Dat is op zich niet zo vreemd, want sinds het bestaan van deze BLOG verscheen slechts één cd van de hand van de oude meester; het volgens de critici nogal teleurstellende Mojo uit 2010.
Hoewel Tom Petty inmiddels zo’n 40 jaar mee doet met de allergrootsten in de Amerikaanse muziek scene schittert zijn werk door afwezigheid in mijn toch aardig goed gevulde platenkast. Damn The Torpedoes uit 1979 heb ik uiteraard in huis, maar verder dan Full Moon Fever uit 1989 kom ik vervolgens niet.
Ik had dan ook geen hoge verwachtingen van het samen met zijn onafscheidelijke band The Heartbreakers gemaakte Hypnotic Eye, maar na de plaat een aantal keren gehoord te hebben, kan ik alleen maar concluderen dat Tom Petty een prima plaat heeft afgeleverd.
Hypnotic Eye is een lekkere rauwe plaat zonder al te veel poespas.
Petty draait zoals gezegd inmiddels zo’n 40 jaar mee en in die 40 jaar is er niet zo gek veel veranderd. Tom Petty maakt nog altijd muziek waarvoor ooit het hokje Heartland rock is bedacht; rock met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek die het uitstekend doet op de vele radiozenders die niets anders doen dan het laten horen van Amerikaanse rootsmuziek.
Hypnotic Eye voegt hier nog wat invloeden aan toe, waaronder invloeden uit de psychedelica, uit de jazz, uit de garagerock en uit de new wave. Ik ben geen groot kenner van het oeuvre van Tom Petty en heb daarom bij beluistering van Hynotic Eye vooral associaties met de muziek van anderen. Bob Dylan (de stem), Traveling Wilburys (waarvan Tom Petty zelf ook deel uit maakte), Springsteen (het grootse en meeslepende), Elvis Costello (het vleugje new wave), John Hiatt (de doorleving) en ZZ Top (de blues) zijn de namen die nu bij me op komen, maar bij volgende beluistering duiken er ook vast weer andere namen op, waarbij de garagerockers uit het verleden zeker niet mogen worden vergeten.
Hypnotic Eye bewandelt vooral bekend terrein, maar waar veel platen in dit genre het moeten hebben van grootse producties, hebben Tom Petty en zijn band een plaat gemaakt die op een verloren namiddag live lijkt ingespeeld. De muziek van Tom Petty en The Heartbreakers heeft hierdoor een rauwe energie die iets met me doet. Hypnotic Eye kan de bluesgitaren heerlijk ingetogen laten janken, maar is ook niet bang voor het stevigere werk of juist meer psychedelisch werk.
Petty komt op zijn nieuwe plaat niet op de proppen met songs die makkelijk blijven hangen. Hypnotic Eye klinkt meer dan eens als een lange jamsessie waarin het een beetje zoeken is naar de structuur, maar toch is het zeker geen ontoegankelijke plaat. Hypnotic Eye is zo’n plaat die het altijd prima doet op de achtergrond, maar het is ook een plaat die meer aandachtige beluistering verdient en de luisteraar hiervoor zal belonen.
Tom Petty steekt op zijn nieuwe plaat immers zijn nek uit en komt op de proppen met een rauwe en intense plaat die geen compromissen doet. In eerste instantie vond ik het vooral leuk, maar zo langzamerhand begin ik toch behoorlijk verslaafd te raken aan deze heerlijke rockplaat van een oude meester die net wat minder krediet krijgt dan zijn tijdgenoten, maar absoluut de aandacht van iedere muziekliefhebber verdient. Prima plaat. Echt. En hij wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman
