Laat je echter niet op het verkeerde been zetten door de titel en de cover van de nieuwe plaat van de Britse singer-songwriter Jon Allen. Deep River is immers in muzikaal opzicht precies het kalm voortkabbelende stroompje dat we momenteel zo hard nodig hebben.
Jon Allen maakt op zijn derde plaat geen geheim van zijn belangrijkste inspiratiebronnen. Deep River sluit aan bij de misschien ietwat brave, maar tegelijkertijd wonderschone folkrock uit de jaren 70. Denk aan de platen van Al Stewart en al zijn soortgenoten en je weet wat je kunt verwachten op Deep River van Jon Allen.
Deep River staat vol met folky popliedjes die doen verlangen naar een hangmat en die je bijna dwingen om de smartphone even niet op te laden. Het zijn popliedjes die vaak starten met een akoestische gitaar en hierna verder worden ingekleurd met onder andere strijkers en een mooi dragend orgeltje, maar Deep River bevat, zeker na de ingetogen aanloop, ook een aantal net wat stevigere songs, waarmee Allen aansluit bij de folkrock en bluesy rock van de jaren 70.
De instrumentatie op Deep River is over het algemeen mooi en verzorgd, maar het is ook een instrumentatie die volledig in dienst staat van de mooie en warme stem van Jon Allen. Jon Allen maakt misschien muziek die niet heel veel opzien hoeft te baren en die zich waarschijnlijk lastig kan onderscheiden van die van de concurrentie, maar de bijzonder mooie stem van Jon Allen tilt de songs op Deep River keer op keer naar een hoger plan. De stem van Jon Allen lijkt te bestaan uit gelijke delen Rod Stewart, Bob Dylan en Don Henley, waarbij het aangename van de laatste licht domineert over het rauwe van de eerste en het rasperige van de tweede.
In muzikaal opzicht is Deep River vooral een aangename plaat, maar als Jon Allen gaat zingen gebeurt er iets op de plaat. Ik ben er nog steeds niet uit of er nu heel veel opzienbarends gebeurt op Deep River van Jon Allen en ik niet net zo goed kan grijpen naar klassiekers uit het verleden, maar het positieve effect van de plaat doet me toch steeds weer grijpen naar de derde plaat van de muzikant uit Winchester. Hierbij helpt het dat Jon Allen geen one trick pony is. Na het folky begin van de plaat schakelt Allen halverwege moeiteloos over op soulvolle en bluesy pop, waarmee de Brit aansluiting vindt bij het hele contingent blue-eyed soulzangers, maar de Brit is ook niet vies van gruizerige en licht psychedelische songs die weer aan Daniel Lanois doen denken.
Deep River van Jon Allen heeft zo voor elk wat wils, waarbij de prettige sfeer op de plaat de gemene deler is. Deep River is uiteindelijk het langzaam kabbelende beekje waaraan we allemaal willen vertoeven. Of de plaat heel lang stand houdt durf ik niet te voorspellen, maar vooralsnog kan ik Deep River van Jon Allen maar moeilijk weerstaan. Erwin Zijleman
