Verjaardagscadeautje: Led Zeppelin - Houses Of The Holy

Vandaag ben ik jarig en mag ik dus doen waar ik zin in heb. Dat is vandaag naast de dagelijkse kost (al is daar in het geval van Deafheaven (zie hieronder) nauwelijks sprake van) het recenseren van een plaat die inmiddels al meer dan 40 jaar oud is. Destijds heb ik de plaat niet gerecenseerd, want toen Houses Of The Holy van Led Zeppelin verscheen was ik negen jaar oud en als negenjarige recenseer je geen platen. Ik kocht de plaat toen ik een jaar of 14 was en vond er in eerste instantie helemaal niets aan. Ik hield als veertienjarige van hardrock en Houses Of The Holy was nogal een tamme plaat, vond ik destijds. Een paar jaar later ontdekte ik de plaat gelukkig alsnog en sindsdien is het een van mijn favoriete platen aller tijden. Houses Of The Holy was in 1973 de opvolger van het zeer succesvolle Led Zeppelin IV. Led Zeppelin was opeens een hele grote band, wat het budget voor Houses Of The Holy flink opschroefde. De platenmaatschappij van de band had ongetwijfeld gehoopt op Led Zeppelin V, maar kreeg een behoorlijk ingetogen plaat, waarop Led Zeppelin de blues en de rock voor een deel verruilde voor folky songs, deels aangekleed met strijkers, en voor songs met een portie funk en reggae. Dat moet even schrikken zijn geweest destijds. De geweldige opener The Songs Remains The Same laat nog een mix van meer ingetogen en wat uitbundigere muziek horen, maar in het schitterende Rain Song dat volgt horen we Led Zep bijna ingetogen folk maken, bijna 8 fascinerende minuten lang. Deze folk wordt in Over The Hills And Far Away weer vermengd met rock, waarna de band in The Crunge opeens verrast met funky ritmes en muziek die pas jaren later een breed publiek zou bereiken. Dancing Days is juist weer een stevige rocksong met flink wat bluesy accenten, maar de volgende verrassing ligt al weer op de loer. D’yer Mak’er laat een flirt met reggae horen, jaren voordat de Stones het genre zouden ontdekken. No Quarter is vervolgens weer een zwaar pyschedelische track, waarna afsluiter The Ocean toch weer terug keert naar het geluid van de eerste vier platen van Led Zeppelin. Qua veelzijdigheid is Houses Of The Holy een opvallende plaat, maar ook de vorm waarin de vier muzikanten van de band steken valt op. Ik denk niet dat ik Robert Plant nog vaak zo mooi en vooral bijzonder heb horen zingen als op Houses Of The Holy en ook het gitaarwerk van Jimmy Page is van een niveau dat maar heel weinig gitaristen gegeven is. De subtiele baslijnen en synths van John Paul Jones en het beukende maar ook veelzijdige drumwerk van John Bonham maken het unieke geluid van Led Zeppelin compleet. Het levert een plaat op van een zeldzaam hoog niveau. Destijds misschien niet helemaal op de juiste waarde geschat, maar inmiddels een erkend klassieker. Iedereen zal zijn of haar eigen favorieten hebben in het oeuvre van Led Zeppelin, maar voor mij is er één plaat die mijlenver uitsteekt boven de rest: Houses Of The Holy. Het oeuvre van Led Zep staat inmiddels op Spotify, maar voor de gelegenheid zoek ik de LP die inmiddels al meer dan 35 jaar in de kast staat maar weer eens op. Ik weet zeker dat het weer genieten wordt. Erwin Zijleman