D’Angelo uit Richmond, Virginia, stond in 1995 aan de basis van een compleet nieuw genre. Op zijn debuut Brown Sugar vermengde de Amerikaan op geheel eigen wijze invloeden uit de vintage soulmuziek uit de jaren 60 en 70 met invloeden uit de hip-hop en R&B van dat moment. Hiermee was de Neo-soul geboren. Het heeft de Neo-soul pioniers vervolgens niet echt mee gezeten, waardoor uiteindelijk anderen aan de haal gingen met de vernieuwingsdrang van onder andere Lauryn Hill, Aaliyah, Maxwell en D’Angelo.
D’Angelo keerde zelf pas vijf jaar na Brown Sugar terug met het nog betere Voodoo, maar hierna werd het stil rond de Amerikaan, al was hij de afgelopen jaren wel weer met enige regelmaat op de podia te zien.
De stilte op releasegebied werd vorige week plotseling doorbroken met de release van een nieuwe plaat van D’Angelo. Zomaar uit het niets verscheen dan eindelijk de langverwachte derde cd van D’Angelo: Black Messiah.
Nu worden plotseling uitgebrachte platen over het algemeen stevig gehyped en dat is niet anders met Black Messiah, dat door nogal wat critici direct tot plaat van het jaar werd uitgeroepen. Dat is wat mij betreft wel wat overdreven, maar dat neemt niet weg dat Black Messiah van D’Angelo And The Vanguard een imponerende plaat is en bovendien een plaat is van het niveau dat je van D’Angelo mag verwachten.
D’Angelo ging de afgelopen twee decennia meer dan eens door diepe dalen, maar heeft zijn leven gelukkig weer op de rails en kan nu de hele wereld aan. Dat is goed te horen op Black Messiah, dat kan worden gezien als de plaat die Prince helaas niet heeft gemaakt het afgelopen jaar.
Waar Prince achteraf bezien met twee middelmatige platen op de proppen kwam, heeft D’Angelo een plaat gemaakt die aankomt als een mokerslag. Black Messiah gaat deels verder waar Voodoo bijna 15 jaar geleden ophield, maar is ook voorzien van een stevige funkinjectie.
Het klinkt zoals gezegd als de muziek die Prince had moeten maken en ooit ook gemaakt heeft, maar uiteraard geeft D’Angelo er ook zijn geheel eigen draai aan. Een aantal tracks klinkt behoorlijk psychedelisch en raakt aan de muziek van Parliament en Funkadelic, maar Black Messiah bevat ook een aantal wat stevigere tracks met rockinvloeden, een aantal ballads die juist weer zijn voorzien van een flinke laag R&B honing en een aantal lastiger te doorgronden jazzy tracks.
D’Angelo staat er op Black Messiah zeker niet alleen voor. Hij laat zich bijstaan door een band die bestaat uit onder andere drummer Questlove (The Roots), de ervaren sessiebassist Pino Palladino en zangeres Kendra Foster, die overigens meeschreef aan de meeste songs op de plaat. Het zijn muzikanten die geweldig kunnen spelen, wat zeker bijdraagt aan het hoge niveau van de nieuwe plaat.
Black Messiah is zeker geen makkelijke plaat. Zeker de broeierige funky tracks vragen door de vele wendingen en de meerdere lagen waaruit de muziek bestaat heel wat geduld van de luisteraar, maar deze wordt uiteindelijk rijkelijk beloond.
Plaat van het jaar vind ik persoonlijk wat teveel eer voor Black Messiah, maar dat is deels zo omdat dit niet mijn favoriete genre is. Waar de twee laatste platen van Prince de kast niet meer uit komen, zal Black Messiah nog met enige regelmaat uit de speakers gaan komen, zeker wanneer ik behoefte heb aan broeierige muziek die zijn klassiekers kent maar ook weet te vernieuwen. Knappe plaat. Erwin Zijleman
