Neil Finn - Dizzy Heights
Neil Finn gaat al sinds de tweede helft van de jaren 70 mee als songwriter; een knappe prestatie voor iemand die dit jaar (pas) zijn 56e verjaardag viert. In de vroege jaren van de Australische cultband Split Enz staat Neil nog in de schaduw van zijn oudere broer Tim, maar sinds het begin van de jaren 80 draagt hij nadrukkelijk bij aan de songs van de band die in Nederland vooral bekend is vanwege een paar hitsingles (I Got You, Message To My Girl, I Hope I Never), maar ook een aantal geweldige LP’s/cd’s maakte (ik ben persoonlijk vooral gecharmeerd van Mental Notes uit 1975 en Dizrythmia uit 1977). Na het uit elkaar vallen van Split Enz formeert Neil Finn Crowded House en komt het grote succes. Crowded House levert een aantal geweldige platen af, waarop Neil Finn zich manifesteert als een briljant songwriter. Crowded House maakt ook wel wat niemendalletjes (waaronder het irritante Weather With You; helaas een van de weinige Crowded House songs die je momenteel nog met enige regelmaat op de radio hoort), maar de meeste songs van de band zijn van een bijzonder hoog niveau. Als ook het doek valt voor Crowded House begint Neil Finn aan het eind van de jaren 90 aan een solocarrière en ook deze begint veelbelovend. Na twee hele mooie platen is het de afgelopen 15 jaar echter betrekkelijk stil rond Neil Finn, maar met Dizzy Heights laat de Australiër eindelijk weer eens wat van zich horen. Het is een verrassende terugkeer, want Dizzy Heights klinkt anders dan alle andere platen die Neil Finn tijdens zijn zo succesvolle carrière heeft gemaakt. Zowel op de platen van Split Enz als op de platen van Crowded House grossierde Neil Finn in Beatlesque popliedjes met flink wat wortels in de jaren 70; een lijn die werd doorgetrokken op zijn eerste soloplaten. Ook Dizzy Heights laat af en toe nog wel een vleugje Lennon en vooral McCartney horen, maar de plaat klinkt toch voornamelijk anders. Dat is deels het gevolg van de keuze van Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercury Rev) als producer van de plaat. Fridmann heeft Dizzy Heights voorzien van een elektronische klankentapijt dat soms psychedelisch en sprookjesachtig aanvoelt, maar ook invloeden uit de soul en funk incorporeert. Wanneer Neil Finn vervolgens ook nog eens een octaaf hoger zingt dan we van hem gewend zijn klinkt Dizzy Heights opeens als "blue eyed Prince". Een aantal andere tracks doet weer meer denken aan David Bowie of verwerkt flink wat invloeden uit de 80s, maar de naam Neil Finn zal waarschijnlijk niet heel vaak opkomen. Als ik deze plaat blind had moeten beluisteren had ik hem waarschijnlijk nooit aan Neil Finn gekoppeld, maar ook andere namen hadden niet lang stand gehouden. Het maakt beluistering van Dizzy Heights tot een fascinerende luistertrip. Op voorhand had ik mooi verzorgde 70s Beatlesque popliedjes verwacht, maar daarvoor zet ik Temple Of Low Men van Crowded House wel weer eens op. Ik had Neil Finn al heel hoog zitten, maar met deze plaat weet hij me toch weer te verrassen. En dat is na zoveel jaren een knappe prestatie. Erwin Zijleman
Neil Finn gaat al sinds de tweede helft van de jaren 70 mee als songwriter; een knappe prestatie voor iemand die dit jaar (pas) zijn 56e verjaardag viert. In de vroege jaren van de Australische cultband Split Enz staat Neil nog in de schaduw van zijn oudere broer Tim, maar sinds het begin van de jaren 80 draagt hij nadrukkelijk bij aan de songs van de band die in Nederland vooral bekend is vanwege een paar hitsingles (I Got You, Message To My Girl, I Hope I Never), maar ook een aantal geweldige LP’s/cd’s maakte (ik ben persoonlijk vooral gecharmeerd van Mental Notes uit 1975 en Dizrythmia uit 1977). Na het uit elkaar vallen van Split Enz formeert Neil Finn Crowded House en komt het grote succes. Crowded House levert een aantal geweldige platen af, waarop Neil Finn zich manifesteert als een briljant songwriter. Crowded House maakt ook wel wat niemendalletjes (waaronder het irritante Weather With You; helaas een van de weinige Crowded House songs die je momenteel nog met enige regelmaat op de radio hoort), maar de meeste songs van de band zijn van een bijzonder hoog niveau. Als ook het doek valt voor Crowded House begint Neil Finn aan het eind van de jaren 90 aan een solocarrière en ook deze begint veelbelovend. Na twee hele mooie platen is het de afgelopen 15 jaar echter betrekkelijk stil rond Neil Finn, maar met Dizzy Heights laat de Australiër eindelijk weer eens wat van zich horen. Het is een verrassende terugkeer, want Dizzy Heights klinkt anders dan alle andere platen die Neil Finn tijdens zijn zo succesvolle carrière heeft gemaakt. Zowel op de platen van Split Enz als op de platen van Crowded House grossierde Neil Finn in Beatlesque popliedjes met flink wat wortels in de jaren 70; een lijn die werd doorgetrokken op zijn eerste soloplaten. Ook Dizzy Heights laat af en toe nog wel een vleugje Lennon en vooral McCartney horen, maar de plaat klinkt toch voornamelijk anders. Dat is deels het gevolg van de keuze van Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercury Rev) als producer van de plaat. Fridmann heeft Dizzy Heights voorzien van een elektronische klankentapijt dat soms psychedelisch en sprookjesachtig aanvoelt, maar ook invloeden uit de soul en funk incorporeert. Wanneer Neil Finn vervolgens ook nog eens een octaaf hoger zingt dan we van hem gewend zijn klinkt Dizzy Heights opeens als "blue eyed Prince". Een aantal andere tracks doet weer meer denken aan David Bowie of verwerkt flink wat invloeden uit de 80s, maar de naam Neil Finn zal waarschijnlijk niet heel vaak opkomen. Als ik deze plaat blind had moeten beluisteren had ik hem waarschijnlijk nooit aan Neil Finn gekoppeld, maar ook andere namen hadden niet lang stand gehouden. Het maakt beluistering van Dizzy Heights tot een fascinerende luistertrip. Op voorhand had ik mooi verzorgde 70s Beatlesque popliedjes verwacht, maar daarvoor zet ik Temple Of Low Men van Crowded House wel weer eens op. Ik had Neil Finn al heel hoog zitten, maar met deze plaat weet hij me toch weer te verrassen. En dat is na zoveel jaren een knappe prestatie. Erwin Zijleman