Ook mijn verwachtingen met betrekking tot dit debuut waren bijzonder hoog. Aan de hoogtijdagen van Massive Attack bewaar ik immers goede herinneringen en Fiona Apple schaar ik onder mijn favorieten c.q. muzikale helden.
Mede hierdoor viel Goddess in eerste instantie toch wat tegen. Ik hoor op het debuut van Jillian Banks inderdaad wel wat van Massive Attack, maar weinig tot niets van Fiona Apple.
Nadat ik me eenmaal over deze teleurstelling heen had gezet, begon het debuut van Banks echter toch wel te groeien en inmiddels heb ik wel wat met deze plaat. Denk op zoek naar vergelijkingsmateriaal niet langer aan Massive Attack en zeker niet aan Fiona Apple, maar denk aan platen van veel recentere datum en met name aan die van Lorde en London Grammar. Ook dit is overigens vergelijkingsmateriaal dat niet oneindig mee gaat, want Jillian Banks heeft ondanks haar leeftijd (ze is pas 26) en haar debuterende status een opvallend eigen geluid gecreëerd.
Het is een geluid dat wordt bepaald door donkere en soms bijna beklemmende elektronische klankentapijten (deels afkomstig van Sohn), door tegendraadse ritmes en door een stem die heel veel kanten op kan.
De stem van Jillian Banks is absoluut een van de meest bijzondere ingrediënten op Goddess. Banks kan net zo vervreemdend klinken als Lorde, maar kan ook imponeren met een soulvolle strot of beangstigen met een stem als een misthoorn.
De veelzijdigheid van de stem van Jillian Banks en haar constante schakelen tussen zwoel verleiden en stevig uithalen voorzien Goddess van veel dynamiek. Het is dynamiek die weer prachtig contrasteert met de wat onderkoelde en vaak lome instrumentatie op de plaat. Het is overigens een instrumentatie die voornamelijk de lagere noten op het keyboard gebruikt (heb ik toch nog een overeenkomst met de muziek van Fiona Apple gevonden).
Goddess valt op door betoverend mooie, maar ook vaak wat beklemmende of op zijn minst donkere klanken. Het zijn klanken die eindeloos uit lijken te waaien, maar Banks houdt haar songs in het gareel door gebruik te maken van sturende of juist alle kanten op schietende ritmes.
Door het bijzondere elektronische klankentapijt en de veelzijdige stem van Jillian Banks weet Banks zich op haar debuut met gemak te onderscheiden van haar in het R&B segment opererende soortgenoten en slaat ze, net als Lorde, een brug naar de muziekliefhebber die van wat meer muzikale uitdagingen houdt.
Zelf koester ik het debuut van Banks inmiddels en is het, zeker als de zon onder is, een uiterst sfeervol einde van de dag. De verwachtingen waren zoals gezegd (te) hooggespannen, maar wat mij betreft maakt Banks ze nog waar ook. Erwin Zijleman
