Dat heeft alles te maken met het feit dat ik de platen uit de eerste postpunk golf van de late jaren 70 en vroege jaren 80 nog altijd koester. Waarom luisteren naar Interpol, Franz Ferdinand, Editors en White Lies, als je ook de klassiekers van Joy Division, Echo & The Bunnymen en Gang Of Four uit de kast kunt trekken? Ik weet het eerlijk gezegd niet.
Ik doe het toch af en toe omdat de nieuwe lichting postpunk platen zo geweldig klinkt en er af en toe natuurlijk ook wel eens een plaat tussen zit die meer doet dan het reproduceren van de klassiekers uit het verleden.
De uit New York afkomstige band Interpol, één van de pioniers van de tweede postpunk golf, deed dat wat mij betreft in eerste instantie niet, maar de vier jaar geleden titelloze vierde plaat van de band wist me te verrassen met een geluid dat nadrukkelijk teruggreep op de klassiekers uit het verleden, maar ook iets toevoegde aan deze klassiekers.
Het is de afgelopen vier jaar stil geweest rond Interpol, maar met El Pintor is de band terug. El Pintor doet eigenlijk hetzelfde als de vorige plaat van de band met me deed. Interpol maakt nog altijd geen geheim van haar belangrijkste invloeden (naast bovengenoemde bands ook zeker The Sound en voormalig stadgenoten Television), maar het heeft inmiddels ook een geluid dat los kan worden gezien van de postpunk uit een inmiddels ver verleden.
Toch is El Pintor geen logisch vervolg op zijn vier jaar oude voorganger. Waar deze voorganger echt nieuwe wegen in sloeg, laat El Pintor toch meer het bekende Interpol geluid horen. Het is een groots geluid dat gemaakt lijkt voor grote stadions of nog grotere festival weides. Het is een geluid dat makkelijk verleidt met zwaar aangezette bassen, diepe drums, heerlijk atmosferische gitaarloopjes en de altijd wat weemoedige vocalen die inmiddels nauw zijn verbonden met het genre.
Interpol grijpt op El Pintor terug op een oud kunstje, maar de plaat is zeker geen overbodige herhalingsoefening. Zeker wanneer de band wat gas terug neemt maakt Interpol indruk met geweldige songs, maar ook als de gashendel weer wordt opengedraaid houdt Interpol een buitengewoon hoog niveau vast en weet het, meer dan de meeste van haar soortgenoten, iets toe te voegen aan het klassieke postpunk geluid.
Ik ben er nog steeds niet uit of El Pintor nu een bijzondere plaat is of gewoon een goede plaat, maar waar maak ik me druk om als de plaat iedere keer weer net wat trefzekerder uit de speakers komt en keer op keer garant staat voor veertig minuten veel luisterplezier?
Interpol heeft met El Pintor een oerdegelijke postpunk plaat van hoog niveau gemaakt. Er zijn genoeg redenen te bedenken om uiteindelijk te concluderen dat dit niet genoeg is, maar deze keer laat ik het gevoel spreken: Heerlijke plaat! Erwin Zijleman
