De Zweedse zangeres Lykke Li Zachrisson, beter bekend als Lykke Li, wordt sinds haar onverwachte wereldhit I Follow Rivers door velen gezien als popprinses. Dat heeft ze vooral te danken aan producer The Magician, die het weinig hitgevoelige origineel van haar vorige plaat Wounded Rhymes, voorzag van bijzonder aansprekende beats, waarna ook het Belgische Triggerfinger nog eens op heel andere wijze liet horen dat het zweverige origineel prima was te vertalen naar een radiovriendelijk popliedje. Het onverwachte en tweevoudige succes van I Follow Rivers heeft de bankrekening van Lykke Li waarschijnlijk goed gedaan en dat gun ik haar van harte, maar persoonlijk hoor ik I Follow Rovers toch het liefst in de wat onderkoelde versie van de ijsprinses Lykke Li.
Het onverwachte succes van Lykke Li heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat haar platenmaatschappij met andere ogen naar de Zweedse zangeres is gaan kijken en haar met andere verwachtingen de studio in heeft gestuurd voor het opnemen van haar derde plaat I Never Learn. Iedereen die, net als ik, bang was voor een met stevige beats opgetuigde nieuwe plaat van Lykke Li, kan ik geruststellen. I Never Learn blijft ver verwijderd van Lykke Li met het stempel van The Magician en ligt uiteindelijk toch vooral in het verlengde van zijn twee prachtige en eigenzinnige voorgangers Youth Novels uit 2008 en Wounded Rhymes uit 2011.
Lykke Li is nooit vies geweest van groots klinkende popliedjes met een bijna Phil Spectoriaanse productie en deze zijn ook op I Never Learn van de partij. Over het algemeen is de wederom door Björn Yttling (van Peter, Björn & John) geproduceerde plaat echter ingetogener en minder lichtvoetig dan zijn voorgangers. Dat heeft alles te maken met de liefdesbreuk die Lykke Li de afgelopen jaren moest meemaken en die van I Never Learn een echte breakup-plaat heeft gemaakt.
Ik kan er persoonlijk wel tegen als Lykke Li flink uitpakt met een overweldigend elektronisch klankentapijt dat je in de Zweedse popmuziek wel vaker hoort, maar het mooist zijn toch de ingetogen songs, waarin de zang van Lykke Li uit haar tenen komt en waarin je het leed van de songs af kunt scheppen. Love Me Like I’m Not Made Of Stone is de track die de meeste indruk maakt, met name vanwege de emotievolle vocalen, maar ook de meeste andere tracks op de plaat, allemaal geschreven door Lykke Li en Björn Yttling, zijn van het hoge niveau dat we inmiddels van de Zweedse zangeres gewend zijn.
Liefhebbers van pure singer-songwriter muziek zullen het waarschijnlijk nog steeds teveel pop vinden, want Lykke Li houdt de tradities van de perfecte Zweedse popmuziek in ere, maar een ieder die tegen een beetje pop kan zal genieten van deze mooie en intense plaat van de ijsprinses die dit keer warme tranen huilt. Ik vind het in ieder geval prachtig en dat had ik van te voren eerlijk gezegd niet verwacht. Erwin Zijleman
