Het is in dit geval helaas een bijzonder prijzige reissue, want voor Start Together 1994-2006 van Sleater-Kinney moet heel diep in de buidel worden getast.
Er staat wel wat tegenover, want het gaat hier om een zeer gelimiteerde box-set (slechts 3.000 exemplaren wereldwijd) met alle zeven platen van Sleater-Kinney op gekleurd vinyl (iedere plaat in een ander kleurtje). Een fraai uitgevoerd boekwerk maakt de release, die in de Verenigde Staten al is uitverkocht en daarom ongetwijfeld zal uitgroeien tot een collectors item, compleet.
Ook wanneer je de prijzige box-set wat veel van het goede vindt, is er gelukkig goed nieuws. De geremasterde versies van de platen van Sleater-Kinney zijn ook los verkrijgbaar, op cd en op LP (alleen op zwart vinyl).
Nu is Sleater-Kinney helaas een naam die lang niet bij alle lezers van deze BLOG een belletje zal doen rinkelen, al is de naam van de band de afgelopen jaren op deze BLOG al een keer of tien aangedragen als relevant vergelijkingsmateriaal.
Sleater-Kinney werd ongeveer 20 geleden in Olympia, Washington, opgericht door Carrie Brownstein en Corin Tucker . Het met een drumster uitgebreide trio kwam voort uit een aantal bands die deel uit maakten van de Riot Grrrl beweging, die op dat moment werd gedragen door het legendarische Bikini Kill. Sleater-Kinney werd onmiddellijk gezien als een exponent van de Riot Grrrl beweging, maar was veel meer dan dat.
Dat hoor je nog niet direct op het titelloze debuut van Sleater-Kinney dat in 1995 werd uitgebracht. Het is een lekkere rauwe plaat waarop Sleater-Kinney zoekt naar een eigen geluid en een grootse vorm.
Beiden beginnen er te komen op het in 1996 verschenen Call The Doctor. Op haar tweede plaat vermengt Sleater-Kinney de Riot Grrrl invloeden met een flinke dosis indie-rock en vooral punk en geeft het voor het eerst haar visitekaartje af.
Het in 1997 verschenen Dig Me Out is nog veel sterker en is mijn persoonlijke favoriet in het oeuvre van Sleater-Kinney. Op Dig Me Out, waarop voor het eerst drumster Janet Weiss is te horen, heeft Sleater-Kinney haar eigen geluid gecreëerd. Het is een rauw en tegendraads geluid dat wordt bepaald door stevige gitaar rifs en onvaste vocalen. Deze worden gecombineerd met onweerstaanbare refreinen en puntige melodieën, dit alles verpakt in songs die niet langer duren dan nodig is en over het algemeen de drie minuten grens niet passeren.
Op het in 1999 verschenen The Hot Rock had Sleater-Kinney probleemloos kunnen voortborduren op het zo goed ontvangen Dig Me Out, maar in plaats hiervan koos de band voor een net wat experimenteler en donkerder geluid. Het levert een fascinerende plaat op, die uiteindelijk echter net wat minder verslavend is dan zijn voorganger.
Op het in 2000 verschenen All Hands On The Bad One maakt Sleater-Kinney weer een tegengestelde beweging. Waar The Hot Rock een stuk minder toegankelijk was dan Dig Me Out, kiest All Hands On The Bad One juist weer voor een veel toegankelijker en gepolijster geluid. Perfecte popliedjes, maar nogal altijd stekelig en eigenzinnig.
Dat geluid wordt vervolgens nog verder opgepoetst op het in 2002 uitgebrachte One Beat. De instrumentatie is op deze plaat nog wat veelzijdiger (en onder andere opgepoetst met sinten en de songs steken knapper in elkaar. Absoluut een knappe plaat, maar persoonlijk miste ik de rauwe energie en de onbevangenheid van Dig Me Out.
Alle platen van Sleater-Kinney komen samen op het in 2005 verschenen The Woods. De door Dave Fridmann geproduceerde plaat is zonder meer de meest ambitieuze plaat van Sleater-Kinney en ook de meest veelzijdige. Op The Woods verkent Sleater-Kinney de uithoeken van haar eigen geluid, maar vergeet het niet om meedogenloos te rocken met de eigenwijze songs waarop het op dat moment al tien jaar het patent heeft. The Woods leek in 2005 de definitieve doorbraak van een unieke band, maar het was helaas ook direct de zwanenzang van Sleater-Kinney, waardoor de band nooit de aandacht en status kreeg die het zo verdiende.
Het oeuvre van Sleater-Kinney is hierdoor helaas een zwaar onderschat oeuvre geworden. Het is nu compleet in huis te halen middels deze prachtige box-set, maar die is niet goedkoop. Alternatief is het doen van een selecte greep. Mijn advies: begin met Dig Me Out en The Woods. Allebei platen die inmiddels de status 'klassieker' verdienen. De rest komt dan vanzelf. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com op LP
Koop bij BOL.com op cd
ee
