Op het anderhalf jaar geleden verschenen Dark Shoares klonk Strand Of Oaks een beetje als Bruce Springsteen’s Nebraska of als de muziek die Mark Kozelek in meerdere gedaanten maakt en dat is ook de muziek die domineerde op de voorgangers van deze plaat. Uiterst sobere folk dus en muziek waar de melancholie over het algemeen van afdruipt. Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, maar er was tot dusver, als je het mij vraagt althans, geen reden om heel druk te doen over Strand Of Oaks.
Moet dat dan wel na beluistering van HEAL? Het antwoord is ja, of beter gezegd JA!. Op HEAL horen we een Timothy Showalter die we nog niet kenden, althans niet van zijn platen. Openingstrack Goshen ’97 hakt er meteen lekker stevig in met beukende drums, gierende gitaren, stevige riffs en groots aandoende vocalen en refreinen. De associatie met Dinosaur Jr. dringt zich onmiddellijk op en dat is niet voor niets, want niemand minder dan Dinosaur Jr. gitarist J. Mascis is te horen in de openingstrack van HEAL. Deze openingstrack zet direct de toon.
Na zo’n geweldige opener wil je niet dat Strand Of Oaks weer vervalt in het oude (verstilde folk) kunstje en dat doet Timothy Showalter ook niet. Toch slaat Strand Of Oaks in de tweede track op de plaat weer een andere weg in en imponeert het met muziek die met een beetje fantasie van New Order had kunnen zijn.
Na de geweldige eerste twee tracks kan HEAL eigenlijk al niet meer stuk en wil je alleen maar veel meer. Dat meer krijg je op de rest van de plaat en ook op de rest van de plaat blijft Strand Of Oaks verbazen met verrassende invloeden. In de derde track hoor ik zelfs een vleugje progrock, maar Strand Of Oaks combineert dit op fraaie wijze met opvallende ritmes en wederom invloeden uit de 70s, 80s en 90s, waarbij ik vaak wat hoor van Smashing Pumpkins, maar ook onder andere Springsteen, Neil Young en zelfs (ik durf het bijna niet te zeggen) U2 om de hoek komen kijken.
De meeste songs op de plaat zijn zwaar aangezet met flink wat gitaren en elektronica en vermengen eigenlijk alle hierboven genoemde invloeden. Zonder te kunnen zeggen waar het precies op lijkt, klinkt HEAL vertrouwd in de oren en slaat het op fraaie wijze een brug tussen toegankelijke en eigenzinnige popmuziek, waarbij de balans in beide richtingen door kan slaan.
HEAL klinkt aanstekelijk, maar ook eigengereid. HEAL klinkt aangenaam, maar is ook rauw en confronterend, zeker in de donkere teksten van Timothy Showalter. In het prachtige JM neemt Timothy Showalter voor het eerst gas terug en eert hij op fraaie wijze voormalig Songs:Ohia en Magnolia Electric Co. voorman Jason Molina, aan wiens trieste overlijden vorig jaar nauwelijks aandacht werd besteed. Echt gas terug nemen doet Strand Of Oaks overigens nergens, want ook JM bevat weer een prachtige gitaarsolo, waarvan er overigens heel veel op HEAL staan.
Met HEAL heeft Strand Of Oaks een grootse plaat afgeleverd. Het meesterwerk dat er misschien altijd al in zat, openbaart zich in volle glorie. HEAL is zo’n plaat die je noot voor noot wilt meezingen, maar het is ook een plaat die uitnodigt tot het doen van steeds weer nieuwe ontdekkingen en het is ook een plaat die je raakt. Keihard. Zoals gezegd al een tijdje getipt als één van de mogelijke sensaties van het muziekjaar 2014 en daar is voor de afwisseling eens niets van gelogen. Erwin Zijleman
