosby de afgelopen jaren heeft gemaakt met zijn band CPR. David Crosby is de 70 inmiddels gepasseerd en is ondanks stevig gebruik van meerdere minder gezonde genotsmiddelen nog altijd in leven (al heeft hij de afgelopen jaren al enkele keren op het randje van leven en dood gebalanceerd). Dat hij ook nog een hele fatsoenlijke plaat kan maken bewijst hij met Croz. Crosby heeft gezien zijn staat van verdienste flink wat te besteden wanneer hij de studio in duikt en het zal dan ook niemand verbazen dat Croz werkelijk prachtig klinkt. Bij eerste beluistering moest ik op één of andere manier vooral aan de betere platen van Toto denken en dat vind ik persoonlijk niet zo erg. Nu liet Toto zich nadrukkelijk beïnvloeden door de popmuziek zoals die in de jaren 70 in Californië werd gemaakt, dus heel ver van huis is David Crosby op zijn nieuwe plaat niet geraakt. De gastenlijst op Croz is imposant en bevat grote namen (waaronder die van Mark Knopfler), maar er wordt smaakvol en behoorlijk ingetogen gemusiceerd, waardoor Croz lang niet zo glad en overdadig klinkt als ik op basis van de gastenlijst had verwacht. Bij dit soort platen ligt overproductie op de loer, maar daarvan is op Croz zeker geen sprake. David Crosby vermaakt op zijn nieuwe plaat met mooie songs en een smaakvolle en stemmige instrumentatie die vaak jazzy accenten legt. Echt opzien baart hij misschien niet, maar dat kun je ook nauwelijks verwachten van iemand met het oeuvre van David Crosby. Wat wel opvalt is dat David Crosby op zijn 72e nog uitstekend bij stem is. Dat hoor je zeker in de harmonieën die Crosby samen met zijn muzikale gasten heeft ingezongen en die herinneren aan de hoogtijdagen van Crosby, Stills & Nash, maar ook de solo-vocalen klinken soepel en laten nog maar weinig slijtage horen. Croz is zoals gezegd een aangename en goed gemaakte plaat, maar het is ook een plaat die groeit als je hem vaker hoort. Dan blijkt dat de meeste songs op Croz lekker blijven hangen en aan kracht winnen. Heel overdreven moeten we niet doen over deze eerste soloplaat van David Crosby in heel veel jaren, maar er zijn heel veel muzikanten die alleen maar kunnen dromen van een plaat van het niveau van Croz. Alle reden dus om heel tevreden te zijn met deze prima plaat van een icoon uit de geschiedenis van de popmuziek. Erwin Zijleman
Ik heb van David Crosby maar één soloplaat in mijn bezit en dat is er direct één die nauwelijks of waarschijnlijk zelfs niet is te overtreffen. If I Could Only Remember My Name uit 1971 behoort tot de kroonjuwelen van de popmuziek en is met afstand de beste soloplaat die David Crosby heeft gemaakt. Croz, zijn eerste soloplaat in een jaar of 15, zaagt dan ook niet aan de stoelpoten van de klassieker van weleer, maar is wel een bijzonder aangename plaat, die me beter bevalt dan de muziek die Crosby de afgelopen jaren heeft gemaakt met zijn band CPR. David Crosby is de 70 inmiddels gepasseerd en is ondanks stevig gebruik van meerdere minder gezonde genotsmiddelen nog altijd in leven (al heeft hij de afgelopen jaren al enkele keren op het randje van leven en dood gebalanceerd). Dat hij ook nog een hele fatsoenlijke plaat kan maken bewijst hij met Croz. Crosby heeft gezien zijn staat van verdienste flink wat te besteden wanneer hij de studio in duikt en het zal dan ook niemand verbazen dat Croz werkelijk prachtig klinkt. Bij eerste beluistering moest ik op één of andere manier vooral aan de betere platen van Toto denken en dat vind ik persoonlijk niet zo erg. Nu liet Toto zich nadrukkelijk beïnvloeden door de popmuziek zoals die in de jaren 70 in Californië werd gemaakt, dus heel ver van huis is David Crosby op zijn nieuwe plaat niet geraakt. De gastenlijst op Croz is imposant en bevat grote namen (waaronder die van Mark Knopfler), maar er wordt smaakvol en behoorlijk ingetogen gemusiceerd, waardoor Croz lang niet zo glad en overdadig klinkt als ik op basis van de gastenlijst had verwacht. Bij dit soort platen ligt overproductie op de loer, maar daarvan is op Croz zeker geen sprake. David Crosby vermaakt op zijn nieuwe plaat met mooie songs en een smaakvolle en stemmige instrumentatie die vaak jazzy accenten legt. Echt opzien baart hij misschien niet, maar dat kun je ook nauwelijks verwachten van iemand met het oeuvre van David Crosby. Wat wel opvalt is dat David Crosby op zijn 72e nog uitstekend bij stem is. Dat hoor je zeker in de harmonieën die Crosby samen met zijn muzikale gasten heeft ingezongen en die herinneren aan de hoogtijdagen van Crosby, Stills & Nash, maar ook de solo-vocalen klinken soepel en laten nog maar weinig slijtage horen. Croz is zoals gezegd een aangename en goed gemaakte plaat, maar het is ook een plaat die groeit als je hem vaker hoort. Dan blijkt dat de meeste songs op Croz lekker blijven hangen en aan kracht winnen. Heel overdreven moeten we niet doen over deze eerste soloplaat van David Crosby in heel veel jaren, maar er zijn heel veel muzikanten die alleen maar kunnen dromen van een plaat van het niveau van Croz. Alle reden dus om heel tevreden te zijn met deze prima plaat van een icoon uit de geschiedenis van de popmuziek. Erwin Zijleman