Op Perfect Darkness koos Finian Greenhall wederom voor een intiem singer-songwriter geluid dat zijn gelijke niet kende en dat vooral naar heel veel meer smaakte.
Na de release van Perfect Darkness was Fink lange tijd op tournee, wat uiteindelijk ook nog resulteerde in de mooie live-plaat Wheels Turn Beneath My Feet. Die plaat deed nog meer uitzien naar het echte nieuwe werk en dat is nu dan eindelijk verschenen.
Hard Believer is een typische Fink plaat, maar dat betekent niet dat Fink op zijn nieuwe plaat verder gaat waar Perfect Darkness drie jaar geleden ophield. Hard Believer klinkt anders dan zijn voorganger, wat op zich wel weer typisch Fink is.
Vergeleken met Perfect Darkness is Hard Believer voorzien van een veel voller geluid en een wat uitbundigere productie. Waar Fink op zijn vorige plaat vooral vertrouwde op zijn stem en authentiek getokkel op zijn akoestische gitaar, worden er op Hard Believer nog flink wat instrumenten bij gesleept, waaronder de nodige elektronica, maar ook drums en gitaren. Ondanks alle toevoegingen klinkt de muziek van Fink echter bijna net zo sober, donker en indringend als we van de Brit gewend zijn.
Ook Hard Believer bevat ingetogen aandoende songs die zich over het algemeen in een laag tempo voortslepen en waarin de bijzondere stem van Fink voor een belangrijk deel de sfeer bepaalt. In een aantal songs voegt Fink slechts minimale accenten toe aan zijn door akoestische gitaar gedomineerde soms, maar een aantal andere songs zijn voorzien van stevig aangezette en bijzondere ritmes, van elementen uit de triphop en dub (waarmee Fink terugkeert naar zijn roots) of heel af en toe van bijna uit de bocht gierende gitaren.
Liefhebbers van het bijna verstilde werk van Fink zullen even moeten wennen aan het vollere geluid, maar persoonlijk vind ik het prachtig. Alle toegevoegde extra’s voorzien Hard Believer immers van heel veel dynamiek en diepgang, waardoor de songs van Fink nog makkelijker blijven verrassen en weten te betoveren.
Fink maakt inmiddels al bijna 15 jaar platen en in die 15 jaar is hij er in geslaagd om zich constant te vernieuwen en bovendien steeds weer een geluid neer te zetten dat afwijkt van het geluid van zijn soortgenoten, als die er al zijn.
Fink had altijd al het patent op bijna onnavolgbare songs, maar op Hard Believer overtreft hij zichzelf. De songs van Fink slaan keer op keer wegen in die je niet verwacht en het zijn soms ‘bumpy roads’. Op hetzelfde moment maakt Fink ook op zijn nieuwe plaat weer muziek die ik zeker niet als ontoegankelijk zou willen bestempelen.
Hard Believer staat vol met folky songs met wonderschone instrumenten, bijzondere teksten, zang die iets met je doet en songs die zowel nieuwsgierig maken als vermaken. Hard Believer is het volgende hoogtepunt in een oeuvre dat het volledig verdient om gekoesterd te worden en kan zomaar uitgroeien tot één van de hoogtepunten in dit oeuvre. Erwin Zijleman
