Het is een plaat die tot dusver nog niet heel veel aandacht trekt en dat is ook wel te verklaren. Om te beginnen zingt Olga Bell op Krai uitsluitend in het Russisch. Dat is een taal die op het moment vooral wordt geassocieerd met de oorlogsretoriek van Vladimir Poetin en daar maak je nu even geen vrienden mee.
Het is echter niet alleen de taal die de nodige barrières opwerpt. Krai is een behoorlijk experimentele plaat waarop vele lagen vocalen centraal staan. Deze vocalen worden vervolgens gecombineerd met een al even onnavolgbare instrumentatie die bestaat uit lagen klassieke muziek, gitaren en elektronica. Dit alles wordt ook nog eens gegoten in songs die ver verwijderd blijven van de klassieke popsongs en ook geen moment toenadering zoeken tot deze klassieke popsongs.
Het levert een plaat op waarvan, ik in ieder geval, in eerste instantie geen chocola kon maken en eerlijk gezegd vind ik dat nog steeds moeilijk. Op hetzelfde moment heeft Krai door alle ongrijpbare elementen iets fascinerends en moet gezegd worden dat de uitvoering van de verschillende elementen keer op keer avontuurlijk en wonderschoon is.
Bij beluistering van muziek wil ik altijd graag verbanden leggen met de muziek van anderen, maar dat is in dit geval lastig. Zo heel af en toe heb ik bij beluistering van Krai associaties met de muziek van onder andere Björk, St. Vincent, Laurie Anderson, Kate Bush en de Bulgaarse zangeressen (Le Mystere Des Voix Bulgares) met wie de laatste zich enige tijd omringde, maar heel lang houden deze associaties geen stand.
Krai is deels een traditioneel aandoende Russische folkplaat. Olga Bell bezingt op Krai de grenzen van haar vaderland en deze blijken net zo grillig als het wereldnieuws doet vermoeden. Nu zou ik de gemiddelde Russische folkplaat waarschijnlijk niet uitzitten, maar Krai is veel meer dan dat. Olga Bell vertoefde het afgelopen decennium binnen de crème de la crème van de avant-gardistische New Yorkse muziekscene en heeft al deze invloeden ook meegenomen op haar soloplaat. Het zorgt er voor dat Krai uit een aantal lagen bestaat. Het zijn lagen die elkaar in eerste instantie vooral lijken te bevechten, maar uiteindelijk versterken ze elkaar.
Makkelijk is het allemaal niet. Krai is ook na vele keren horen nog altijd een plaat die flink tegen de haren in strijkt, maar zo heel af en toe is dat fijn. Het siert Olga Bell dat ze het aandurft om een plaat te maken die zover verwijderd is van het min of meer gangbare muzikale landschap, maar gezien haar vele kwaliteiten kan ze dit ook aan.
Mijn advies: luister een aantal malen naar Krai zonder te oordelen en zonder zelfs maar te proberen om de plaat te begrijpen. Luister vervolgens alleen naar de wonderschone muziek op de plaat en pak er pas na flinke gewenning de vocalen bij. Mogelijk krijgt de plaat je na verloop van tijd te pakken. Ik durf zelf nog altijd niet te beweren dat ik ook maar iets begrijp van deze plaat, maar zo af en toe zitten de bijzondere klanken op Krai vol toverkracht en bezwering. Erwin Zijleman
