Walt Aldridge kende de verleidingen en gevaren van de muziekscene en had daarom voor dochter Hannah een carrière als klassiek pianiste in gedachten. Het is er niet van gekomen, want met Razor Wire treedt Hannah Aldridge in de voetsporen van haar vader.
Hannah Aldridge is pas 26, maar klinkt op haar debuut opvallend rauw en doorleefd. Het is een debuut dat aansluit op de muziek die ze als kind met de paplepel kreeg ingegoten al hebben invloeden uit de folk, country en rootsrock het uiteindelijk gewonnen van de invloeden uit de Southern soul.
Op Razor Wire wordt Hannah Aldridge bijgestaan door een solide spelende band, die zowel een stevig rockgeluid als een traditioneler akoestisch geluid neer kan zetten. Het zijn twee geluiden die allebei uitstekend passen bij de krachtige stem van Hannah Aldridge, die zeker in de wat stevige tracks doet denken aan power zangeressen als Maria McKee en Tift Merritt, maar ook verrassend ingetogen kan klinken wanneer ze zich slechts laat begeleiden door een akoestische gitaar.
Hannah Aldridge noemt haar muziek zelf Dark Americana en dat is geen gekke omschrijving. Het donkere hoor je niet direct terug in haar muziek, maar moet vooral gezocht worden in de teksten van de songs op Razor Wire. Hannah Aldridge is pas 26, maar heeft al het nodige persoonlijke leed achter de kiezen of kan overtuigend doen alsof. Het geeft haar muziek een bijzondere lading, waarmee Razor Wire zich weet te onderscheiden van de 1001 andere platen die het afgelopen jaar in dit genre zijn verschenen.
Razor Wire bevat voornamelijk eigen songs en covert hiernaast Jason Isbell’s Try, waarvoor ze voor de afwisseling Isbell’s band The 400 Unit leende. De songs van Hannah Aldridge zitten knap in elkaar bouwen de spanning in de meeste gevallen mooi op, zodat de Amerikaanse singer-songwriter haar songs ingetogen kan openen en langzaam maar zeker los kan gaan.
Zeker in vocaal opzicht maakt Hannah Aldridge op Razor Wire heel veel indruk, maar omdat het ook in muzikaal opzicht smullen is (let vooral op het fraaie gitaarwerk) en Hannah Aldridge ook nog eens indringende verhalen vertelt, stijgt Razor Wire uiteindelijk vrij makkelijk boven debuten van de soortgenoten van Hannah Aldridge uit.
Razor Wire is in de Verenigde Staten inmiddels een half jaar uit en heeft niet heel veel gedaan, mogelijk omdat Hannah Aldridge zich niet makkelijk in een van de bravere hokjes van de Amerikaanse rootsmuziek laat duwen. Daar houden we in Europa wel van, dus laten wij deze getalenteerde dame met zijn allen omarmen. Razor Wire is er zeker goed genoeg voor. Erwin Zijleman
Razor Wire van Hannah Aldridge heeft de Nederlandse platenzaken nog niet bereikt, maar zoals zo vaak in dit soort gevallen biedt het onvolprezen cdbaby uitkomst: http://www.cdbaby.com/cd/hannahaldridge1