Lucius - Wildewoman
Lucius is een band uit Brooklyn, New York. Van deze band trekken met name de twee zangeressen, Jess Wolfe en Holly Laessig, de aandacht. De twee waren vorig jaar al te horen op de prachtige plaat van San Fermin en zijn nu de smaakmakers op het debuut van Lucius, Wildewoman. Het is een debuut dat een nachtmerrie zal zijn voor een ieder die een plaat bij voorkeur in een hokje wil duwen. Het debuut van Lucius maakt dit vrijwel onmogelijk. Wildewoman begint bij de Phil Spector pop uit de jaren 60, maar sleept je vervolgens mee in een woeste roller coaster ride langs een aantal decennia popmuziek. Lucius maakt muziek die opvalt door de fraaie instrumentatie en imponeert door de vocalen van Jess Wolfe en Holly Laessig. De instrumentatie op Wildewoman is opvallend veelkleurig. De band kan haar songs inkleuren met stemmige muziek die raakt aan die in het Amerikaanse rootssegment, maar Lucius is ook niet vies van lichtvoetige indie-pop, verleidelijke powerpop, wat zwaarder aangezette electropop of honingzoete popmuziek die uitstekend gedijt in het mooie lenteweer van het moment. Het is een instrumentatie die varieert van bijzonder smaakvol tot bijna kitscherig, maar die altijd een opvallend eigen geluid heeft waarin het detail een belangrijke rol speelt. In de meer roots georiënteerde songs zijn er de prachtige gitaarlijnen, in de springerige indie-pop de aanstekelijke elementen als handgeklap of meedogenloos verleidelijke refreinen. Lucius springt zo van Neko Case naar de B52’s en van Cults naar The Ronnettes, maar doet misschien nog wel het meest denken aan de in de jaren 90 zwaar ondergewaardeerde stadsgenoten Luscious Jackson. Wildewoman is in muzikaal opzicht zoals gezegd een opvallende plaat. Lucius slaagt er in om meerdere tegenpolen met elkaar te verbinden en maakt muziek die rauw en zoet, stekelig en aanstekelijk en lichtvoetig en experimenteel is. Zonder vocalen zou het al een prima plaat zijn, maar de vocalen van Jess Wolfe en Holly Laessig maken van Wildewoman van Lucius een geweldige plaat. Jess Wolfe en Holly Laessig beschikken over krachtige stemmen die op één of andere manier goed bij elkaar passen. Ze slagen er bovendien in om met hun stemmen perfect aan te sluiten op de muziek van de drie multi-instrumentalisten in de band. In de meer roots georiënteerde songs zingt het tweetal met veel emotie en een lichte snik, maar als de zon moet schijnen, schijnt deze ook fel. En wanneer de muziek van Lucius een rauw of stekelig randje heeft, verschijnt dit ook in de stemmen van de twee zangeressen. Wildewoman van Lucius is uiteindelijk een plaat die niet of nauwelijks lijkt op die van de concurrentie. De band uit New York beschikt over een opvallend geluid dat alle kanten op schiet. Het is een geluid dat niet bang is om tegen de haren in te strijken, maar uiteindelijk is beluistering van Wildewoman van Lucius uitsluitend een genot. Een van de memorabele debuten van 2014; dat durf ik nu al wel te zeggen. Erwin Zijleman
Lucius is een band uit Brooklyn, New York. Van deze band trekken met name de twee zangeressen, Jess Wolfe en Holly Laessig, de aandacht. De twee waren vorig jaar al te horen op de prachtige plaat van San Fermin en zijn nu de smaakmakers op het debuut van Lucius, Wildewoman. Het is een debuut dat een nachtmerrie zal zijn voor een ieder die een plaat bij voorkeur in een hokje wil duwen. Het debuut van Lucius maakt dit vrijwel onmogelijk. Wildewoman begint bij de Phil Spector pop uit de jaren 60, maar sleept je vervolgens mee in een woeste roller coaster ride langs een aantal decennia popmuziek. Lucius maakt muziek die opvalt door de fraaie instrumentatie en imponeert door de vocalen van Jess Wolfe en Holly Laessig. De instrumentatie op Wildewoman is opvallend veelkleurig. De band kan haar songs inkleuren met stemmige muziek die raakt aan die in het Amerikaanse rootssegment, maar Lucius is ook niet vies van lichtvoetige indie-pop, verleidelijke powerpop, wat zwaarder aangezette electropop of honingzoete popmuziek die uitstekend gedijt in het mooie lenteweer van het moment. Het is een instrumentatie die varieert van bijzonder smaakvol tot bijna kitscherig, maar die altijd een opvallend eigen geluid heeft waarin het detail een belangrijke rol speelt. In de meer roots georiënteerde songs zijn er de prachtige gitaarlijnen, in de springerige indie-pop de aanstekelijke elementen als handgeklap of meedogenloos verleidelijke refreinen. Lucius springt zo van Neko Case naar de B52’s en van Cults naar The Ronnettes, maar doet misschien nog wel het meest denken aan de in de jaren 90 zwaar ondergewaardeerde stadsgenoten Luscious Jackson. Wildewoman is in muzikaal opzicht zoals gezegd een opvallende plaat. Lucius slaagt er in om meerdere tegenpolen met elkaar te verbinden en maakt muziek die rauw en zoet, stekelig en aanstekelijk en lichtvoetig en experimenteel is. Zonder vocalen zou het al een prima plaat zijn, maar de vocalen van Jess Wolfe en Holly Laessig maken van Wildewoman van Lucius een geweldige plaat. Jess Wolfe en Holly Laessig beschikken over krachtige stemmen die op één of andere manier goed bij elkaar passen. Ze slagen er bovendien in om met hun stemmen perfect aan te sluiten op de muziek van de drie multi-instrumentalisten in de band. In de meer roots georiënteerde songs zingt het tweetal met veel emotie en een lichte snik, maar als de zon moet schijnen, schijnt deze ook fel. En wanneer de muziek van Lucius een rauw of stekelig randje heeft, verschijnt dit ook in de stemmen van de twee zangeressen. Wildewoman van Lucius is uiteindelijk een plaat die niet of nauwelijks lijkt op die van de concurrentie. De band uit New York beschikt over een opvallend geluid dat alle kanten op schiet. Het is een geluid dat niet bang is om tegen de haren in te strijken, maar uiteindelijk is beluistering van Wildewoman van Lucius uitsluitend een genot. Een van de memorabele debuten van 2014; dat durf ik nu al wel te zeggen. Erwin Zijleman