Augustines - Augustines
Augustines is een trio uit Brooklyn dat drie jaar geleden als We Are Augustines debuteerde met het naar verluid uitstekende Rise Ye Sunken Ships. Die plaat ken ik niet moet ik toegeven, dus ik kan alleen iets zeggen over de titelloze tweede plaat van Augustines. Dat is een plaat die zich niet heel makkelijk laat karakteriseren. De plaat opent met een ingetogen popliedje vol emotie en subtiliteit, maar in de tweede track pakt de band opeens flink uit met een groots en meeslepend geluid waarin de opnieuw rauwe en emotievolle vocalen worden vermengd met duistere elektronische klanken en opzwepende muziek vol Afrikaanse invloeden. De interesse is dan direct gewekt, maar je hebt geen idee welke kant de rest van de plaat op zal gaan. Het zijn meerdere, soms tegengestelde, richtingen. Augustines kiest in de meeste track voor het grootse gebaar, maar dit kan meerdere kanten op gaan. De ene keer klinkt het New Yorkse trio als The Arcade Fire, de volgende keer als Mumford & Sons, maar ook Vampire Weekend, U2, Coldplay, The Killers en zeker ook The Counting Crows zijn nooit heel ver weg. Nu ben ik over het algemeen niet zo gek op muziek die gemaakt lijkt voor de grote stadions. The top is mooi, maar van over the top word ik niet vrolijk. Op een of andere manier is de muziek van Augustines echter nooit over the top. Het geluid van de band is groots en bij vlagen bombastisch, maar desondanks slaagt de band er in om de songs intiem en emotievol te houden. Dit ligt voor een belangrijk deel aan de zang van voorman Billy McCarthy die zoveel in emotie in zijn stem legt dat je onmiddellijk weet dat Augustines niet streeft naar goedkoop effectbejag. Ook in muzikaal opzicht houdt Augustines geen muzikale uitverkoop. Het geluid van de band is zonder enige twijfel klaar voor de grote festivals, maar naast het grote gebaar hoor ik op de tweede plaat van Augustines toch vooral avontuur en subtiliteit. De ene keer verrast de band met Afrikaanse invloeden, de volgende keer met prachtige atmosferisch klinkende elektronica of juist met dromerige gitaarwolken, maar ook met alleen eenvoudige pianoklanken blijft de muziek van Augustines met gemak overeind. Alle hierboven genoemde namen zijn treffend bij het beschrijven van de muziek van Augustines, maar verreweg de meeste associaties die de muziek van Augustines bij me oproept komen van de Schotse band Big Country; een van de vergeten grote bands uit de jaren 80. Alles bij elkaar genomen bevalt deze plaat van Augustines me wel. Het trio uit Brooklyn verpakt meer avontuur en emotie in haar muziek dan de meeste van haar soortgenoten, maar dit gaat niet ten koste van de aanstekelijkheid van de muziek van de band. Luister naar de tweede plaat van Augustines en je ziet weides vol muziekliefhebbers en een indrukwekkende muzikale zegetocht, maar ondertussen werkt de plaat ook perfect op een regenachtige avond. De doorbraak van de band is slechts een kwestie van tijd, maar de tweede van Augustines is ook gewoon een hele goede plaat. Erwin Zijleman
Augustines is een trio uit Brooklyn dat drie jaar geleden als We Are Augustines debuteerde met het naar verluid uitstekende Rise Ye Sunken Ships. Die plaat ken ik niet moet ik toegeven, dus ik kan alleen iets zeggen over de titelloze tweede plaat van Augustines. Dat is een plaat die zich niet heel makkelijk laat karakteriseren. De plaat opent met een ingetogen popliedje vol emotie en subtiliteit, maar in de tweede track pakt de band opeens flink uit met een groots en meeslepend geluid waarin de opnieuw rauwe en emotievolle vocalen worden vermengd met duistere elektronische klanken en opzwepende muziek vol Afrikaanse invloeden. De interesse is dan direct gewekt, maar je hebt geen idee welke kant de rest van de plaat op zal gaan. Het zijn meerdere, soms tegengestelde, richtingen. Augustines kiest in de meeste track voor het grootse gebaar, maar dit kan meerdere kanten op gaan. De ene keer klinkt het New Yorkse trio als The Arcade Fire, de volgende keer als Mumford & Sons, maar ook Vampire Weekend, U2, Coldplay, The Killers en zeker ook The Counting Crows zijn nooit heel ver weg. Nu ben ik over het algemeen niet zo gek op muziek die gemaakt lijkt voor de grote stadions. The top is mooi, maar van over the top word ik niet vrolijk. Op een of andere manier is de muziek van Augustines echter nooit over the top. Het geluid van de band is groots en bij vlagen bombastisch, maar desondanks slaagt de band er in om de songs intiem en emotievol te houden. Dit ligt voor een belangrijk deel aan de zang van voorman Billy McCarthy die zoveel in emotie in zijn stem legt dat je onmiddellijk weet dat Augustines niet streeft naar goedkoop effectbejag. Ook in muzikaal opzicht houdt Augustines geen muzikale uitverkoop. Het geluid van de band is zonder enige twijfel klaar voor de grote festivals, maar naast het grote gebaar hoor ik op de tweede plaat van Augustines toch vooral avontuur en subtiliteit. De ene keer verrast de band met Afrikaanse invloeden, de volgende keer met prachtige atmosferisch klinkende elektronica of juist met dromerige gitaarwolken, maar ook met alleen eenvoudige pianoklanken blijft de muziek van Augustines met gemak overeind. Alle hierboven genoemde namen zijn treffend bij het beschrijven van de muziek van Augustines, maar verreweg de meeste associaties die de muziek van Augustines bij me oproept komen van de Schotse band Big Country; een van de vergeten grote bands uit de jaren 80. Alles bij elkaar genomen bevalt deze plaat van Augustines me wel. Het trio uit Brooklyn verpakt meer avontuur en emotie in haar muziek dan de meeste van haar soortgenoten, maar dit gaat niet ten koste van de aanstekelijkheid van de muziek van de band. Luister naar de tweede plaat van Augustines en je ziet weides vol muziekliefhebbers en een indrukwekkende muzikale zegetocht, maar ondertussen werkt de plaat ook perfect op een regenachtige avond. De doorbraak van de band is slechts een kwestie van tijd, maar de tweede van Augustines is ook gewoon een hele goede plaat. Erwin Zijleman