De 15 van 2014: Nummer 1: Melanie de Biasio - No Deal

De muziekindustrie is weer begonnen aan haar zomerslaap en dat is altijd een mooi moment om terug te blikken op de eerste helft van het muziekjaar. Het muziekjaar 2014 is als je het mij vraagt een mooi muziekjaar. De echte klassiekers in de dop ontbreken misschien nog, maar 2014 heeft tot dusver wel het patent op veel lekker eigenzinnige plaatjes. De beste platen van het jaar kies ik, na lang wikken en wegen, pas in december, maar welke platen beluister ik in de hangmat deze zomer? Het zijn bijna allemaal platen die best wat meer aandacht hadden verdiend in de eerste helft van het jaar. Het zijn zeker niet de beste platen, maar wel platen die me op een of andere manier prikkelen. Keer op keer. Deze zomer presenteer ik de 15 van 2014, met vandaag nummer 1: No Deal van Melanie de Biasio. Voor mij de grote verrassing van 2014. Direct bij eerste beluistering was ik compleet verslingerd aan deze plaat en inmiddels kan ik al lang niet meer zonder.

Originele recensie gepubliceerd op 20 januari 2014

Compleet overdonderd ben ik door No Deal van Melanie de Biasio. Zeven songs telt de tweede plaat van de zangeres uit het Belgische Charleroi en het zijn zeven songs die dwars door de ziel snijden. 

No Deal is een plaat met een, zeker voor de popmuziek, unieke instrumentatie. Het is een jazzy instrumentatie die is verrijkt met allerlei opvallende en moeilijk te benoemen accenten. 

No Deal heeft door de instrumentatie een wat duistere en beklemmende sfeer, welke perfect past bij de imponerende stem van Melanie de Biasio. Het is een stem die nauwelijks te negeren is en het is bovendien een stem die in de meeste gevallen garant zal staan voor heel veel kippenvel. 

No Deal klinkt als de eerste plaat van Portishead waarbij de elektronica grotendeels is vervangen door echte instrumenten. De muzikanten die hebben bijgedragen aan No Deal slagen er in om een klankentapijt neer te leggen van een bijna onwerkelijke schoonheid. Het zijn klanken die steeds weer verbazen maar je hiernaast bedwelmen en doen hallucineren.

Jazz vormt de basis van de muziek op No Deal, maar de muzikanten op de plaat zijn ook niet vies van psychedelica en kunnen bovendien probleemloos worden ingehuurd voor de volgende film van David Lynch. 

Wat zo bijzonder is aan No Deal is dat de muzikanten alle ruimte krijgen om te schitteren (en dat doen ze, met wat mij betreft een glansrol voor de drummer), maar tegelijkertijd staan ze volledig in dienst van de stem van Melanie de Biasio. Als Melanie de Biasio zingt houdt de band zich in en pas als de Belgische zangeres zwijgt mag er vrijer gemusiceerd worden, waarvoor in de lange tracks op No Deal gelukkig volop ruimte is. Zonder haar band had Melanie de Biasio nooit zo’n sterke en indringende plaat als No Deal kunnen maken, maar tegelijkertijd is de Belgische zangeres de ster op de plaat. Melanie de Biasio is zo’n zangeres die in meerdere genres uit de voeten kan, maar op haar best is wanneer deze genres samensmelten tot een uniek geluid. 

No Deal is in muzikaal opzicht een unieke plaat, maar ook in vocaal opzicht laat de muziek van de zangeres uit Wallonië zich nauwelijks vergelijken met de muziek van anderen. De meeste zangeressen van het moment denken dat het nodig is om een song van de eerste tot de laatste noot vol te blazen met hun stem, maar Melanie de Biasio laat horen hoe belangrijk doseren is. Als Melanie de Biasio zingt is ze op hetzelfde moment Beth Gibbons, Shirley Bassey, Nina Simone en Billie Holiday, maar niet zingen is op No Deal bijna net zo belangrijk als wel zingen. 

In de spannende passages waarin haar band de hoofdrol speelt verlang je ondanks de schoonheid van de muziek naar de vocalen van Melanie de Biasio, maar op hetzelfde moment weet je dat No Deal veel minder mooi zou zijn geweest als Melanie de Biasio de 33 minuten die de plaat duurt compleet zou hebben gevuld met haar stem. 

No Deal is een spannende en intrigerende plaat, maar bij vlagen is het ook hartverscheurend mooi en aangrijpend. Wanneer Melanie de Biasio aan het eind van de plaat het van Nina Simone bekende I’m Gonna Leave You aanpakt worden Nina Simone en Billie Holiday heel even tot leven gebracht om de Belgische zangeres naar nog wat grotere hoogten te tillen. No Deal van Melanie de Biasio grijpt je vanaf de eerste noot bij de strot en is niet van plan om nog los te laten. Een plaat van een bijna beangstigende schoonheid, ga dat horen. Erwin Zijleman