Haar zwoele Bossa Nova wist een breed publiek te betoveren en had uiteindelijk ook invloed op met name de Franse popmuziek waarin de fameuze zuchtmeisjes in Bossa Nova een extra middel ter meedogenloze en zwoele verleiding zagen.
Bebel Gilberto was de afgelopen tien jaar wat minder productief en maakte ook wat minder indruk met de platen die ze wel uitbracht, waardoor ze werd ingehaald door eigenzinnigere Braziliaanse zangeressen als CéU en Cibelle.
Bebel Gilberto’s nieuwe plaat, Tudo, kon ik echter niet laten liggen en daar heb ik geen spijt van. Tudo is naar verluid Bebel Gilberto’s breakup-plaat en klinkt inderdaad wat minder zonnig dan Tanto Tempo al weer 14 jaar geleden deed.
De wat zoetsappige openingstrack lijkt zo weggelopen uit de jaren 70, maar in de tweede track keert de van Bebel Gilberto bekende Bossa Nova terug. Ik versta geen woord Portugees, maar aan de songs op Tudo hoor je wel dat Bebel Gilberto het leven even door een net wat donkerdere bril bekijkt.
Bossa Nova bestaat bijna per definitie uit zonnestralen, maar de zon schijnt niet zo fel als we van de muziek van Bebel Gilberto gewend zijn. Het maakt Tudo zowel geschikt voor lome zondagochtend als voor donkere avonden.
Bebel Gilberto heeft de overwegend langzame tracks op de plaat voorzien van een ingetogen en buitengewoon sfeervolle instrumentatie, die prachtig kleurt bij haar nog altijd zwoele vocalen.
Tudo bevat absoluut elementen uit de Bossa Nova, maar het is zeker geen typische Bossa Nova plaat. De plaat bevat immers minstens net zoveel en misschien zelfs wel nog wel meer invloeden uit de jazz, al is het jazz met een Braziliaans tintje.
Bebel Gilberto zingt op Tudo overwegend in het Portugees, maar heeft ook een aantal Franstalige en Engelstalige tracks opgenomen, wat de plaat nog wat veelkleuriger maakt dan hij al is.
Na eerste beluistering van Tudo verlangde ik stiekem naar de zonnigere klanken van Tanto Tempo of de platen van CéU, maar Tudo is een plaat die langzaam maar zeker je hart verovert.
Bebel Gilberto verraste in het verleden met lekker lichtvoetige muziek, maar ze kan ook muziek maken die de luisteraar moet ontroeren met melancholie in plaats van lichtvoetigheid. Dat ontroeren gaat Bebel Gilberto op Tudo makkelijk af, waarbij het niet eens zoveel uitmaakt of ze haar eigen songs vertolkt of verrast met een opvallend trefzekere versie van Neil Young’s Harvest Moon.
Tudo is wat minder geschikt voor een zomers feestje dan de vorige platen van Bebel Gilberto, maar wanneer het feest er op zit, de rust is teruggekeerd en het tijd is voor bezinning is het een aangename metgezel, die bovendien voorlopig alleen maar beter lijkt te worden. Erwin Zijleman
