Moss - We Both Know The Rest Is Noise

Er komt de laatste tijd zo idioot veel moois uit dat het missen van een plaat die hoog boven het maaiveld uit steekt zeer realistisch is. Het was me bijna overkomen, want de laatste plaat van Moss leek lange tijd veroordeeld tot een plekje op de stapel met ooit nog eens te beluisteren platen (waarbij de kans op beluistering in de praktijk uiterst klein is). Het was nota bene Spotify die me er op moest wijzen dat de nieuwe plaat van Moss wel eens iets voor mij zou kunnen zijn. Dat had ik zelf ook kunnen bedenken, want de vorige drie platen van de Nederlandse band heb ik stuk voor stuk de hemel in geprezen. Nadat ik me door Spotify had laten verleiden tot het beluisteren van We Both Know The Rest Was Noise, wist ik al heel snel dat ik ook voor het beschrijven van de vierde plaat van Moss superlatieven te kort zou gaan komen. Moss betoverde op haar debuut The Long Way Back uit 2007 met perfecte Beatlesque popliedjes, maar koos op opvolgers Never Be Scared/Don’t Be A Hero (2009) en met name Ornaments (2012) voor een veel lastiger te doorgronden en ook veel donkerder geluid waarin de gitaren uiteindelijk wat naar de achtergrond werden gedrongen. Op We Both Know The Rest Was Noise is Moss naar verluid teruggekeerd naar een toegankelijker en meer gitaar georiënteerd geluid, maar wat mij betreft is dit maar ten dele het geval. We Both Know The Rest Was Noise klink inderdaad net wat zonniger en toegankelijker dan Ornaments en geven de gitaren inderdaad wat meer ruimte, maar de vierde plaat van Moss is zeker geen makkelijke plaat en ook geen plaat die het moet doen zonder donkere en dreigende synths. Op We Both Know The Rest Was Noise klinkt Moss daarom weer anders dan we van de band gewend zijn. Het enige dat is gebleven, zijn de inmiddels herkenbare zang van voorman Marien Dorleijn en de bijzonder hoge kwaliteit van de songs van Moss. We Both Know The Rest Was Noise schiet vervolgens alle kanten op. Na een nog redelijk toegankelijk maar ook stekelig gitaarpopliedje kiest Moss voor een rauwe uptempo song, waarin gitaren de strijd aan gaan met synths en de naam Radiohead meerdere keren op zal duiken als referentiemateriaal. Ook de tracks die volgen variëren van uptempo tot ingetogen en maken net zo makkelijk gebruik van donkere, dreigende en overstuurde elektronica als van gitaren die de lente in huis halen. Sinds Never Be Scared/Don’t Be A Hero weten we al dat Moss het de luisteraar niet altijd even makkelijk maakt en ook op We Both Know The Rest Was Noise wordt deze luisteraar met enige regelmaat op de proef gesteld. De associatie met Radiohead duikt hierbij meerdere keren op, al heb ik Radiohead al lange tijd niet meer zo goed en gedreven gehoord en slaagt Moss er bovendien in om de donkere wolken te combineren met net voldoende zonnestralen, wat van beluistering van We Both Know The Rest Was Noise een allesbehalve deprimerende ervaring maakt. We Both Know The Rest Was Noise is een plaat vol dynamiek. De wat meer uptempo songs maken een gejaagde en vaak wat stekelige indruk, terwijl de meer ingetogen songs loom en ontspannen zijn. Moss slingert je daarom steeds heen en weer tussen uitersten, wat van beluistering van de vierde plaat van de band een bijzonder enerverende gebeurtenis maakt. Er zijn meer bands die hier in slagen (ik zal het al eerder genoemde Radiohead nog maar een keer noemen), maar in tegenstelling tot de meeste andere bands verliest Moss het popliedje nooit uit het oog. Het maakt We Both Know The Rest Was Noise tot een onwaarschijnlijk knappe plaat, die niet onder doet voor zijn al even briljante voorgangers. Erwin Zijleman