Marissa Nadler - July
Ik reken mezelf zeker tot de fans van de Amerikaanse singer-songwriter Marissa Nadler, maar de laatste paar platen van de singer-songwriter uit Washington D.C. deden me op een of andere manier niet zoveel of in ieder geval een stuk minder dan haar oudere platen. Little Hells uit 2009 was daarom tot dusver het laatste wapenfeit van Marissa Nadler op deze BLOG. Na drie platen die het net niet haalden, verdient het deze maand verschenen July wat mij betreft weer alle aandacht. Niet eens zozeer omdat de muziek van Marissa Nadler heel erg veranderd is, maar vooral omdat deze plaat me wel weet te raken. July is een voor Marissa Nadler begrippen bijzonder persoonlijke plaat. De Amerikaanse vertelde tot dusver vooral mooie verhalen, maar richt zich dit keer op haar eigen leven in het algemeen en een stuk gelopen liefdesrelatie in het bijzonder. July mag met recht een breakup plaat worden genoemd en voegt een fraai hoofdstuk toe aan alle breakup platen die de afgelopen decennia al zijn verschenen. July staat vol met sfeervolle en over het algemeen donker gekleurde popsongs. In de instrumentatie overheersen de mooie gitaarlijnen van gitarist Phil Wandscher (bekend van Whiskeytown en de band van Jesse Sykes) en de prachtige strijkers van klassiek violist en arrangeur Eyvind Kang. Mooie atmosferische elektronische klanken, een door merg en been snijdende pedal steel en een werkelijk smetteloze productie maken het af. Het einde van een liefdesrelatie heeft er bij Marissa Nadler stevig ingehakt en dat is te horen. Het leed druipt bijna van de plaat af , wat zorgt voor indringende muziek, die geen enkele luisteraar onberoerd zal laten. De sobere maar bijzonder stemmige instrumentatie op de plaat past prachtig bij de heldere en wat triest klinkende stem van Marissa Nadler, die van July meer dan eens een tranendal maakt. Nu gun ik Marissa Nadler heel veel geluk in de liefde, maar het kwam haar muziek de afgelopen jaren niet ten goede. Zoals zo vaak helpt wat persoonlijk leed bij het maken van mooie muziek, waardoor July zich met gemak schaart onder de beste platen die Marissa Nadler tot dusver heeft afgeleverd. July is een stemmige en intieme plaat met fluisterzachte klanken van een bijna onwerkelijke schoonheid. Het is daarom een plaat die het vooral aan het einde van de avond uitstekend doet. July is geen plaat voor iedere liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters. Daarvoor is de sfeer toch wat te donker en is de stem van Marissa Nadler, die niet iedereen mooi zal vinden, te bepalend. Zelf weet ik wel raad met de plaat. De uiterst ingetogen popliedjes van Marissa Nadler slagen er steeds weer in om de aandacht te trekken, waarna de emotie die met bakken tegelijk uit de speakers komt de rest doet. Marissa Nadler maakt al jaren platen in haar eigen muzikale universum, maar dit keer legt ze ook nog eens haar ziel bloot. Het levert sfeervolle dromerige klanken op die drogeren en betoveren. Dat July uiteindelijk vooral een boze droom blijkt te zijn doet er vervolgens niet meer toe. Prachtplaat. Erwin Zijleman
Ik reken mezelf zeker tot de fans van de Amerikaanse singer-songwriter Marissa Nadler, maar de laatste paar platen van de singer-songwriter uit Washington D.C. deden me op een of andere manier niet zoveel of in ieder geval een stuk minder dan haar oudere platen. Little Hells uit 2009 was daarom tot dusver het laatste wapenfeit van Marissa Nadler op deze BLOG. Na drie platen die het net niet haalden, verdient het deze maand verschenen July wat mij betreft weer alle aandacht. Niet eens zozeer omdat de muziek van Marissa Nadler heel erg veranderd is, maar vooral omdat deze plaat me wel weet te raken. July is een voor Marissa Nadler begrippen bijzonder persoonlijke plaat. De Amerikaanse vertelde tot dusver vooral mooie verhalen, maar richt zich dit keer op haar eigen leven in het algemeen en een stuk gelopen liefdesrelatie in het bijzonder. July mag met recht een breakup plaat worden genoemd en voegt een fraai hoofdstuk toe aan alle breakup platen die de afgelopen decennia al zijn verschenen. July staat vol met sfeervolle en over het algemeen donker gekleurde popsongs. In de instrumentatie overheersen de mooie gitaarlijnen van gitarist Phil Wandscher (bekend van Whiskeytown en de band van Jesse Sykes) en de prachtige strijkers van klassiek violist en arrangeur Eyvind Kang. Mooie atmosferische elektronische klanken, een door merg en been snijdende pedal steel en een werkelijk smetteloze productie maken het af. Het einde van een liefdesrelatie heeft er bij Marissa Nadler stevig ingehakt en dat is te horen. Het leed druipt bijna van de plaat af , wat zorgt voor indringende muziek, die geen enkele luisteraar onberoerd zal laten. De sobere maar bijzonder stemmige instrumentatie op de plaat past prachtig bij de heldere en wat triest klinkende stem van Marissa Nadler, die van July meer dan eens een tranendal maakt. Nu gun ik Marissa Nadler heel veel geluk in de liefde, maar het kwam haar muziek de afgelopen jaren niet ten goede. Zoals zo vaak helpt wat persoonlijk leed bij het maken van mooie muziek, waardoor July zich met gemak schaart onder de beste platen die Marissa Nadler tot dusver heeft afgeleverd. July is een stemmige en intieme plaat met fluisterzachte klanken van een bijna onwerkelijke schoonheid. Het is daarom een plaat die het vooral aan het einde van de avond uitstekend doet. July is geen plaat voor iedere liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters. Daarvoor is de sfeer toch wat te donker en is de stem van Marissa Nadler, die niet iedereen mooi zal vinden, te bepalend. Zelf weet ik wel raad met de plaat. De uiterst ingetogen popliedjes van Marissa Nadler slagen er steeds weer in om de aandacht te trekken, waarna de emotie die met bakken tegelijk uit de speakers komt de rest doet. Marissa Nadler maakt al jaren platen in haar eigen muzikale universum, maar dit keer legt ze ook nog eens haar ziel bloot. Het levert sfeervolle dromerige klanken op die drogeren en betoveren. Dat July uiteindelijk vooral een boze droom blijkt te zijn doet er vervolgens niet meer toe. Prachtplaat. Erwin Zijleman