De band is misschien niet meer zo productief als in haar beginjaren en viel een jaar of vier geleden toch wat tegen met haar vorige plaat Transference, maar met haar nieuwe plaat They Want My Soul laat Spoon horen dat het het maken van onweerstaanbare maar tegelijkertijd inventieve rockmuziek nog altijd niet verleerd is.
Het is rockmuziek die het beste van een aantal decennia rockmuziek lijkt te combineren, maar tegelijkertijd fris en eigenzinnig klinkt. They Want My Soul klinkt hierdoor enerzijds als een omgevallen platenkast, maar hiernaast minstens net zoveel als Spoon. De omgevallen platenkast hoor je direct in de openingstrack. Spoon opent als The Rolling Stones in hun beste jaren, schakelt vervolgens over naar Red Hot Chili Peppers en komt uiteindelijk via 10CC in topvorm toch weer bij Spoon uit.
Deze veelkleurigheid hoor je eigenlijk in alle tracks op de plaat. Spoon houdt van monumentale gitaarriffs, maar kleurt haar muziek net zo makkelijk in met dromerige elektronische soundscapes. Spoon houdt van aanstekelijke melodieën, maar is ook niet vies van naar Krautrock neigende experimenten. They Want My Soul is hierdoor een plaat die direct aanmoedigt tot meedeinen op de aangename en aanstekelijke klanken, maar het is ook een plaat die aanvoelt als een ontdekkingsreis langs steeds weer nieuwe maar altijd adembenemende bestemmingen vol verrassende wendingen.
Op haar vorige plaat klonk Spoon zoals gezegd net wat minder geïnspireerd, maar They Want My Soul is er weer een die zich kan meten met de Spoon klassiekers uit het verleden. They Want My Soul is hoorbaar gemaakt met veel plezier, waardoor de chemie tussen de bandleden weer helemaal terug is en de songs stuk voor stuk naar een hoger plan worden getild.
They Want My Soul is een plaat die zoals gezegd associaties oproept met een omgevallen platenkast, maar op hetzelfde moment ken ik eigenlijk geen enkele andere band als Spoon. De muziek van Spoon is een veelkleurige lappendeken, maar het is ook muziek die ondanks zijn grote diversiteit klinkt als een eenheid. Hierbij speelt de fantastische productie van Joe Chiccarelli (My Morning Jacket) en Dave Fridmann (The Flaming Lips) ongetwijfeld een belangrijke rol, want wat klinkt de nieuwe plaat van Spoon strak en urgent. Het is een bij vlagen volle productie, maar iedere noot lijkt functioneel.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, maar het meest ben ik toch weer onder de indruk van de vocalen van Britt Daniel die dit keer het beste van Anthony Kiedis, John Lennon en Kurt Cobain lijkt te verenigen.
They Want My Soul is al met al een mooie en waardevolle aanvulling op het al zo indrukwekkende oeuvre van Spoon. Iedereen die dit oeuvre kent weet inmiddels dat They Want My Soul in de categorie ‘verplichte aanschaf’ valt. Erwin Zijleman
