Wat was Outside Love van Pink Mountaintops vijf jaar geleden een verrassend sterke plaat. Met de plaat vol psychedelische songs, de ene keer folky en de andere keer wat steviger, leek Pink Mountaintops opeens veel meer dan de hobbyband van Black Mountain voorman Stephen McBean en begon het verlangen naar een nieuwe plaat van de band. Op deze nieuwe plaat hebben we helaas bijna vijf jaar moeten wachten. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het succes van Black Mountain, al is ook van deze band inmiddels al bijna vier jaar geen nieuwe plaat meer verschenen.
De platen van Pink Mountaintops zijn de afgelopen tien jaar meerdere kanten op geschoten, waardoor de kans op meer van hetzelfde klein moest worden geacht. Dat is jammer, want van platen als Outside Love had ik nog wel een bescheiden stapeltje aangekund.
Het is er niet van gekomen, want Get Back is weer een wat andere plaat dan zijn voorganger. Waar Pink Mountaintops op Outside Love leek te kiezen voor een wat toegankelijker en meer ingetogen geluid, is het roer op Get Back weer volledig om gegaan. Get Back is een bij vlagen stevige en rauwe rockplaat en het is bovendien een plaat waarop het experiment de ruimte krijgt en het begrip compromis niet bestaat.
Op Get Back grossiert Pink Mountaintops in stevige rocksongs, maar het zijn zeker geen klassieke rocksongs zoals Black Mountain ze maakt. Get Back rockt lekker, maar het is ook een plaat die de luisteraar steeds weer op het verkeerde been zet.
Dat doet Pink Mountaintops door stevig te citeren uit de archieven van de lo-fi, door toch weer een flinke bak psychedelica open te trekken of door te experimenteren met atypische elektronica, blazers of vrouwenvocalen (tot raps aan toe).
Get Back is na enige gewenning echter vooral een echte rock ’n roll plaat met rauwe vocalen, geweldige riffs, meeslepende gitaarsolo’s, beukende drums, prima songs en invloeden die variëren van The Clash tot Nirvana, van Slayer tot Oasis, van The Smiths tot Iggy Pop en van Television tot Roxy Music.
De basis van de meeste songs is over het algemeen redelijk rechttoe rechtaan en toegankelijk, maar met bijdragen van onder andere J Mascis (Dinosaur Jr), leden van Godspeed! You Black Emperor en Cold War Kids en natuurlijk de experimenteerdrang van Stephen McBean, valt er ook altijd wel wat bijzonders te horen op de plaat.
Vijf jaar geleden vond ik Pink Mountaintops eigenlijk leuker dan Black Mountain en dat is nog steeds zo. Waar ik het kunstje van Black Mountain inmiddels wel ken, weet Pink Mountaintops wederom te verrassen met een plaat die even aanstekelijk als avontuurlijk is. Prima voor de broodnodige dosis rock ’n roll in je leven, maar ook prima bruikbaar om de fantasie weer eens stevig te prikkelen. Erwin Zijleman
