Aztec Camera - High Land, Hard Rain - Expanded Edition
Er verschijnen de laatste weken zoveel interessante nieuwe releases dat de minstens even interessante reissues er een beetje bij inschieten. Daarom tot dusver nog geen aandacht voor de nieuwe uitgave van het debuut van Aztec Camera, maar deze reissue is echt veel te mooi om te laten liggen. Eerst maar een lesje geschiedenis. Aztec Camera werd in 1980 in Glasgow opgericht door Roddy Frame, die de touwtjes vervolgens gedurende een jaar of vijftien stevig in handen zou houden. Aztec Camera maakte uiteindelijk een zestal platen, waarvan ik persoonlijk Stray uit 1990 de beste vind. Vervolgens begon Roddy Frame aan een solocarrière, die tussen 1998 en 2006 helaas slechts drie platen opleverde. Surf uit 2002 is hiervan mijn persoonlijke favoriet en deze plaat kan zich wat mij betreft meten met het beste werk van Aztec Camera. Het begon voor Aztec Camera allemaal in 1983, met de release van het debuut van de band. High Land, Hard Rain verschijnt in de zomer van 1983 en viert daarom binnenkort zijn 31e verjaardag. Het is de meest succesvolle plaat van de band en volgens de critici ook de beste (al ben ik het daar persoonlijk niet mee eens). Op High Land, Hard Rain komt Aztec Camera in 1983 op de proppen met een geluid dat we nu typeren als een typisch jaren 80 geluid. Het is een geluid waarin Beatlesque popliedjes worden vermengd met dansbare ritmes en waarin zonnestralen en post-punk doom hand in hand gaan. Aztec Camera voegde hier een gezonde dosis Schotse eigenwijsheid aan toe en bleek hierdoor interessanter en langer houdbaar dan de meeste van haar soortgenoten. Op haar latere platen zou Aztec Camera kiezen voor meer ingetogen en over het algemeen wat melancholische muziek, maar op High Land, Hard Rain domineren de zonnestralen. Dat hoor je direct in opener Oblivious, dat folk, funk, soul, post-punk en pop samen smeedt in een nog altijd vrijwel onweerstaanbaar deuntje. Veel platen uit de jaren 80 klinken inmiddels hopeloos gedateerd, maar High Land, Hard Rain klinkt als je het mij vraagt nog altijd fris en urgent, net als de platen van soortgenoten Prefab Sprout. High Land, Hard Rain begint bij folky popsongs met een vleugje Beatles, die door zonnig klinkende akoestische gitaren en invloeden uit de Northern soul en de jazz een geheel eigen geluid krijgen. High Land, Hard Rain is aan de ene kant een zorgeloze popplaat met nagenoeg perfecte popliedjes, maar het is ook een plaat vol verrassingen. Die heb ik in 1983 maar ten dele ontdekt, waardoor High Land, Hard Rain me nu beter bevalt dan 31 jaar geleden. De reissue, die in Nederland overigens nog nauwelijks te krijgen is, komt uiteraard met veel en bij vlagen zeer interessant bonusmateriaal, maar zoals zo vaak is de hoofdmoot toch het interessantst. Ik ging Aztec Camera destijds pas vanaf haar tweede plaat (Knife uit 1984) echt waarderen, maar kan ook High Land, Hard Rain inmiddels op de juiste waarde schatten. Mijn oordeel: een 80s klassieker die in geen enkele platenkast mag ontbreken. Erwin Zijleman
Er verschijnen de laatste weken zoveel interessante nieuwe releases dat de minstens even interessante reissues er een beetje bij inschieten. Daarom tot dusver nog geen aandacht voor de nieuwe uitgave van het debuut van Aztec Camera, maar deze reissue is echt veel te mooi om te laten liggen. Eerst maar een lesje geschiedenis. Aztec Camera werd in 1980 in Glasgow opgericht door Roddy Frame, die de touwtjes vervolgens gedurende een jaar of vijftien stevig in handen zou houden. Aztec Camera maakte uiteindelijk een zestal platen, waarvan ik persoonlijk Stray uit 1990 de beste vind. Vervolgens begon Roddy Frame aan een solocarrière, die tussen 1998 en 2006 helaas slechts drie platen opleverde. Surf uit 2002 is hiervan mijn persoonlijke favoriet en deze plaat kan zich wat mij betreft meten met het beste werk van Aztec Camera. Het begon voor Aztec Camera allemaal in 1983, met de release van het debuut van de band. High Land, Hard Rain verschijnt in de zomer van 1983 en viert daarom binnenkort zijn 31e verjaardag. Het is de meest succesvolle plaat van de band en volgens de critici ook de beste (al ben ik het daar persoonlijk niet mee eens). Op High Land, Hard Rain komt Aztec Camera in 1983 op de proppen met een geluid dat we nu typeren als een typisch jaren 80 geluid. Het is een geluid waarin Beatlesque popliedjes worden vermengd met dansbare ritmes en waarin zonnestralen en post-punk doom hand in hand gaan. Aztec Camera voegde hier een gezonde dosis Schotse eigenwijsheid aan toe en bleek hierdoor interessanter en langer houdbaar dan de meeste van haar soortgenoten. Op haar latere platen zou Aztec Camera kiezen voor meer ingetogen en over het algemeen wat melancholische muziek, maar op High Land, Hard Rain domineren de zonnestralen. Dat hoor je direct in opener Oblivious, dat folk, funk, soul, post-punk en pop samen smeedt in een nog altijd vrijwel onweerstaanbaar deuntje. Veel platen uit de jaren 80 klinken inmiddels hopeloos gedateerd, maar High Land, Hard Rain klinkt als je het mij vraagt nog altijd fris en urgent, net als de platen van soortgenoten Prefab Sprout. High Land, Hard Rain begint bij folky popsongs met een vleugje Beatles, die door zonnig klinkende akoestische gitaren en invloeden uit de Northern soul en de jazz een geheel eigen geluid krijgen. High Land, Hard Rain is aan de ene kant een zorgeloze popplaat met nagenoeg perfecte popliedjes, maar het is ook een plaat vol verrassingen. Die heb ik in 1983 maar ten dele ontdekt, waardoor High Land, Hard Rain me nu beter bevalt dan 31 jaar geleden. De reissue, die in Nederland overigens nog nauwelijks te krijgen is, komt uiteraard met veel en bij vlagen zeer interessant bonusmateriaal, maar zoals zo vaak is de hoofdmoot toch het interessantst. Ik ging Aztec Camera destijds pas vanaf haar tweede plaat (Knife uit 1984) echt waarderen, maar kan ook High Land, Hard Rain inmiddels op de juiste waarde schatten. Mijn oordeel: een 80s klassieker die in geen enkele platenkast mag ontbreken. Erwin Zijleman