De Amerikaanse (alt-)countryster Miranda Lambert (zo ongeveer met al haar platen vertegenwoordigd op deze BLOG) vormde een paar jaar geleden samen met Ashley Monroe en Angaleena Presley (geen familie van) het met name in de Verenigde Staten zeer succesvolle trio The Pistol Annies. Ashley Monroe trok vorig jaar veel aandacht met het heel aardige, maar wel wat naar mainstream neigende, Like A Rose en nu is het de beurt aan Angaleena Presley.
Angaleena Presley groeide op in Kentucky en is de dochter van een mijnwerker. Dat zijn twee mooie ingrediënten voor een traditioneel aandoende countryplaat, maar Angaleena Presley blijft op American Middle Class voldoende ver verwijderd van de traditionele en over het algemeen aalgladde Nashville country, waardoor ze ook de liefhebbers van alternatieve country zeker zal aanspreken.
American Middle Class valt op door lekker in het gehoor liggende rootssongs die meerdere uithoeken van de Americana verkennen. Angaleena Presley heeft een voorkeur voor donkere songs met invloeden uit de folk, country en blues en kiest hierbij afwisselend voor akoestische songs en songs waarin de elektrische gitaren voorzichtig mogen ronken. Ook haar Zuidelijke roots komen echter met enige regelmaat aan de oppervlakte, bijvoorbeeld wanneer een flinke dosis gospel opduikt of wanneer haar vader een mooi verhaal mag vertellen.
De songs op American Middle Class zijn songs die steeds zijn voorzien van een mooie instrumentatie, met een hoofdrol voor fraai gitaarwerk, maar American Middle Class wordt uiteindelijk vooral gedragen door de aansprekende stem van Angaleena Presley. Alleen de prachtige zuidelijke tongval van Angaleena Presley is voor mij al genoeg om te smelten voor de songs van de Amerikaanse singer-songwriter, maar ze beschikt ook nog eens over een stem die in meerdere soorten songs uitstekend uit de verf komt en je (of in ieder geval mij) weet te raken.
Het is een stem die lijkt gemaakt voor country tear jerkers, maar ook als de gitaren uit mogen halen haakt Angaleena Presley moeiteloos aan, wat ze overigens ook doet wanneer haar songs soulvoller of juist poppier zijn.
Zeker in de wat stevigere en donkerdere songs met mooi zweverige gitaren doet de productie, waarvoor Angaleena Presley overigens zelf tekende, wel wat denken aan die van Daniel Lanois, wat de plaat iets ongrijpbaars geeft. Hiertegenover staan een aantal behoorlijk toegankelijk songs die het goed zullen doen op de Amerikaanse radio en raken aan het werk van Sheryl Crow. De beelden van fraaie roadtrips bedenk je er vervolgens moeiteloos en bijna vanzelfsprekend bij.
American Middle Class is een bijzonder veelzijdige plaat met songs die stuk voor stuk meer indruk maken wanneer je ze vaker hoort. Zeker in vocaal opzicht kan Angaleena Presley zich meten met de allerbesten, maar desondanks kiest ze voor de nodige vocale assistentie, wat er uiteindelijk voor zorgt dat haar stem nog veel meer indruk maakt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de songs op de plaat, die stuk voor stuk prachtig zijn ingekleurd en ook nog eens mooie verhalen vertellen. Stuk voor stuk groeibriljanten.
American Middle Class is een plaat die onmiddellijk indruk weet te maken, maar na verloop van tijd wordt deze indruk onuitwisbaar, al is het maar omdat Angaleena Presley steeds weer fraaie bruggen weet te slaan tussen de traditionele en de meer alternatieve rootsmuziek, waarbij ze het beste van beide werelden weet te combineren. American Middle Class van Angaleena Presley schaar ik inmiddels met terugwerkende kracht onder de betere rootsdebuten van 2014, maar het debuut van de singer-songwriter uit Kentucky is nog niet uitgegroeid. Nog lang niet zelfs. Ik schrijf hem dus ook alvast op voor 2015. Erwin Zijleman
