Sam Roberts Band - Lo-Fantasy
Al weken weet ik niet wat ik nu aan moet met deze plaat. Het is een plaat die lekker klinkt, heel erg lekker zelfs, maar is het ook een goede plaat? Ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Word ik nu bij de neus genomen door de onweerstaanbare pop op deze plaat of klinkt het niet alleen heel erg lekker maar zit het ook verrassend goed in elkaar? Raakt de plaat alleen aan de oppervlakte of is er toch ook sprake van diepgang. Ik ga er tijdens het schrijven van deze recensie proberen uit te komen, maar oordeel vooral zelf als het niet lukt. Ik heb het trouwens over Lo-Fantasy van Sam Roberts Band. Lo-Fantasy opent met een track die de discogitaren van Chic combineert met de melancholische popliedjes van Aztec Camera, de charme van ABC, de poses van Spandau Ballet en een vleugje Roxy Music uit haar latere jaren om het af te maken. Het is een openingstrack die direct een glimlach op je gezicht tovert. Heel even is het feest tot de criticus in je wakker wordt en je je af gaat vragen of het nu in muzikaal opzicht verantwoord is of niet. Ook in de tracks die volgen strooit Sam Roberts Band driftig met invloeden. Veel van deze invloeden komen uit de jaren 80 en zijn afkomstig van bands die niet vies waren van het maken van pop met hitpotentie. Sam Roberts Band combineert dit met de muziek zoals bijvoorbeeld Maroon 5 die inmiddels al meer dan 10 jaar met veel succes maakt; muziek met soul maar ook muziek die uiteindelijk vooral als feel-good muziek is te typeren. Hier blijft het echter niet bij. Lo-Fantasy bevat ook een aantal songs die met een beetje fantasie van The Strokes of The Kooks hadden kunnen zijn en bovendien heeft een aantal songs op de plaat een psychedelisch tintje. De invloeden uit de 80s, psychedelica, synth-pop, powerpop, rock, funk en disco is verpakt in een knappe productie die van de hand van topproducer Youth blijkt te zijn. Youth heeft Lo-Fantasy voorzien van een vol, aanstekelijk en dansbaar geluid dat maar aan blijft zetten tot het noemen van namen. In één track van Heaven 17 naar Vampire Weekend en terug naar Aztec Camera? Het kan op het debuut van Sam Roberts Band. Luister onbevangen naar deze plaat en je kan de hele wereld aan. Moet je als criticus dan vragen willen stellen bij het wel erg lichtvoetige geluid van de band. Ik vind zo langzamerhand van niet. Ik probeer nu al weken om de vinger op de zere plek te leggen, maar de zere plek is er gewoon niet. Het debuut van Sam Roberts Band is niet alleen onweerstaanbaar lekker, maar volgens mij ook gewoon heel goed. Sam Roberts Band heeft natuurlijk goed geluisterd naar heel veel muziek uit het verleden en heeft er vervolgens de leukste puzzelstukjes uit gepikt. Dat is misschien nog niet zo moeilijk, maar probeer er vervolgens maar eens een nieuwe puzzel van te maken. Dat is een bijna onmogelijke opgave, maar Lo-Fantasy slaagt er in. Sam Roberts Band heeft een plaat die op van alles en nog wat lijkt, maar uiteindelijk met niets te vergelijken is. Het is een plaat waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden, maar het is ook een plaat die nieuwsgierigheid opwekt en die over het vermogen beschikt om door te groeien. Al met al een fascinerende plaat en een feestje. Win-win situatie als je het mij vraagt. Ben ik er toch nog uit. Erwin Zijleman
Al weken weet ik niet wat ik nu aan moet met deze plaat. Het is een plaat die lekker klinkt, heel erg lekker zelfs, maar is het ook een goede plaat? Ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Word ik nu bij de neus genomen door de onweerstaanbare pop op deze plaat of klinkt het niet alleen heel erg lekker maar zit het ook verrassend goed in elkaar? Raakt de plaat alleen aan de oppervlakte of is er toch ook sprake van diepgang. Ik ga er tijdens het schrijven van deze recensie proberen uit te komen, maar oordeel vooral zelf als het niet lukt. Ik heb het trouwens over Lo-Fantasy van Sam Roberts Band. Lo-Fantasy opent met een track die de discogitaren van Chic combineert met de melancholische popliedjes van Aztec Camera, de charme van ABC, de poses van Spandau Ballet en een vleugje Roxy Music uit haar latere jaren om het af te maken. Het is een openingstrack die direct een glimlach op je gezicht tovert. Heel even is het feest tot de criticus in je wakker wordt en je je af gaat vragen of het nu in muzikaal opzicht verantwoord is of niet. Ook in de tracks die volgen strooit Sam Roberts Band driftig met invloeden. Veel van deze invloeden komen uit de jaren 80 en zijn afkomstig van bands die niet vies waren van het maken van pop met hitpotentie. Sam Roberts Band combineert dit met de muziek zoals bijvoorbeeld Maroon 5 die inmiddels al meer dan 10 jaar met veel succes maakt; muziek met soul maar ook muziek die uiteindelijk vooral als feel-good muziek is te typeren. Hier blijft het echter niet bij. Lo-Fantasy bevat ook een aantal songs die met een beetje fantasie van The Strokes of The Kooks hadden kunnen zijn en bovendien heeft een aantal songs op de plaat een psychedelisch tintje. De invloeden uit de 80s, psychedelica, synth-pop, powerpop, rock, funk en disco is verpakt in een knappe productie die van de hand van topproducer Youth blijkt te zijn. Youth heeft Lo-Fantasy voorzien van een vol, aanstekelijk en dansbaar geluid dat maar aan blijft zetten tot het noemen van namen. In één track van Heaven 17 naar Vampire Weekend en terug naar Aztec Camera? Het kan op het debuut van Sam Roberts Band. Luister onbevangen naar deze plaat en je kan de hele wereld aan. Moet je als criticus dan vragen willen stellen bij het wel erg lichtvoetige geluid van de band. Ik vind zo langzamerhand van niet. Ik probeer nu al weken om de vinger op de zere plek te leggen, maar de zere plek is er gewoon niet. Het debuut van Sam Roberts Band is niet alleen onweerstaanbaar lekker, maar volgens mij ook gewoon heel goed. Sam Roberts Band heeft natuurlijk goed geluisterd naar heel veel muziek uit het verleden en heeft er vervolgens de leukste puzzelstukjes uit gepikt. Dat is misschien nog niet zo moeilijk, maar probeer er vervolgens maar eens een nieuwe puzzel van te maken. Dat is een bijna onmogelijke opgave, maar Lo-Fantasy slaagt er in. Sam Roberts Band heeft een plaat die op van alles en nog wat lijkt, maar uiteindelijk met niets te vergelijken is. Het is een plaat waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden, maar het is ook een plaat die nieuwsgierigheid opwekt en die over het vermogen beschikt om door te groeien. Al met al een fascinerende plaat en een feestje. Win-win situatie als je het mij vraagt. Ben ik er toch nog uit. Erwin Zijleman