Dan Croll - Sweet Disarray
Ik heb deze plaat lang laten liggen omdat ik niet zo goed wist wat ik er mee aan moest, maar uiteindelijk kan ik er niet om heen: ik heb iets met deze plaat. Dan Croll is een Britse muzikant die eind vorig jaar hoog scoorde in de lijstjes met de mogelijke smaakmakers van 2014 en als je het mij vraagt maakt Dan Croll het waar. Meer dan waar zelfs. Sweet Disarray is een leuke plaat vol met frisse popliedjes die anders klinken dan alle andere platen met frisse popliedjes die ik in de kast heb staan. Dat ligt voor een deel aan de originele instrumentatie die een 80s geluid koppelt aan af en toe bijna kitscherige elektronica, exotische ritmes en de nodige verrassende wendingen. Maar ook de wijze waarop Dan Croll de muziek van de grote singer-songwriters uit de jaren 70 naar het heden haalt draagt absoluut bij aan de overtuigingskracht van Sweet Disarray. Het is overtuigingskracht die tot dusver weinig critici lijkt te beïnvloeden, want waar het debuut van Dan Croll in Nederland nauwelijks aandacht krijgt moet de plaat het in de VS en het Verenigd Koninkrijk vaak doen met behoorlijk negatieve recensies. In deze recensies wordt Dan Croll verweten dat hij wat al te makkelijk leentjebuur speelt bij anderen en mede hierdoor geen duidelijk eigen geluid heeft. Met het eerste punt ben ik het ten dele eens. Dan Croll laat zich inderdaad door 1001 dingen beïnvloeden. Van de perfecte popliedjes van Paul McCartney en Paul Simon uit de jaren 70 tot de meest uiteenlopende bands uit de jaren 80 (van The Thompson Twins tot Duran Duran) tot aanstekelijke synthpop, zwoele funk, Jack Johnson achtige feelgood muziek of sprankelende Afrikaanse muziek. Van makkelijk leentjebuur spreken is echter geen sprake, want ga er maar eens aanstaan om zoveel en zulke uiteenlopende invloeden te verwerken en toch nog met een consistent geluid op de proppen te komen. Het is een geluid dat wat mij betreft juist wel een duidelijk eigen geluid is. Sweet Disarray lijkt misschien bij oppervlakkige beluistering op 1001 dingen, maar het lijkt als geheel op helemaal niets. Dan Croll heeft een plaat vol met frisse en aanstekelijke popliedjes gemaakt, maar het is ook een plaat die verrast en verbaast. De hoofdbestanddelen van de muziek van Dan Croll zijn misschien folk en elektronica, de hoofdbestanddelen die je momenteel op (te)veel platen tegen komt, maar de Britse muzikant voegt er zoveel bijzondere invloeden aan toe dat Sweet Disarray wel degelijk de smaaksensatie is die de Britse media vorig jaar nog in hem zagen. De Britse media zijn inmiddels grotendeels afgehaakt, maar wat mij betreft onderscheidt Dan Croll zich met deze zwoele en inspirerende plaat wel met speels gemak van de middelmaat. Hype: nee. Smaakmaker: Ja. Erwin Zijleman
Ik heb deze plaat lang laten liggen omdat ik niet zo goed wist wat ik er mee aan moest, maar uiteindelijk kan ik er niet om heen: ik heb iets met deze plaat. Dan Croll is een Britse muzikant die eind vorig jaar hoog scoorde in de lijstjes met de mogelijke smaakmakers van 2014 en als je het mij vraagt maakt Dan Croll het waar. Meer dan waar zelfs. Sweet Disarray is een leuke plaat vol met frisse popliedjes die anders klinken dan alle andere platen met frisse popliedjes die ik in de kast heb staan. Dat ligt voor een deel aan de originele instrumentatie die een 80s geluid koppelt aan af en toe bijna kitscherige elektronica, exotische ritmes en de nodige verrassende wendingen. Maar ook de wijze waarop Dan Croll de muziek van de grote singer-songwriters uit de jaren 70 naar het heden haalt draagt absoluut bij aan de overtuigingskracht van Sweet Disarray. Het is overtuigingskracht die tot dusver weinig critici lijkt te beïnvloeden, want waar het debuut van Dan Croll in Nederland nauwelijks aandacht krijgt moet de plaat het in de VS en het Verenigd Koninkrijk vaak doen met behoorlijk negatieve recensies. In deze recensies wordt Dan Croll verweten dat hij wat al te makkelijk leentjebuur speelt bij anderen en mede hierdoor geen duidelijk eigen geluid heeft. Met het eerste punt ben ik het ten dele eens. Dan Croll laat zich inderdaad door 1001 dingen beïnvloeden. Van de perfecte popliedjes van Paul McCartney en Paul Simon uit de jaren 70 tot de meest uiteenlopende bands uit de jaren 80 (van The Thompson Twins tot Duran Duran) tot aanstekelijke synthpop, zwoele funk, Jack Johnson achtige feelgood muziek of sprankelende Afrikaanse muziek. Van makkelijk leentjebuur spreken is echter geen sprake, want ga er maar eens aanstaan om zoveel en zulke uiteenlopende invloeden te verwerken en toch nog met een consistent geluid op de proppen te komen. Het is een geluid dat wat mij betreft juist wel een duidelijk eigen geluid is. Sweet Disarray lijkt misschien bij oppervlakkige beluistering op 1001 dingen, maar het lijkt als geheel op helemaal niets. Dan Croll heeft een plaat vol met frisse en aanstekelijke popliedjes gemaakt, maar het is ook een plaat die verrast en verbaast. De hoofdbestanddelen van de muziek van Dan Croll zijn misschien folk en elektronica, de hoofdbestanddelen die je momenteel op (te)veel platen tegen komt, maar de Britse muzikant voegt er zoveel bijzondere invloeden aan toe dat Sweet Disarray wel degelijk de smaaksensatie is die de Britse media vorig jaar nog in hem zagen. De Britse media zijn inmiddels grotendeels afgehaakt, maar wat mij betreft onderscheidt Dan Croll zich met deze zwoele en inspirerende plaat wel met speels gemak van de middelmaat. Hype: nee. Smaakmaker: Ja. Erwin Zijleman