De 15 van 2014: Nummer 10: Kalle Mattson - Someday, The Moon Will Be Gold

De muziekindustrie is weer begonnen aan haar zomerslaap en dat is altijd een mooi moment om terug te blikken op de eerste helft van het muziekjaar. Het muziekjaar 2014 is als je het mij vraagt een mooi muziekjaar. De echte klassiekers in de dop ontbreken misschien nog, maar 2014 heeft tot dusver wel het patent op veel lekker eigenzinnige plaatjes. De beste platen van het jaar kies ik, na lang wikken en wegen, pas in december, maar welke platen beluister ik in de hangmat deze zomer? Het zijn bijna allemaal platen die best wat meer aandacht hadden verdiend in de eerste helft van het jaar. Het zijn zeker niet de beste platen, maar wel platen die me op een of andere manier prikkelen. Keer op keer. Deze zomer presenteer ik de 15 van 2014, met vandaag nummer 10: Someday, The Moon Will Be Gold van Kalle Mattson. Niet alleen een geweldige rootsplaat, maar ook een rootsplaat die op fraaie en opvallende wijze buiten de lijntjes kleurt.

Originele recensie gepubliceerd op 5 april 2014

Voor minder bekend of zelfs miskend talent in het rootssegment reizen we deze week af naar het hoge noorden. Kalle Wainio is afkomstig uit het Canadese Sault Ste. Marie, maar opereert al een aantal jaren vanuit Ottawa. Vanuit de Canadese hoofdstad maakt hij al een aantal jaren platen onder de naam Kalle Mattson, maar deze zijn we eerlijk gezegd allemaal ontgaan. 

Zijn laatste plaat, Someday, The Moon Will Be Gold is me zeker niet ontgaan. Nadat ik hooguit een minuut van de plaat had gehoord, wist ik dat dit zo’n zeldzame plaat is waarvoor een BLOG als de krenten uit de pop bestaat. 

Someday, The Moon Will Be Gold opent groots en meeslepend en klinkt alsof Springsteen en zijn E-Street band de Mariachi trompetten van Calexico hebben ingehuurd. An American Dream is zo’n song waar je onmiddellijk verliefd op wordt, maar Kalle Mattson weet ook direct te verrassen door moeiteloos te schakelen tussen bombast en intimiteit en overtuigt bovendien met een stem die in het begin op van alles, maar uiteindelijk op niets lijkt. 

Na zo’n geweldige openingstrack kan de rest van de plaat eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar dit gaat niet op voor Someday, The Moon Will Be Gold. Na de grootse opener keert Kalle Mattson terug met een uiterst ingetogen folksong die imponeert, ruimschoots voordat de fraaie gitaarlijnen en de intense zang gezelschap krijgen van blazers (trompet en de fameuze flügelhorn) en andere instrumenten. 

Ook in de tracks die volgen combineert Kalle Mattson ingetogen songs met een fascinerende en vrijwel zonder uitzondering wonderschone instrumentatie. Hierin kunnen de opvallende blazers een hoofdrol opeisen, maar Someday, The Moon Will Be Gold valt ook op door bijna hypnotiserend drumwerk (dat doet denken aan de platen en producties van Daniel Lanois) en door bijzonder fraai gitaarwerk dat varieert van sober en ingetogen tot vol en uitbundig.

Door de hele bijzondere instrumentatie en het gemak waarmee Kalle Mattson schakelt tussen genres, is Someday, The Moon Will Be Gold geen typische rootsplaat. In een aantal tracks doet de muziek van de Canadees nadrukkelijk denken aan een band als Beirut, maar Kalle Mattson is ook niet vies van pure powerpop of stevige rock en schuurt vanwege de dynamiek en de experimenten ook tegen een band als Wilco aan, terwijl de songs waarin de wolkeloze blauwe lucht domineert juist weer wat hebben van Fleet Foxes. 

Someday, The Moon Will Be Gold volgt op het overlijden van de moeder van Kalle Mattson, waardoor de plaat een melancholische ondertoon heeft. Desondanks word ik iedere keer weer heel vrolijk van een plaat die eigenlijk alleen maar beter wordt. 

Het blijft tot dusver redelijk stil rond Kalle Mattson, maar een ieder die naar Someday, The Moon Will Be Gold luistert, kan alleen maar concluderen dat we hier te maken hebben met een groot talent en een plaat van een bijna zeldzame kwaliteit en schoonheid. Erwin Zijleman