Paul Collins had de oudste rechten, waardoor de Britse band formeel de naam The English Beat moest dragen, maar zeker in Europa denken we bij The Beat direct aan de (overigens ook zeker niet slechte) Britse ska band en niet aan de Amerikaanse powerpop band.
Het werkelijk geweldige titelloze debuut van de Amerikaanse versie van The Beat trok hierdoor in Europa nauwelijks aandacht en ook de als Paul Collins’ Beat uitgebrachte, en eveneens uitstekende, tweede plaat ging roemloos ten onder. Liefhebbers van powerpop kan ik met klem adviseren om de platen van de Amerikaanse versie van The Beat alsnog te beluisteren, want het zijn inmiddels klassiekers in de Amerikaanse powerpop. Hetzelfde geldt overigens voor de platen van de band die Paul Collins nog voor The Beat formeerde; The Nerves.
Mede door het gedoe met de naam viel het doek voor The Beat ergens halverwege de jaren 80, waarna Paul Collins aan een solocarrière begon. Deze solocarrière is me tot dusver eerlijk gezegd compleet ontgaan. Naar verluid maakte Paul Collins in eerste instantie countryrockplaten en keerde hij pas later terug naar de powerpop, waarna hij zich op zijn vorige, uit 2010 stammende, plaat, zelfs uitriep tot de koning van het genre. Collins was de afgelopen decennia naar verluid een cultheld in Spanje, maar de rest van de wereld vergat de man die de powerpop op de kaart zette, maar hier nooit enig krediet voor kreeg.
Met Feel The Noise is Paul Collins echter terug. Paul Collins is inmiddels heel wat jaartjes ouder geworden, maar klinkt op Feel The Noise nog altijd als de jonge hond van ruim 35 jaar geleden. Feel The Noise eert nadrukkelijk het klassieke powerpop geluid en het is een geluid dat nog niets van zijn glans, kracht en urgentie heeft verloren.
Liefhebbers van muzikale hoogstandjes zijn bij Paul Collins nog altijd aan het verkeerde adres. Feel The Noise grossiert in aanstekelijke powerpopsongs zonder al te veel pretenties of tierelantijntjes. Zeker in tekstueel opzicht graait Paul Collins wel erg opzichtig in de bak met rock ’n roll clichés, maar hij komt er mee weg.
Ook in muzikaal opzicht lijkt Collins over het algemeen netjes binnen de lijnen van het mede door hemzelf uitgevonden genre te kleuren, maar bij aandachtige beluistering hoor je dat Collins ook een aantal malen de grenzen van het genre opzoekt en bruggen slaat met de andere genres die hem aan het hart liggen.
Feel The Noise is daarom meer dan een herhalingsoefening, maar het is boven alles een plaat met vrijwel onweerstaanbare popsongs. Paul Collins schreef ze een eeuwigheid geleden voor The Beat, maar hij is het nog altijd niet verleerd. Collins is in al die jaren hooguit wat gruiziger en doorleefder gaan klinken, maar is verder nog steeds de angry young man van ruim 35 jaar geleden. Het gaat misschien wat ver om jezelf uit te roepen tot de “King of Powerpop”, maar afgaande op de kwaliteit van Feel The Noise valt er weinig tot niets op af te dingen. Erwin Zijleman
