De naam Arc Iris zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, tot je weet wie er achter dit project zit. Arc Iris is immers het nieuwe project van Jocie Adams, die tot vorig jaar in de band The Low Anthem speelde. Jocie Adams heeft zich in Arc Iris omringd met een aantal bijzonder veelzijdige muzikanten en maakt op het titelloze debuut van de band muziek die maar zeer ten dele in het hokje roots past. Rootspuristen zijn daarom bij deze gewaarschuwd.
In de openingstrack lijkt er in eerste instantie nog niet zoveel aan de hand. De plaat opent heerlijk traditioneel en folky met wat vocale stembuigingen en een ongrijpbaar ritme als enige uitstapjes buiten de gebaande paden. Dat verandert echter snel, want aan het eind van de track neemt het aantal experimenten toe en in de tweede track gaat Arc Iris helemaal los. De band strooit dan driftig met bijna klassiek aandoende instrumenten en klinkt als Kate Bush in haar meest avontuurlijke dagen.
Arc Iris heeft een aantal multi-instrumentalisten in de gelederen en dat hoor je. Het geluid is vol en veelzijdig en biedt meer dan eens ruimte aan klassieke intermezzo’s vol strijkers en blazers. Jocie Adams voelt zich in deze setting als een vis in het water. Haar stem is niet altijd even vast, maar dat weerhoudt haar er niet van om flink wat vocale capriolen uit te halen en meestal brengt ze het er uitstekend af. Het zal een aantal luisteraars waarschijnlijk flink op de zenuwen werken, maar met mij doet het wel wat.
Het debuut van Arc Iris springt niet alleen van genre naar genre en van de hak op de tak, maar verbaast ook keer op keer met een prachtige instrumentatie en flink wat verrassende wendingen. Arc Iris bevalt mij het best als Jocie Adams kiest voor redelijk traditionele folk en de instrumentatie niet al te uitbundig is (al is dat in het geval van Arc Iris maar relatief). Aan de andere kant weet ik dat juist de variatie en de incidentele gekte de plaat zo levendig en fris houden.
Het debuut van Arc Iris doet af en toe wel wat denken aan de muziek van Joanna Newsom (ook niet voor iedereen een aanbeveling), maar over het algemeen creëert de band uit Massachusetts toch haar eigen muzikale universum. Het is een universum waarin Joanne Newsom kan worden verruild voor Björk, maar deze onmiddellijk weer plaats moet maken voor Andrew Bird en zo kan ik nog wel wat namen noemen.
Op het debuut van Arc Iris gebeurt zoveel dat het je soms duizelt. Ook na heel veel luisterbeurten zijn nog lang niet alle puzzelstukjes op hun plek gevallen wat resulteert in een bont kunstwerk zonder al teveel houvast. Het ene moment waan je je in een Amerikaanse nachtclub ten tijde van de drooglegging, het volgende moment maakt Arc Iris muziek van de toekomst.
Jocie Adams en haar medemuzikanten verdienen absoluut respect voor het getoonde muzikale lef, maar verdienen ook geduld. Alleen geduld gaat er immers voor zorgen dat het kwartje gaat vallen, waardoor deze opzienbarende plaat na enige tijd beter en toegankelijker begint te worden en steeds meer schoonheid zich aan de oppervlakte openbaart. Erwin Zijleman
