Ik geef het direct toe: Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk ben ik toch nog gevallen voor de zwoele verleiding van Silk Rhodes. Silk Rhodes is een duo uit Baltimore dat 70s soul en funk op aanstekelijke wijze vermengt met invloeden uit de hip hop, r&b en neo-soul.
Het duo doet dat op uiteenlopende manieren. De ene keer steekt men het beste van Prince naar de kroon, maar Silk Rhodes is ook niet vies van aalgladde soulballads (denk aan Al Green) of van kitscherige 70s disco (al het vergelijkingsmateriaal heb ik verdrongen).
Het titelloze debuut van het duo wist me daarom zeker niet onmiddellijk te overtuigen. Wanneer het duo aan de haal gaat met Prince achtige funk ben ik direct om, maar wanneer het tempo omlaag gaat en Silk Rhodes kiest voor honingzoete soulballads of voor 70s disco soul had ik in eerste instantie toch mijn reserves.
Dat ik uiteindelijk toch voor de bijl ben gegaan heeft alles te maken met de knappe wijze waarop producer Michael Collins en zanger Sasha Desree invloeden uit het verleden combineren met invloeden uit het heden en de al even knappe wijze waarop de muziek is ingekleurd.
Michael Collins is verantwoordelijk voor het klankentapijt waarin subtiele gitaarlijnen en verwarmende orgeltjes worden gecombineerd met speelse ritmes en honingzoete strijkers, terwijl Sasha Desree misschien geen groot zanger is, maar er wel in slaagt om de nogal uiteenlopende songs op het debuut van Silk Rhodes naar zijn hand te zetten.
Het debuut van Silk Rhodes is een plaat die het vooral goed doet in de kleine uurtjes. Het lage tempo krijgt dan een bezwerende uitwerking, terwijl de zwoele funk en soul de dag voorzien van een warmbloedig slot. Het tempo ligt vaak zo laag dat ik het debuut van Silk Rhodes in eerste instantie een wat saaie plaat vond, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de muziek van het tweetal uit Baltimore valt alles op zijn plaats en wordt de muziek van Silk Rhodes steeds mooier.
Een ander ding waaraan ik moest wennen is de lo-fi achtige aanpak van het tweetal. Het debuut van Silk Rhodes jaagt er in nog geen half uur maar liefst 12 songs doorheen en in een aantal gevallen zijn het niet meer dan flarden van songs. De plaat heeft hierdoor wel iets van een soundtrack, waar je vervolgens zelf de zwoele beelden bij mag bedenken. Aan de andere kant is de muziek van Silk Rhodes bij vlagen ook ruwer en ongepolijster dan gebruikelijk in het genre, al kan dit eenvoudig omslaan.
Er verschijnen momenteel nogal wat platen die stevig teruggrijpen op 70s soul en funk, maar Silk Rhodes doet dit op bijzonder originele en ook op bijzonder trefzekere wijze. Het duurt misschien even voor het kwartje is gevallen, maar wanneer dat zo is blijft deze zwoele en ook avontuurlijke plaat een graag geziene gast in de cd speler. Ik ben inmiddels in ieder geval volledig overtuigd van de kwaliteiten van dit Amerikaanse duo. Erwin Zijleman
