Ik was twee jaar geleden diep onder de indruk, nee stuk, van het debuut van de Nederlandse band Mister And Mississippi. Het titelloze debuut van de band uit Utrecht heb ik zo vaak gedraaid en ik heb er zo intens van genoten dat de tweede plaat eigenlijk alleen maar tegen kon vallen. Toen ik We Only Part To Meet Again voor het eerst hoorde viel de plaat me inderdaad tegen, maar ik wist ook dat ik de plaat nog geen eerlijke kans had gegeven.
De afgelopen weken heb ik We Only Part To Meet Again beluisterd zonder direct een link te leggen met het zo fraaie debuut en langzaam maar zeker heeft ook de tweede plaat van Mister And Mississippi mijn hart gewonnen.
We Only Part To Meet Again borduurt voort op het debuut van de band, maar is ook een net wat andere plaat geworden. Op de tweede plaat van Mister And Mister Mississippi is er net wat minder ruimte voor folk en psychedelica en hebben invloeden uit de rock aan terrein gewonnen.
Dat laatste hoor je vooral in de gitaarmuren, die vreemd genoeg zo lijken weggelopen uit de postpunk. De mooie intieme gitaarlijnen doen nog altijd denken aan Mazzy Star, maar wanneer de band wat grootser uitpakt doet het gitaarwerk me denken aan bands als Editors en White Lies. Het zijn gitaarmuren die me bij de genoemde bands wel bevallen, maar ook in het geluid van Mister And Mississippi blijken ze uitstekend te passen.
De band uit Utrecht pakt met name met de gitaren wat grootser uit dan we van ze gewend zijn, maar over het algemeen heeft de band haar ingetogen geluid behouden. Het gitaarwerk is slechts één van de terreinen waarop Mister And Mississippi haar geluid heeft geïnnoveerd. De tweede track op de plaat bevat aan de ene kant een mooi 70s folkgeluid, maar naast de postpunk achtige gitaren duiken ook nog eens progrock achtige synths op, wat een heel bijzondere sfeer oplevert. En zo valt er in iedere track op de plaat wel wat bijzonders te horen.
In muzikaal opzicht heeft Mister And Mississippi een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt, maar ook de zang op de plaat is veel beter dan op het debuut. Maxime Barlag heeft zich ontwikkeld tot een frontvrouw met internationale allure en ook de zang van Samgar Jacobs klinkt veel beter dan op het debuut.
Dit brengt me bij de songs. Ik ben zoals gezegd hopeloos verliefd op de imperfecte maar zo wonderschone songs op het debuut van de band, maar inmiddels moet ik toch bekennen dat de songs op de tweede plaat veel beter zijn. Mister And Mississippi heeft misschien gekozen voor een iets toegankelijker geluid, maar het is, meer dan op het debuut, een eigen geluid.
De band heeft voor dit geluid inspiratie gevonden in meerdere genres en breidt al deze invloeden op buitengewoon knappe wijze aan elkaar. We Only Part To Meet Again kiest deels voor een grootser en meeslepender geluid, maar bevat ook flink wat buitengewoon ingetogen momenten. Het zijn momenten die aandacht vragen, want alleen met voldoende aandacht hoor je alle fraaie details en spanningsbogen.
Heb ik inmiddels alles verteld over We Only Part To Meet Again. Nee, de plaat is ook nog eens een stuk intenser, donkerder en emotioneler dan het debuut. Ik moest dit debuut loslaten om echt te kunnen genieten van de tweede plaat van Mister And Mississippi, maar inmiddels koester ik beide platen als parels uit de Nederlandse popmuziek. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's |
