Neil Young kan inmiddels wel tegen een stootje, maar 2014 zal toch ook in zijn beleving een opvallend zwaar jaar zijn geweest. Zijn audiosysteem Pono wordt inmiddels door bijna iedereen als een flop gezien, zijn eerder dit jaar verschenen plaat A Letter Home viel vies tegen en als klap op de vuurpijl liep ook zijn huwelijk met Peggy na bijna vier decennia op de klippen. Een stevige ruzie met David Crosby kon er vervolgens nog wel bij.
Kan het dan nog erger? Ja, want ik ging er tot voor kort van uit dat Neil Young met Storytone dit jaar nog een draak van een plaat had afgeleverd. Tot voor kort, want dankzij de luxe editie van de plaat ben ik toch nog van Storytone gaan houden.
Laat ik beginnen met de reguliere editie van Storytone. Op deze editie laat Neil Young zich op flink wat tracks begeleiden door een uit de kluiten gewassen orkest en verzuipt zijn stem in een overdaad aan strijkers, die tot Disney achtige proporties aanzwellen. Neil Young is geen groot zanger en dit wordt pijnlijk duidelijk wanneer de strijkers zich om zijn stem heen bewegen. Als Neil Young dan ook nog eens oproept tot het redden van de wereld en zich omringt met een compleet koor heb ik genoeg gehad en gaat de plaat onmiddellijk uit.
Niet helemaal terecht want de plaat is niet over de hele linie zo zoetsappig als het bovenstaande suggereert en bevat ook nog een aantal tracks met een bigband; overigens ook geen succes als je het mij vraagt en ook al eerder met weinig succes gedaan door Neil Young.
Storytone was dan ook niet aan mij besteed, tot iemand mij wees op de luxe editie van de plaat. Deze bevat een bonus-disc met alle songs nog eens, maar dan door Neil Young solo uitgevoerd met piano, gitaar of een ander snaarinstrument.
Wat niet lukt met de zwaar georkestreerde versies lukt wel onmiddellijk met de sobere akoestische versies. Neil Young weet je opeens te raken met al het leed dat hij over je uit stort. Wat in combinatie met strijkers of blazers nog klinkt als behoorlijk valse zang, wordt opeens zang die je hard raakt of zelfs door de ziel snijdt. Wat in combinatie met strijkers of blazers nog klinkt als een muzikant die heel ver op zijn retour is, klinkt rauw en puur opeens weer als een muzikant die er nog steeds toe doet.
Dezelfde songs, dezelfde stem, alleen een andere instrumentatie, maar wat maakt het een verschil. Natuurlijk behoort ook de kale versie van Storytone niet tot het beste werk van Neil Young, maar het is als je het mij vraagt wel werk dat er toe doet. Het is bovendien werk dat redelijk aansluit op de platen die Neil Young in de jaren 70 maakte en dat was even geleden. En bij vlagen is het om te janken zo mooi, bijvoorbeeld als Neil Young zijn mondharmonica zachtjes laat snikken of indringend zingt over alles wat hem is overkomen het afgelopen jaar.
Kortom, Storytone verdient uiteindelijk toch een kans. Koop alleen niet de reguliere editie van Storytone want dan koop je echt een kat in de zak. Erwin Zijleman
2 cd's 
2 LP's