De band uit Los Angeles maakt op haar debuut muziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60. De rauwe en bluesy rock ’n roll van The Bloodhounds doet absoluut denken aan The Rolling Stones en soms ook aan The Beatles, maar nog veel meer aan het smerige broertje The Pretty Things. Zoek je het vergelijkingsmateriaal liever dichter bij huis? Ook dat kan, want de muziek van het viertal uit Los Angeles herinnert ook aan de hoogtijdagen van The Outsiders en vooral Q65.
The Bloodhounds maakt muziek zonder poespas en zonder pretenties en vermengt blues, rock ’n roll en garagerock tot een meedogenloze cocktail. Hier blijft het niet bij, want ook invloeden uit de punk hebben hun weg gevonden in de muziek van The Bloodhounds. Hiernaast verloochenen de leden van de band hun Latijns-Amerikaanse afkomst niet helemaal, zodat af en toe Latin invloeden opduiken en The Bloodhounds klinkt als het jonge en zeer opstandige broertje van Los Lobos of als de gemene broer van Willy Deville.
The Bloodhounds speelden in Los Angeles vaak op straat en dat is te horen. Let Loose! is een rauwe en energieke plaat die klinkt alsof alles in één keer op de band is geslingerd. Het past uitstekend bij de muziek van de band. En wat kunnen deze vier mannen ondertussen spelen. Het piept en het kraakt, maar het loopt als een goed geoliede machine.
Natuurlijk klinkt Let Loose! meer dan eens als een omgevallen platenkast, maar zolang vrijwel alle songs op de plaat raak zijn maak ik me daar niet druk om. Dat de songs op de plaat stuk voor stuk aan komen heeft deels te maken met de tijdloze invloeden die The Bloodhounds verwerkt op haar debuut, maar ook de energie en passie van deze jonge (bloed)honden draagt voor een belangrijk deel bij aan het goede gevoel dat zich van je meester maakt wanneer je naar Let Loose! van The Bloodhounds luistert.
Is Let Loose! van The Bloodhounds een plaat om heel druk over te doen? Nee, dat niet. Hiervoor teert de muziek van The Bloodhounds toch teveel op de grote voorbeelden uit het verleden. Toch is het wel degelijk een plaat die er toe doet, want hoe vaak hoor je nog dit soort muziek en hoe vaak klinkt het vervolgens als een vergeten klassieker uit een ver verleden? Niet heel vaak denk ik.
Direct toen ik Let Loose! van The Bloodhounds uit de speakers liet komen was het feest en dat is het nog steeds. Het is een bekend feestje zonder grote verrassingen en zonder flauwekul, maar zijn dat niet de leukste feestjes die er zijn? Het feestje van Let Loose! wordt eigenlijk alleen maar leuker. Alle dagen feest? Het kan met deze heerlijke plaat. Erwin Zijleman
cd 
LP